ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 3 μήνες βρήκα 6 κουτάβια ημερών σε μια κούτα στον δρόμο. Αφού δίστασα στην αρχή, τα πήρα σπίτι μου κι άρχισα τα τηλέφωνα σε φιλοζωικές, δήμο, αστυνομία, καταφύγια. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει, ήταν πολύ μωρά λέγανε και θέλουνε κάθε 3 ώρες τάισμα με μπιμπερό και κανείς δεν είχε τον χρόνο. Ούτε εγώ είχα τον χρόνο. Δεν είχα τον χώρο.Δεν είχα τα χρήματα. Ζω με την μητέρα μου που είναι άρρωστη και ταλαιπωρημένη. Με τα χίλια ζόρια την έπεισα να τα κρατήσουμε μέχρι να βρεθούν υιοθεσίες. Έχω κι εγώ σκυλίτσα. Για να μη μακρηγορώ, πέρασε ο καιρός, κατάφερα να δώσω τα 5 και έμεινα με τον ένα. Δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση όμως. Έχει φτάσει 3 μηνών, είναι κλεισμένος στην κουζίνα γιατί στο άλλο δωμάτιο είναι η σκυλίτσα μου και το μπαλκόνι δεν είναι ασφαλές. Η κουζίνα καταφαγωμένη, η μυρωδιά της αμμωνίας απ'τα ούρα δεν διαλύεται ούτε με χλωρίνη ούτε με ξύδι. Είναι ζωηρός, φωνακλάς και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Απείθαρχο κουτάβι τελείως. Η μητέρα μου όλο ξεσπάει σε κλάμματα και φωνές κι εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω. Χρήματα δεν υπάρχουν, ούτε και υπομονή. Παρακαλάω κάποιος να τον υιοθετήσει και δε λαμβάνω ούτε ένα τηλέφωνο πια. Ή που θα φουντάρω απ'το μπαλκόνι ή που θα τον αφήσω έξω. Δεν αντέχω άλλο. Όλοι μου λένε "Μα που θα τον αφήσεις;" με μάτια λυπημένα κι εγώ φουντώνω. Γιατί δεν το παίρνετε εσείς; Τα μάζεψα, τα φρόντισα με ειδικό γάλα, έπλενα κάθε μέρα τα κατουρημένα υφάσματα και άλλαζα τις κούτες. Οι φιλοζωικές απλά με γράψανε. Η φιλοζωική Πειραιά μάλιστα μου συνέστησε να τα πάω στον κτηνίατρο για τσάμπα ευθανασία! Μία άλλη φιλοζωική, η πιο γνωστή απ'ολες, μιας και διαφημίζεται συνεχώς, με ειρωνευόταν κι εννοείται δεν βοήθησε. Κι εγω ρωτάω τώρα, ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ; Είμαι μόνη σε όλο αυτό και τα νέυρα μου κρόσσια! Ώρες ώρες σκέφτομαι πως 3 μήνες πριν έπρεπε απλά να γυρίσω το κεφάλι μου, όπως έκαναν άλλοι τόσοι, όσες τύψεις και να ένιωθα. Δεν έχω άλλες αντοχές.