ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχασα τον μπαμπα μου την παρασκευη. Ξεκινησε πολυ καλα ο μηνας...Ειχε καρκινο στον πνευμονα και παλευε ενα χρονο. Υπεφερε πολυ. Καλυτερα που εφυγε.Οταν το εμαθα ενιωσα ανακουφιση, σαν να εφυγαν 100 κιλα βαρος απο πανω μου.Οχι πως ηταν βαρος ο ιδιος αλλα ηταν μια κατασταση διχως γυρισμο. Ταλαιπωρηθηκε. Εκαψε το κορμι του με τις ακτινες κ τις χημειες και τιποτα δεν εγινε.Ολη πλατη του πισω ηταν μελανιασμενη απο τις θεραπειες.Ηταν αισιοδοξος και το παλεψε μεχρι τελους. Δεν τα καταφερε. Το αδικο ειναι οτι ηταν νεος..53 χρονωνΑλλα αυτο ηταν Μεχρι στιγμης εχω κλαψει αλλα δεν εχω ξεσπασει ακομα. Ισως γινει το μεγαλο μπαμ στην κηδεια, ισως αργοτερα, ισως κ ποτεΕιμαι κι ανθρωπος που τα καταπινω ολα μεσα μου. Δεν θελω να με παρει απο κατω. Απλα το χειροτερο κομματι θα ειναι οταν πλακωσουν οι συγγενεις για συμπαρασταση κι οταν επιστρεψω στη δουλεια και θα ερχονται ολοι για συλληπητηρια.Δεν θελω να με παρει απο κατω, ουτε νιωθω οτι πρεπει να φοραω μαυρα.Ειχα ιδανικη σχεση μπαμπα-κορηςΙσως δεν το χω συνειδητοποιησει ακομα.Αλλα θελοντας και μη, οταν ενα χρονο μπαονοβγαινεις στα νοσοκομεια η σκεψη οτι μπορει να τον χασεις θα ναι παντα στο μυαλο σου και εισαι πιο "προετοιμασμενος" Εγω κι ο αδερφος μου θα συνεχισουμε την καθημερινοτητα μας κανονικα..εχουμε να κανουμε κ να ζησουμε ακομα πολλα (23 εγω, 28 αυτος)Την μανα μου σκεφτομαι...