ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
11.11.2017 | 12:52

Θέλω να βοηθήσω...αλλά πώς;

Ο άνθρωπός μου (είναι 38 χρονών) ενώ είναι υγιέστατος, εργάζεται σε μια πολύ αξιόλογη δουλειά, έχοντας ζήσει μια πολύ όμορφη και δεμένη σχέση και έχοντας παντρευτεί πέρυσι,με τους φίλους και τον κύκλο μας τα πηγαίνει μια χαρά, γενικά είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει σοβαρά προβλήματα στη ζωή του, είναι κάποιες ημέρες που ξυπνάει με άγχος και μια ανεξήγητη φοβία γενικά, όχι για κάτι συγκεκριμένο. Τον έπιασε πάλι σήμερα το πρωί για τρίτη φορά τα τελευταία 2 χρόνια. Συζητήσαμε, τον ρώτησα αν ευθύνομαι κάπου εγώ, αν τον στενοχώρησα ή τον πίεσα κάπου και μου εξήγησε πως δεν αφορά εμένα ή κάτι προσωπικό με κάποιον όλο αυτό. Είναι κάτι βαθύτερο μου ανέφερε, σαν φοβία. Να σημειώσω πως και εγώ και ο άνθρωπός μου πιστεύουμε στο Θεό και προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο κοντά μπορούμε σε αυτά που πρεσβεύει η πίστη μας, χωρίς να είμαστε ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου ο τύπος ανθρώπου που ακολουθεί με γραφικό/ψευτο-''θεούσικο'' τρόπο τα ήθη της εκκλησίας για το θεαθήναι (όπως δυστυχώς αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι την προσωπική σχέση με την πίστη). Είμαστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι όπως τα χιλιάδες υπόλοιπα, απλά από επιλογή μας είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Για την ακρίβεια μου ανέφερε πως είναι φορές που νιώθει σαν να του μπαίνουν αρνητικοί λογισμοί στο νου παρά τη θέλησή του και ότι νιώθει ότι η καθημερινότητα τον απομακρύνει από την αυθεντική πλευρά της Ορθοδοξίας. Εξομολογήθηκε επίσης προχθές στον πνευματικό μας (ο οποίος τον γνωρίζει από παιδί). Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, του έλεγα συνεχώς πόσο τον αγαπώ και ότι σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει αυτό, δεν είμαστε πάντα με ανεβασμένη τη διάθεση, ότι δεν είμαστε μόνοι, με την προσευχή όλα θα γίνουν και ότι εγώ θα είμαι ΠΑΝΤΟΤΕ μα πάντοτε εδώ γι αυτόν, νύχτα μέρα, κάθε δευτερόλεπτο, να τον φροντίζω και να τον αγαπώ. Το είδα ότι αισθάνθηκε καλύτερα, πριν λίγο επίσης μου τηλεφώνησε από τη δουλειά και τον άκουσα καλά. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι εάν και τι μπορώ εγώ να κάνω ώστε να είναι ο άνθρωπός μου καλά και να να μην αισθανθεί ξανά αυτό το ''σύννεφο'' θλίψης/φοβίας. Δεν σας κρύβω ότι ανησύχησα. Πρόκειται για εκείνον ο οποίος με έχει στηρίξει και ενθαρρύνει στη ζωή μου αμέτρητες φορές και πρώτη φορά σήμερα τον είδα να έχει καταβληθεί τόσο πολύ. Μου είπε επί λέξη ''δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι σαν παιδί που φοβάται''. Θα εκτιμούσα πολύ κάποια καλοπροαίρετη γνώμη. Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε.
16
 
 
 
 
σχόλια
Κακώς φοβάστε τη θλίψη και τις υπαρξιακές ανησυχίες. 'Οταν εμφανίζονται περιοδικά κι όχι συνέχεια και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν εμποδίζουν το άτομο στην καθημερινότητά του, όταν μπορεί άνετα να το εκφράσει και να ζητήσει έναν καλό λόγο, τότε δεν είναι ασθένεια.Είναι φυσιολογικό να μη νιώθουμε συνέχεια ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να είμαστε. Αυτές οι αρνητικές σκέψεις μας βοηθούν να φιλοσοφούμε κάποια πράγματα, να κάνουμε αυτοκριτική, να διαμορφώνουμε τη συνείδησή μας. Λογικός είναι και ο φόβος ως ένα βαθμό. Δεν είμαστε αποκομμένοι από το περιβάλλον μας, δεχόμαστε ερεθίσματα, μας δημιουργείται αναπόφευκτα κάποιο άγχος είτε για βιοπορισμό, υγεία, απώλεια αγαπημένων κτλ. Δεν πρέπει να θεωρούμε ταμπού αυτά τα θέματα, ούτε είναι αδυναμία του άντρα σου να πει οτι φοβάται. Δικαίωμά του είναι να κουκουλωθεί και μια φορά και να μη θέλει να δει άνθρωπο. Αν το έχει ανάγκη να το κάνει, θα τον ξεκουράσει, θα τον αποσυμφορήσει. Δε χρειάζεται να τον τρέχεις σε πνευματικούς τρελαμένη από ανησυχία, αν δείχνεις πανικό θα χάσει κι εκείνος το πάτημά του. Να είσαι σταθερή, δίπλα του δηλωμένα, αλλά να του δίνεις χώρο να σκέφτεται και να εκφράζεται.'Ολα καλά θα πάνε.
Με τον πνευματικό, αν είναι ανοιχτός σε συζήτηση και μορφωμένος και όχι κανένας τύπος "σηκωθείτε για να καθίσει ο άνθρωπος του θεού" (πραγματικό περιστατικό σε λεωφορείο), θα λύσει θέματα θεολογικής φύσης, θέματα πίστεως. Εδώ όμως η καταστάση φαίνεται να εξελίσσεται σε χρόνια, οπότε η λύση σας είναι ο εξειδικευμένος επαγγελματίας ψυχικής υγείας. Το ότι έχει πνευματικό, δεν αναιρεί την ανάγκη του για ψυχολόγο, ελπίζω να το καταλαβαίνετε και οι δύο αυτό. Άλλη δουλειά κάνει ο ένας και άλλη ο άλλος.
3 φορές σε 2 χρόνια, δε νομίζω οτι είναι κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί χρόνιο. Επίσης όλα του τα θέματα πάνε μια χαρά και ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του. Δεν έχει δικαίωμα μία φορά στο τόσο να μην αισθάνεται καλά; Τι να πω.
Είπα "εξελίσσεται", δεν είπα ότι είναι. Ούτε είπε κανείς ότι δεν έχει δικαίωμα να μην αισθάνεται καλά. Η εξομολογούμενη προβληματίζεται για μία κατάσταση. Όταν προβληματιζόμαστε για κάτι, είθισται να αναζητούμε τις αιτίες του.
Για την ακρίβεια μου ανέφερε πως είναι φορές που νιώθει σαν να του μπαίνουν αρνητικοί λογισμοί στο νου παρά τη θέλησή του και ότι νιώθει ότι η καθημερινότητα τον απομακρύνει από την αυθεντική πλευρά της Ορθοδοξίας.Ο σύντροφος σου έχει κουραστεί κ νιωθει οτι λοξοδρόμησε. Δν φταις εσύ ή η εκκλησία. Η καθημερινότητα τον βάζει σε πολλες δοκιμασίες απο αυτο που θέλει για εσάς κ η συνεχής πάλη μαλλον τον εξουθενώνει. Μια μικρη παυση απο την εκκλησία κ μια συζήτηση μεταξυ σας ισως να βοηθήσει. Οι προσευχές κ η συζυγική σας ζωη να συνεχιστεί κανονικα.
A χα! Και μια πρωτότυπη και ταυτόχρονα καλογραμμένη εξομολόγηση που δεν ανακυκλώνει κλισέ. Νομίζω ότι το άγχος του συντρόφου σου απορρέει από κάτι πάρα πολύ παλιό και πάρα πολύ εντεταγμένο στην κουλτούρα μας. Ότι δηλαδή όταν όλα σου πηγαίνουν καλά και δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα καραδοκεί κάποια "ύβρις" (με την αρχαιοελληνική έννοια του "ψηλώματος του νου"/της αίσθησης "δεν με πιάνει βόλι") και από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί όλα να χαθούν. Το γεγονός ότι πιστεύετε στην ορθοδοξία λογικά θα έπρεπε να είναι το μαξιλάρι σας αφού η πίστη στην καλή προαίρεση του θεού θωρακίζει τον άνθρωπο από τον υπαρξιακό αυτό φόβο. Όμως όπως προείπα η φοβία αυτή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας από αρχαιοτάτων χρόνων (αν έχεις διάθεση αναζήτησε και διάβασε "Το Δαχτυλίδι του Πολυκράτη" από τις Ιστορίες του Ηρόδοτου) κι είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί. Ο πνευματικός σας (που σίγουρα δεν θα είναι αμόρφωτος και θα γνωρίζει ακριβώς αυτή την μικρή ιστοριούλα) ίσως κατορθώσει να εξηγήσει στον άντρα σου ότι η "κακή τύχη" δεν κάνει κάποιες ειδικές διακρίσεις στο πού χτυπάει ώστε να "τιμωρήσει" τους ως τώρα καλότυχους για την τύχη που υποτίθεται δεν αξίζουν. Βέβαια αυτό έρχεται σε κάποια αντίθεση με την χριστιανική πίστη αφού μια τύχη παντελώς...τυχαία αναιρεί το θεϊκό πλάνο περί τάξης και ισορροπίας. Τι να σου πω. Είναι και κρίση μέσης ηλικίας. Εκεί γύρω στα 40 αναθεωρείς όλη σου τη ζωή. Περνάει όμως. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και στο λέω μετά βεβαιότητας και προσωπικού βιώματος.
Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή όσο καλά και αν είναι αισθάνονται κάποια στιγμή αισθήματα φόβου ,είτε για το αύριο είτε για την ίδια τους την ύπαρξη .Ξέρεις πολλές φορές όσο και καλά να φαντάζει η ζωή μας υπάρχουν στιγμές που αρχίζεις και ανησυχείς ,διότι διαπιστώνεις ότι προσπαθείς να επιβιώσεις σε μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα .Οι συνθήκες ευνοούν κατά πολύ ώστε το αίσθημα το φόβου και της αδυναμίας να μεγαλώνει .Κοίτα γύρω σου ,τι πάει καλά ?Σχεδόν τιποτα και συγνώμη γι αυτό που θα σου πω αλλά δε λύνονται όλα με την προσευχή .Ίσως απλά ο άνθρωπος να αρχίζει να καταλαβαίνει πως η πίστη πέρα από ένα ψυχολογικό αποκούμπι που μπορεί πχ να σε γεμίζει με ελπίδα δεν αρκεί για να καλύψει τους βαθύτερους στοχασμούς του .Επίσης θεωρώ ότι η πολλές συναναστροφές με πνευματικούς όσο και άγιοι άνθρωποι να είναι μπερδεύουν περισσότερο .Καλά κάνετε και πιστεύετε άμα αυτό σας δίνει δύναμη όμως πάντα να θυμάσαι πως τα προβλήματά μας θέλουν κόπο να λυθούν και δεν είναι όλα θέλημα Θεού ,όταν αρχίζεις και το διαπιστώνεις αυτό είναι λογικό να διαταράσεται η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία σου .Απ ότι μας λες εγώ καταλαβαίνω ότι απλά ο σύζυγός σου απλά αρχίζει να βγαίνει από τη φιλοσοφία που εως τώρα ακολουθήσε όσον αφορά δηλαδή τα πιστεύω του περί θρησκείας κτλ και πολύ απλά αισθάνεται λίγο άβολα με τις νέες του σκέψεις .
Scroll to top icon