Κακώς φοβάστε τη θλίψη και τις υπαρξιακές ανησυχίες. 'Οταν εμφανίζονται περιοδικά κι όχι συνέχεια και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν εμποδίζουν το άτομο στην καθημερινότητά του, όταν μπορεί άνετα να το εκφράσει και να ζητήσει έναν καλό λόγο, τότε δεν είναι ασθένεια.Είναι φυσιολογικό να μη νιώθουμε συνέχεια ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να είμαστε. Αυτές οι αρνητικές σκέψεις μας βοηθούν να φιλοσοφούμε κάποια πράγματα, να κάνουμε αυτοκριτική, να διαμορφώνουμε τη συνείδησή μας. Λογικός είναι και ο φόβος ως ένα βαθμό. Δεν είμαστε αποκομμένοι από το περιβάλλον μας, δεχόμαστε ερεθίσματα, μας δημιουργείται αναπόφευκτα κάποιο άγχος είτε για βιοπορισμό, υγεία, απώλεια αγαπημένων κτλ. Δεν πρέπει να θεωρούμε ταμπού αυτά τα θέματα, ούτε είναι αδυναμία του άντρα σου να πει οτι φοβάται. Δικαίωμά του είναι να κουκουλωθεί και μια φορά και να μη θέλει να δει άνθρωπο. Αν το έχει ανάγκη να το κάνει, θα τον ξεκουράσει, θα τον αποσυμφορήσει. Δε χρειάζεται να τον τρέχεις σε πνευματικούς τρελαμένη από ανησυχία, αν δείχνεις πανικό θα χάσει κι εκείνος το πάτημά του. Να είσαι σταθερή, δίπλα του δηλωμένα, αλλά να του δίνεις χώρο να σκέφτεται και να εκφράζεται.'Ολα καλά θα πάνε.
11.11.2017 | 12:52
Θέλω να βοηθήσω...αλλά πώς;
Ο άνθρωπός μου (είναι 38 χρονών) ενώ είναι υγιέστατος, εργάζεται σε μια πολύ αξιόλογη δουλειά, έχοντας ζήσει μια πολύ όμορφη και δεμένη σχέση και έχοντας παντρευτεί πέρυσι,με τους φίλους και τον κύκλο μας τα πηγαίνει μια χαρά, γενικά είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει σοβαρά προβλήματα στη ζωή του, είναι κάποιες ημέρες που ξυπνάει με άγχος και μια ανεξήγητη φοβία γενικά, όχι για κάτι συγκεκριμένο. Τον έπιασε πάλι σήμερα το πρωί για τρίτη φορά τα τελευταία 2 χρόνια. Συζητήσαμε, τον ρώτησα αν ευθύνομαι κάπου εγώ, αν τον στενοχώρησα ή τον πίεσα κάπου και μου εξήγησε πως δεν αφορά εμένα ή κάτι προσωπικό με κάποιον όλο αυτό. Είναι κάτι βαθύτερο μου ανέφερε, σαν φοβία. Να σημειώσω πως και εγώ και ο άνθρωπός μου πιστεύουμε στο Θεό και προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο κοντά μπορούμε σε αυτά που πρεσβεύει η πίστη μας, χωρίς να είμαστε ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου ο τύπος ανθρώπου που ακολουθεί με γραφικό/ψευτο-''θεούσικο'' τρόπο τα ήθη της εκκλησίας για το θεαθήναι (όπως δυστυχώς αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι την προσωπική σχέση με την πίστη). Είμαστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι όπως τα χιλιάδες υπόλοιπα, απλά από επιλογή μας είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Για την ακρίβεια μου ανέφερε πως είναι φορές που νιώθει σαν να του μπαίνουν αρνητικοί λογισμοί στο νου παρά τη θέλησή του και ότι νιώθει ότι η καθημερινότητα τον απομακρύνει από την αυθεντική πλευρά της Ορθοδοξίας. Εξομολογήθηκε επίσης προχθές στον πνευματικό μας (ο οποίος τον γνωρίζει από παιδί). Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, του έλεγα συνεχώς πόσο τον αγαπώ και ότι σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει αυτό, δεν είμαστε πάντα με ανεβασμένη τη διάθεση, ότι δεν είμαστε μόνοι, με την προσευχή όλα θα γίνουν και ότι εγώ θα είμαι ΠΑΝΤΟΤΕ μα πάντοτε εδώ γι αυτόν, νύχτα μέρα, κάθε δευτερόλεπτο, να τον φροντίζω και να τον αγαπώ. Το είδα ότι αισθάνθηκε καλύτερα, πριν λίγο επίσης μου τηλεφώνησε από τη δουλειά και τον άκουσα καλά. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι εάν και τι μπορώ εγώ να κάνω ώστε να είναι ο άνθρωπός μου καλά και να να μην αισθανθεί ξανά αυτό το ''σύννεφο'' θλίψης/φοβίας. Δεν σας κρύβω ότι ανησύχησα. Πρόκειται για εκείνον ο οποίος με έχει στηρίξει και ενθαρρύνει στη ζωή μου αμέτρητες φορές και πρώτη φορά σήμερα τον είδα να έχει καταβληθεί τόσο πολύ. Μου είπε επί λέξη ''δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι σαν παιδί που φοβάται''. Θα εκτιμούσα πολύ κάποια καλοπροαίρετη γνώμη. Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε.
16
