ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γκουχ-γκουχ. :) Όταν λες ότι δεν έχουμε παιδεία στη συντροφικότητα, για ποιους λόγους πιστεύεις ή γνωρίζεις ότι συμβαίνει; Σοβαρά θα ήθελα- φαντάζομαι κι άλλοι- διαβάσω κάποιες σκέψεις σου επί τούτου. Υ.Γ. Ζητήθηκε. :)

Ωραία λοιπόν. Απαντώ. Γαλουχούμεθα από τους γονείς μας από παιδιά με μια εντύπωση ότι είμαστε ο περιούσιος της γης και μαγικά θα μας αγαπήσουν οι άλλοι χωρίς καμμία δική μας προσπάθεια. Αυτό καταλήγει σε "πριγκίπησσες" που τα θέλουν όλα στο πιάτο ή σε "μαχαραγιάδες" που έχουν την άλλη σήκω-κάτσε κάτσε-σήκω. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί ή μένουν μόνοι (αφού δεν τους ανέχεται εύκολα άνθρωπος ή είναι υπερεπιλεκτικοί και δεν δέχονται κάτι χαμηλότερο από αυτό που έμαθαν να περιμένουν χωρίς καμμία δική τους προσπάθεια) ή βρίσκουν θύματα αντί για ισότιμους συντρόφους με αποτέλεσμα να μην ωριμάζουν ποτέ.Ή αντίθετα γαλουχούμεθα (μέσω της άτεγκης οικογενειακής κριτικής για το κάθε τι εις αντανάκλαση των ματαιωμένων πόθων ζωής των γονιών) ότι δεν αξίζουμε κι επομένως το να μας φερθούν καλά είναι ανέλπιστο και μη προσδόκιμο. Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν είναι αξιαγάπητος έχει ήδη βάλει στα θεμέλια της αυτοεκτίμησής του με αποτέλεσμα ακόμα και περιπτώσεις καλές που τυχαίνουν στο δρόμο του να τις απορρίπτει ή να τις απαξιώνει επειδή "πρέπει να είναι βλάκες για να με θέλουν εμένα". Μεγαλώνουν σαν να ήταν μίζεροι γέροι ήδη από την ηλικία των 20 και πεθαίνουν μόνοι και μαραγκιασμένοι.Η οικογένεια αποτελεί τον πρώτο κρίκο στην αλυσίδα του πώς βιώνουμε την πραγματικότητα των σχέσεων. Και επειδή η ελληνική οικογένεια είναι μεν δεμένη πάνω στα παιδιά αλλά είναι δεμένη ΜΟΝΟ στα παιδιά (ο κάθε γονιός δηλαδή ξέχωρα ως μονάδα κι όχι ως ζευγάρι ως ενιαία ομάδα απέναντί τους) τα παιδιά δεν αποκομίζουν ένα πρώτο "βίωμα" σχέσης. Αρκεί να σκεφτείς πώς απευθύνονται τα ζευγάρια μεταξύ τους όταν αναφέρονται στα παιδιά (παρατήρησέ το καμμιά φορά): "o γιός ΣΟΥ μου είπε χθες..." ή "πάρε την κόρη ΣΟΥ από τα αγγλικά σε παρακαλώ πολύ". Οι εικόνες συντροφικότητας του ζευγαριού που λαμβάνει το παιδί είναι μηδαμινές. Δεν φιλιούνται οι γονείς κάπως πιο ερωτικά μπροστά στα παιδιά ας πούμε. Επομένως το παιδί λαμβάνει το σήμα ότι αυτό είναι κάτι που είναι ντροπή και πρέπει να το κρύβουμε. Δεν κάνουν έρωτα με τα παιδιά στο σπίτι κλείνοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ας πούμε και μαθαίνοντάς τους να χτυπούν την πόρτα επειδή δεν είναι όλοι οι χώροι δικοί τους και δεν τους χρωστάει ο άλλος να είναι απίκο οποιαδήποτε στιγμή. Δεν μαθαίνουν ότι ο ερωτισμός είναι μια φλόγα που διατηρείται στη σχέση αλλιώς η σχέση είναι απονεκρωμένη κι είναι απλώς συγκατοίκηση. Αυτό το επαναλαμβάνουν αργότερα στη σχέση τους.Επιπλέον δεν μαθαίνουν ότι τα προβλήματα του ζευγαριού δεν είναι πρόβλημα όλης της οικογένειας. Ότι κάθε μέλος έχει τα προσωπικά του σημεία στο σπίτι ή τις προσωπικές του στιγμές ή τα ζητήματα που το ζευγάρι συζητά και επιλύει μόνο του. Μαθαίνουν επομένως να σκαλίζουν ζητήματα ιδιωτικότητας που δεν τους αφορούν. Αυτό το επαναλαμβάνουν στους συντρόφους τους κατόπιν ψάχνοντάς τους τα κινητά/τους υπολογιστές/τα tablets/τα συρτάρια κλπ. Και όχι μόνο αυτό αλλά κι αν ακόμα βρουν κάτι που δεν πρέπει δεν ξέρουν να το διαχειριστούν. Δεν μαθαίνουν δηλαδή ότι άλλο πράγμα το ζευγάρι κι άλλο πράγμα ο επαγγελματίας/ο κουβαλητής/ο πατέρας/η μητέρα...Επίσης δεν μαθαίνουν ότι το ζευγάρι περνάει και δύσκολες στιγμές και μπορεί να μαλώσει αλλά με τις κατάλληλες τεχνικές επικοινωνίας επιλύει τα ζητήματά τους. Συνήθως οι γονείς ή το παίζουν μούγκα και θέατρο μπροστά στα παιδιά κοροϊδεύοντας την διαίσθησή τους που αντιλαμβάνεται τα πάντα βάζοντάς τα έτσι να αμφισβητούν την κρίση τους (και κατόπιν θα νομίζουν ότι "είναι υπερβολικοί" ή "το φαντάστηκαν" κάτι που τους ενόχλησε στις δικές τους σχέσεις). Ή αντίθετα τα κάνουν όλα πουτάνα αλληλοβριζόμενοι και αλληλοσκοτωνόμενοι κάνοντας τα παιδιά να σιχαθούν τις σχέσεις και να ζουν φοβισμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους ότι έτσι θα καταλήξουν κι εκείνοι.Επιπλέον σαν να μην αρκούσαν όλα αυτά το σχολείο δεν παρέχει καμμία εκπαίδευση σε συντροφικότητα σε απλό κοινωνικό επίπεδο. Πού είναι μια μεθοδολογία επικοινωνίας ανάμεσα στην ομάδα που είναι η τάξη και η σύζευξη "ζευγών" ως μέλη ενός project; Aυτά γίνονται αποσπασματικά και μεμονωμένα όταν πλέον είναι αργά. Πού είναι τα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής που δεν θα στοχεύουν μόνο στην αποφυγή των ΣΜΝ ή της εγκυμοσύνης αλλά θα στοχεύουν στην καλύτερη γνωριμία των παιδιών με το σώμα τους και το σώμα του άλλου φύλου και την καλύτερη επικοινωνία των επιθυμιών κι αναγκών τους; Πού είναι τα "μαθήματα" ερωτικής επικοινωνίας σε επίπεδο συνύπαρξης σε μια mixte παρέα; (Eννοείται ότι εδώ η λέξη μάθημα μπαίνει καταχρηστικά εφόσον τέτοιες λεπτές έννοιες λειτουργούν καλύτερα μέσω της όσμωσης και του θεατρικού παιχνιδιού ή ακόμα της συζήτησης για κάποιο ιστορικό παράδειγμα με κάποια προβολή ταινίας με ερωτικό ρομαντικό θέμα κλπ.)Τέλος πού είναι ο όγκος της παιδείας σε δημόσια σφαίρα για την συντροφικότητα; Πού είναι οι εκπομπές που αντί να διασύρουν ζευγάρια ή να μας τα δείχνουν από την κλειδαρότρυπα κάνοντάς μας χείριστους ηδονοβλέπτες και κανιβάλλους των κατώτερων ενστίκτων αντίθετα μας δείχνουν τις μεθόδους που επιλύουν διαφορές. Πού είναι τα βιβλία κι οι ραδιοφωνικές ή διαδικτυακές πληροφορίες στα ελληνικά που δίνουν με απλό αλλά έγκυρο τρόπο έναν μπούσουλα για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις συμπεριφορές που δεν πρέπει να ανεχόμαστε; Και ποιές πρέπει να είναι οι δικές μας ευθύνες στο πώς φερόμαστε μέσα σε ένα ζευγάρι;Κυρίως σε ένα κράτος που οποισδήποτε μαλάκας πάσχει από υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη και θρέψιμο από γονείς ΒΠ και εξ αφορμής οποιασδήποτε "μνήμης" βανδαλίζει δημόσια περιουσία και δεν υπόκειται σε κυρώσεις πώς μπορούμε να θεωρούμε ότι υφίσταται οποιαδήποτε έννοια ατομικής ευθύνης; Είμαστε από πολλές πλευρές ένας καταδικασμένος λαός και δυστυχώς δεν βλέπω τα αναγκαία βήματα που θα μας έβγαζαν από αυτή την λούμπα που επεκτείνεται από το ομαδικό στο ατομικό και στο εντελώς προσωπικό...

Σ' ευχαριστώ ειλικρινά γι' αυτή την ολοκληρωμένη οπτική. Ομολογώ ότι σχετικά με τα κακώς οικογενειακά κείμενα είμαι παραγνωρισμένη. Πολλές φορές ο κακομαθημένος "ενήλικας" κουμπώνει αναγκαστικά μ' ένα άτομο που δεν έμαθε ότι αξίζει ν' αγαπιέται και μπορεί να καταλήξουν να κάνουν παιδιά μαζί κληροδοτώντας έτσι όλες τις ανισότητες που είτε βιώνουμε είτε παρακολουθούμε θέλοντας και μη. Το αγαπημένο μου σημείο απ' όσα λες είναι σχετικά με το σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι τους παραπάνω ελιγμούς τους έχεις στην προσχολική αγωγή αν κι εκεί υπάρχουν διάφοροι σκόπελοι: τους "μαθαίνεις" ( ενώ είναι τεκμηριωμένα επιστημονικά ότι ο καθένας μας μαθαίνει μόνος του, αυτό που μπορεί να κάνει ο παιδαγωγός είναι να διευκολύνει τη διαδικασία και να προσφέρει πλούσια ερεθίσματα, μπορεί και να κατευθύνει εν μέρει) . Πολλά πράγματα βέβαια δεν ευνοούν για κάτι καλύτερο. Οι κοινωνικές σχέσεις στα σχολεία αυτό που τονίζουν είναι η ιεράρχιση και ο ανταγωνισμός. Υ.Γ. Μου έδωσες τροφή για σκέψη. Θα ήθελα να σου απαντήσω το ίδιο όμορφα αλλά θα ξεφύγω τελείως και θα καταλήξω σε αοριστολογίες. Σ' ευχαριστώ και πάλι.

Παρακαλώ. Είναι ευχαρίστησή μου να μιλώ σε ευήκουα ώτα και να γίνεται παραγωγικός διάλογος. Συνήθως αυτό που λες γίνεται: ο γιός/κόρη του πάρτα όλα κουμπώνει με το ταπεινό χαμομηλάκι και παίζουν παιχνίδια (κι όχι συναινέσεις -που κάνει όλη την διαφορά!) εξουσίας. Και διαιωνίζουν άρρωστες καταστάσεις. Δεν το είπα καθόλου τυχαία με το σχολείο και πιστεύω πάρα πολύ στην συμβολή των φιλότιμων και ευφάνταστων παιδαγωγών. Οποιαδήποτε στιγμή θέλεις να επεκταθείς μη διστάσεις. :)