Δίπλα στην πολύβουη οδό Ακαδημίας, στη διασταύρωση με την Πινδάρου, στον αριθμό 2, στέκεται επιβλητικά η πιο ιδιόρρυθμη κατοικία της Αθήνας. Κοιτώντας κάποιος το συγκεκριμένο κτίσμα, είναι σίγουρο πως θα του έρθουν στο μυαλό συνειρμοί από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ καθώς και αναφορές από το κίνημα Arts and Crafts. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό έργο του πρώτου τετάρτου του 20ού αιώνα που δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο κτίριο, αφού αποτελεί σημαντικό κομμάτι του αισθητικού πλούτου του κέντρου της Αθήνας. Το οικόπεδο στο οποίο ανήκει το κτίριο είχε αγοραστεί από τη σύζυγο του Λεωνίδα Δεληγιώργη, Θεανώ, το 1881. Είναι χτισμένο σε δύο χρονικές φάσεις κι έχει συνδεθεί αντιστοίχως με τους αρχιτέκτονες Ερνέστο Τσίλερ και Νικόλαο Ζουμπουλίδη. Αναμφίβολα, πολλοί χώροι, κυρίως εσωτερικά, θυμίζουν την τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Τσίλερ στα κτίριά του. Όσον αφορά τον Νικόλαο Ζουμπουλίδη, να θυμίσουμε ότι ήταν εκείνος που έχτισε πολλά υποκαταστήματα της Εθνικής Τράπεζας και το ενδιαφέρον του εστιαζόταν στα αρχαία ελληνικά πρότυπα, κυρίως σε θέματα μινωικής τέχνης. Σήμερα η εκκεντρική κατοικία της οδού Πινδάρου ανήκει στο Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων. Το συνολικό εμβαδόν της φτάνει τα 653 τ.μ., ενώ η ανακαίνισή της διήρκεσε περίπου επτά χρόνια. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, οι εργασίες των διαρρυθμίσεων στην κατοικία χρονολογούνται από τον Σεπτέμβριο του 1922 έως τα μέσα του 1923. Παράλληλα, συμπεριλαμβάνεται στα σχετικά λίγα σωζόμενα κτίρια του τέλους του 19ου αιώνα, ενώ το μορφολογικό ενδιαφέρον της συγκεκριμένης κατοικίας αποτελεί πλέον κομμάτι της ιστορίας της αρχιτεκτονικής.
Οι πρώτες εικόνες από την περιπλάνηση είναι σαγηνευτικές. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία του αρχικού σχεδιασμού, η αναμόρφωση, που πραγματοποιήθηκε με εργασίες επισκευής και βελτίωσης εκ μέρους του Μετοχικού Ταμείου, έρχεται να προσδώσει εκ νέου αίγλη στις αρχικές αναλογίες του κτιρίου.
Λίγο προτού το κτίριο μισθωθεί, είχαμε ξεναγηθεί σε όλους τους χώρους της επιβλητικής κατοικίας. Στο πυρήνα της κίνησης της πόλης, το κτίριο της οδού Πινδάρου έρχεται να αναβαθμίσει τον δημόσιο χώρο, να θυμίσει τους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς και να δώσει πνοή στο πληγωμένο αθηναϊκό κέντρο. Οι πρώτες εικόνες από την περιπλάνηση είναι σαγηνευτικές. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία του αρχικού σχεδιασμού, η αναμόρφωση, που πραγματοποιήθηκε με εργασίες επισκευής και βελτίωσης εκ μέρους του Μετοχικού Ταμείου, έρχεται να προσδώσει εκ νέου αίγλη στις αρχικές αναλογίες του κτιρίου. Μικρές και μεγάλες σχεδιαστικές λεπτομέρειες ξεχωρίζουν στις επιφάνειες της ιδιόρρυθμης κατοικίας. Ο σχεδιασμός είναι κατά κύριο λόγο εμπνευσμένος από τη βυζαντινή κοσμική αρχιτεκτονική και εμπλουτισμένος με περίτεχνες συνθέσεις και όμορφες αναλογίες. Πέτρινοι τοίχοι, γύψινη διακόσμηση χρωματισμένη με ξύλο, πλίνθινοι θολίσκοι, δίρριχτη κεραμοσκεπή και πρωσικοί θόλοι συναποτελούν τον βασικό όγκο της εκκεντρικής κατοικίας. Στην εξωτερική του όψη το τετραώροφο διατηρητέο κτίριο εκπέμπει μια απίστευτη γοητεία. Στο ίδιο μήκος κύματος και το εσωτερικό του, όπου το εκλεκτικιστικό ύφος κυριαρχεί, επηρεασμένο από τους βυζαντινούς ρυθμούς. Επίσης, το χαμηλό ύψος των ορόφων, τα τέσσερα υπερκείμενα παράθυρα της εισόδου με τα δίφυλλα παντζούρια εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη, όπως και το κυρίως θύρωμα, ειδικά για το τοξωτό άνοιγμα και τον γεωμετρικό διάκοσμο με ισοσκελή τρίγωνα. Στη συνέχεια, ανεβαίνοντας στους υπόλοιπους ορόφους, το βλέμμα στέκεται αρκετά συχνά στα τετράγωνα παράθυρα του κλιμακοστασίου, από τα οποία μπορείς να δεις το γειτονικό Μέγαρο Δεληγιώργη. Επίσης, μπορείς να κοιτάξεις είτε προς την οδό Κανάρη είτε προς την οδό Πινδάρου. Η πίσω όψη του κτιρίου είναι λιτή, χωρίς καμία ιδιαίτερη επεξεργασία. Ομολογουμένως, στην μπροστινή πλευρά του κτιρίου αξίζει να παρατηρήσετε τον τρισδιάστατο όγκο του μπαλκονιού, το οποίο, σε συνδυασμό με τα δύο παράθυρα στο κάτω μέρος, δημιουργεί ρυθμό και θεατρικότητα.
Αναμφισβήτητα, η εκκεντρική κατοικία της οδού Πινδάρου είναι ένα ισχυρό αποτύπωμα της αρχιτεκτονικής ιστορίας της Αθήνας, η οποία έρχεται να συμβάλει στην πολιτιστική κληρονομιά καθώς και στην ανασύσταση της αστικής φυσιογνωμίας της πόλης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
