Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν σίγουρη πως η αγάπη δεν χάνεται γιατί μετά θα έπρεπε να σκεφτούμε μία λογική εξήγηση για το που πάει αυτή η αγάπη. και με εμάς τελικά τι έγινε; Η αγάπη υπήρχε, αλλά δεν ήταν όπως στα παραμύθια. Βέβαια ποτέ δεν πίστευα στα παραμύθια,πίστευα μόνο πως υπάρχει μαγία. Και το μεταξύ μας ήταν κάτι άλλο,από αυτές τις καταστάσεις που χαίρεσαι που έζησες.
Βέβαια ακριβώς επειδή δεν ήταν παραμύθι, ήταν καταδικασμένο από την αρχή. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα ήξερα πως είσαι κάτι άλλο.Με κοιτούσες και καταλάβαινες χωρίς να χρειάζεται να σου εξηγήσω τίποτα.Αγάπη, όχι παραμύθια.
Δεν ξέρω τι με φοβίζει πιο πολύ. Ότι ακόμα έχεις ένα τεράστιο κομμάτι μου και απλά το κρατάς ή ότι σε κοιτάω κ απλά θεωρώ πως είναι αδύνατον κάποιος να με καταλάβει όπως το έκανες εσύ. Να του λεω όσα δεν έχω πει σε κανέναν και απλά να μην έχει σημασία.
Κατάλαβα ότι ήσουν ο άνθρωπος μου γιατί όταν ήμουν μαζί σου δεν ήθελα να είμαι κάπου αλλού,ο κόσμος έμοιαζε να χάνεται. Ήσουν σαν ένα ναρκωτικό από το οποίο ακόμα προσπαθώ να επεξαρτηθώ.
Με κάποια άτομα δε μπορείς να'σαι μαζί. Γιατί αν ήσουν μπορεί να τερμάτιζες την ευτυχία & δεν ξέρω πόση ευτυχία μας έχουν μάθει να αντέχουμε
σχόλια