Θυμάμαι μου έλεγαν πως δεν πρέπει να υποχωρείς, αλλά να πέφτεις στους λύκους και να παλεύεις να βγεις νικητής. Αλλά πόσο νικητής είναι τελικά αυτός που προσπαθεί μονάχα να επιβιώσει;Ανάμεσα σε εκείνους που ξέρουν το παιχνίδι από την αρχή μέχρι το τέλος, που ρίχνουν τα ζάρια με τη σειρά που θέλουν και παίζουν με κανόνες που έχουν βγει από το δικό τους στόμα...
«Μην υποχωρείς, γιατί είναι αδυναμία.»
Αλλά δεν είναι αδύναμος αυτός. Αυτός που, όχι από δειλία ή φόβο, ζύγισε τις δυνάμεις του και συγκρίνοντας τες με τις δικές τους, αποφάσισε να μην συμμετέχει στο στημένο τους αγώνα. Αυτός που χωρίς να λερωθεί από τη ματαιοδοξία λύκων και θεατών-ηθικών αυτουργών, που όντας περήφανοι για το καλά οργανωμένο παιχνίδι τους οι πρώτοι και ανίδεοι για τις συνέπειες του στους παίκτες οι δεύτεροι, στρίβει στη γωνία, αφήνοντας πίσω του έναν αγώνα που ακόμα και τη νίκη του χρωματίζουν πληγές.
Ακούγεται όμορφο να είσαι νικητής. Να μπεις μέσα στον αγώνα και να τον κερδίσεις, ακόμα και αν χάσεις σχεδόν τα πάντα κατά τη διάρκειά του. Για μία νίκη εναντίον λύκων να είσαι σίγουρος ότι δεν θα κρατήσεις όλο σου τον εαυτό. Κάποιο κομμάτι θα αφήσεις πίσω σου, που είτε μεγάλο είτε μικρό θα είναι, ή καλύτερα θα ήταν κάποτε, δικό σου.
Πληγές, που ναι «θα κλείσουν», κάποια στιγμή, αλλά θα αφήσουν πίσω τους ουλές, που μόνο επιφανειακές δεν θα 'ναι. Σημάδια που θα στοιβαχτούν στη γωνιά ενός χώρου που το αποκαλούμε «μνήμη» και όλοι λίγο πολύ φοβόμαστε μη μα στοιχειώσει, μη μας ξεμπροστιάσει στον ίδιο μας τον εαυτό με το «εμπόρευμά» της.
Ακούγεται όμορφο να είσαι νικητής. Να μπεις μέσα στον αγώνα και να τον κερδίσεις, ακόμα και αν χάσεις σχεδόν τα πάντα κατά τη διάρκειά του. Για μία νίκη εναντίον λύκων να είσαι σίγουρος ότι δεν θα κρατήσεις όλο σου τον εαυτό. Κάποιο κομμάτι θα αφήσεις πίσω σου, που είτε μεγάλο είτε μικρό θα είναι, ή καλύτερα θα ήταν κάποτε, δικό σου.
Τέτοιο αγώνες αξίζουν μονάχα όταν εσύ τους θες και τους λαχταράς. Όταν εσύ πιστεύεις ότι θα κερδίσεις περισσότερα, από τα κομμάτια που θα αφήσεις πίσω. Όχι όταν σε ρίχνουν άλλοι για να ικανοποιήσεις τα δικά τους «πρέπει» και συμβουλές, τα δικά τους πιστεύω περί διαπαιδαγώγησης και διάπλασης χαρακτήρα και σθένους·εκείνα τα γνωστά «είναι αδυναμία να κάνεις πίσω, να υποχωρήσεις.»
Σε τέτοιους αγώνες δεν υπάρχει καθαρός νικητής. Γιατί και εκείνος που κερδίζει στο τέλος, ή έστω επιβιώνει, μετράει μαζί με τους χαμένους τις απώλειες του. Θα έχει στην πλάτη του μία «νίκη» αλλά και κάποια χαμένα.
Σε τέτοια παιχνίδια παίζεις όταν είσαι έτοιμος. Αν δεν είσαι, δεν τίθεται θέμα αδυναμίας. Θα παίξεις και θα ρισκάρεις όταν θα 'σαι. Οι λύκοι εκεί θα είναι. Και αν δεν έχουν τα ίδια πρόσωπα μάλλον θα έχουν αλλαγή βάρδιας...
σχόλια