Αν είσαι έστω και λίγο μέσα στα gaming πράγματα τον τελευταίο καιρό, σίγουρα μέχρι σήμερα έχεις ακούσει τα πάντα για το reboot της σειράς της Capcom (και τα μαλλιά του πρωταγωνιστή της) που ανέκαθεν το έκανε κέφι να διχάζει κοινό και κριτικούς.
Δηλώνω εξ αρχής ότι ποτέ δεν ήμουν δηλωμένος fan των περιπετειών του Dante και της παρέας του. Αυτή η έμφυτη ανάγκη του παιχνιδιού να ταλαιπωρήσει τα ακροδάχτυλα του χεριού σου προκειμένου να εκτελέσεις το τέλειο combo μου έφερνε πάντα περισσότερο σε ψυχαναγκασμό παρά σε διασκέδαση, κάτι που στα δικά μου τα κατάστιχα σημειώθηκε από τότε ώς "πέρασε, μα δεν ακούμπησε".
Ήρθε όμως η Βρετανική Ninja Theory του underrated διαμαντιού Enslaved, και αποφάσισε να προσδώσει τα δικά της χαρακτηριστικά στον μάλλον πιο overrated χαρακτήρα του Ιαπωνικού gaming!
Το DmC δεν είναι το δύστροπο action game με το ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο δυσκολίας και το ακριβές μέχρι εκνευρισμού σύστημα μάχης που πιθανώς θυμάσαι. Στα χέρια μας πλέον έχουμε ένα σύγχρονο hack 'n' slash με εκπληκτικό level design που χωρίς να απαιτεί την καθολική αφομοίωση των μηχανισμών του από τον παίκτη, προσφέρει απλόχερα τα καλούδια του σε όποιον ενδιαφέρεται για αυτά.
Ναι, το παιχνίδι έγινε ευκολότερο, αλλά υπάρχουν άλλα 5 unlockable επίπεδα δυσκολίας μετά το Hard! Ναι, ο νέος Dante είναι ένας emo douchebag με εμετική coupe που δε θα συμπαθήσεις ποτέ σου, αλλά ξέρεις τι λένε για τη φοράδα στ' αλώνι φαντάζομαι; Ναι, το lock-on target μάς άφησε χρόνους, ζήτω όμως το grappling hook. Και ναι, υπάρχουν μερικοί ακόμα λόγοι να γκρινιάξεις για το νέο Devil May Cry, απλά να... κανένας από αυτούς δεν το κάνει τελικά χειρότερο παιχνίδι.
Ένα από τα πλέον κουρασμένα franchises ανανεώθηκε, και το έκανε ριζικά και με άκρως εντυπωσιακό τρόπο. Ας μην ασχολούμαστε άλλο με τρίχες λοιπόν.
σχόλια