ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η καρδιά μου σπαράζει. Τόσος αγώνας, μια καθημερινή μάχη με την κοινωνική φοβία και την αγχώδη διαταραχή, για να κρατήσω τη δουλειά μου και να βοηθήσω τον άνεργο φίλο μου, που μου στάθηκε στα πρώτα μου βήματα στη δουλειά. Να υποχωρήσω σε κάθε μου ανάγκη για συγκατοίκηση, για ποιοτικό σεξ , για δημιουργία νοικοκυριού ή οικογένειας γιατι δεν μπορούσε να αποφασίσει τι ήθελε, γιατί πάλευε και αυτός με τους δικούς του δαίμονες και το καταλάβαινα, παρότι δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Και να φροντίζω να καλύπτω τις βασικές του ανάγκες , ακόμα και όταν είμαστε σε διάσταση, για να μη δώ τον άνθρωπο που αγάπησα να ζεί στην απόλυτη ένδεια. Και τώρα που δουλεύει για αρκετό καιρό και είδε λεφτά στην τσέπη του να με πουλάει μετά απο 20 χρόνια. 'Οχι ότι κάνει, κάτι διαφορετικό απο αυτό που έκανε πάντα, αλλά τώρα μου το κοπανάει στα μούτρα "πως πάσχεις από ψυχική διαταραχή , δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Δεν φταίει ότι δεν βγαίνουμε, δεν μένουμε μαζί , δεν κάνουμε σεξ , αλλά το ότι γεννήθηκες δυστυχισμένη". Τώρα κατάλαβα ότι έβαλα τον πήχυ πολύ χαμηλά , γιατί φοβόμουν τη μοναξιά και τώρα το πληρώνω με αυτό ακριβώς που φοβόμουν . Πόσο ακόμη θα αγωνίζομαι περιμένοντας να περάσει η ζωή;Κουράστηκα. Ελπίζω τουλάχιστον να μην αναγκαστώ να φτάσω τα 80 γιατί άλλα 35 χρόνια δεν παλεύονται, άσε που έχουμε εξαντλήσει όποιο ψυχοφάρμακο καινούργιας γενιάς υπάρχει. Και η επιστήμη ακόμη με βαρέθηκε.