Και μετα;

13.1.2018 | 01:49

Καμιά φορά χρειάζονται "μαγικά" για να ξεπεράσεις κάποια πράγματα....http://www.galsnguys.gr/2014/11/o-μάγος/

12.1.2018 | 06:34

Θυμαμαι που πριν 5 χρονια περιπου ειχα γραψει εδω την πρωτη μου εξομολογηση... ποσο πολυ πονουσα που ειχα χωρισει, με ειχε χωρισει για την ακριβεια, πως δεν ηταν ερωτευμενος μαζι μου. Μαχαιρια στην καρδια!!!! Εκτοτε 2 χρονια ακομα κρατησε εκεινη η ιστορια... Ταλαιπωρια, πονος, φρουδες ελπιδες και το χειροτερο ολων τελικα ηταν πως νομιζα οτι εφταιγα εγω, οτι ειχα κανει καποιο λαθος εγω. Ηταν συναισθηματικα αναπηρος!!!! Μακρια!!!!Και τωρα εχω παντρευτει εναν υπεροχο ανθρωπο, που με αγαπαει και τον αγαπαω και ειναι ο,τι καλυτερο μου εχει συμβει!!! Και οχι, δεν συμβιβαστηκα, ηρθε ξαφνικα στη ζωη μου χωρις να το περιμενω, χωρις να ψαχνω τιποτα...Οσο κι αν ποναμε, πιστευω πως στο τελος παντα κατι καλο γινεται: )

| Μόνιμος σύνδεσμος

Marytop

12.1.2018 | 09:23

Θέλω να μου πεις όμως, τον πρώην δεν τον σκεφτεσαι καθόλου? Ποτέ? Γιατί νομίζω πώς ό,τι μας στιγματιζει το κουβαλαμε μεσα μας... Για πάντα... Εστω κι αν δεν το παραδεχόμαστε καμια φορά ουτε στον ιδιο μας τον εαυτο.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Διογένης Κυνικός

12.1.2018 | 06:13

Ο χρόνος είναι γιατρός. Και βοηθά πολύ το να απασχολείς το μυαλό σου με άλλα πράγματα, εμένα με έχει βοηθήσει πολύ η εργασιοθεραπεία. Και κάποια στιγμή, απλά διαπιστώνεις ότι κακώς έχασες επεισόδια από τη ζωή σου για το τίποτα.

| Μόνιμος σύνδεσμος

giouria

12.1.2018 | 05:48

Ξεπερνιέται ότι δεν είναι αμοιβαίο..αν δε σε θέλει ο άλλος όσο χρόνο και αν σου πάρει θα το ξεπεράσεις,αν σε θέλει δεν υπάρχει δράμα.

| Μόνιμος σύνδεσμος

SavageOpress7

12.1.2018 | 03:40

θα σου απαντησω ως εξηςTime will kill... Time will healTime will come and go awayBut time will never stay...

| Μόνιμος σύνδεσμος

Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν

12.1.2018 | 02:29

Η κάθε περίπτωση μοναδική, όπως έγραψες, παρ' όλα αυτά -και λόγω του οτι ο έρωτας είναι αρχέγονος και πανανθρώπινος- πάντα θα υπάρχουν κοινά μοτίβα, κάποια κοινή διακλάδωση.Όσο η πληγή είναι φρέσκια ακόμη (και αυτό είναι σχετικό, το τι εννοούμε όταν λέμε "φρέσκια πληγή" δηλαδή), δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα, που θα σου πεί κάποιος και θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Καμιά αγκαλιά, πέραν αυτής που λαχταράς, που θα σου χαρίσει ζεστασιά. Για τον πληγωμένο από έρωτα, ο κόσμος είναι -και θα είναι για πολύ καιρό- ένα σκοτεινό, ψυχρό και γλιτσερό μέρος, και δεν υπάρχει κανένα αντιστάθμισμα, τίποτα ικανό να λύσει αυτόν τον μόνιμο κόμπο στο λαιμό. Είσαι μόνος σου σ' αυτό, ακόμη κι αν έχεις φίλους-οικογένεια που σε στηρίζουν. Οι λόγοι που ζητάμε σε τέτοιες καταστάσεις "λέξεις παρηγοριάς", είναι στο συνολό τους γόνοι απελπισίας. Κι ό,τι γεννά η απελπισία, είναι φύσει σπασμωδικό κι αμήχανο.Τώρα, όσον αφορά τα υπόλοιπα ερωτήματα που έθεσες (πότε/πώς θα περάσει, είναι άραγε ο χρόνος γιατρικό κλπ), η απάντηση είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περνάει. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο, καθώς οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία είναι πάρα πολλοί. Στη δική μου περίπτωση, κι έπειτα από τρία περίπου χρόνια απελπισίας, ο διακόπτης γύρισε εν μία νυκτί (ω ναι!). Ένα πολύ ισχυρό σοκ με αναισθητοποίησε, η οργή και το μίσος που έκρυβα μέσα μου χρόνια φούντωσαν και νεκρώθηκαν μέσα σε μιά στιγμή, ο τρόμος με κατέκλυσε -τι θα γίνει αν αυτό το πράγμα συνεχιστεί για άλλα τρία χρόνια(;), ματιά στον καθρέφτη, πόσο έχω γεράσει(;), πόσο έχω φθαρεί(;), για πόσο ακόμα(;) αξίζει όλο αυτό για έναν άνθρωπο που πρακτικά δε μ' αγάπησε ποτέ και που σε κάθε στροφή, σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε, με πάτησε σαν σκουλίκι και δεν γύρισε ούτε για ένα τελευταίο βλέμμα(;)- κι αυτό ήταν."Suddenly, I felt nothing".

| Μόνιμος σύνδεσμος

Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν

12.1.2018 | 05:57

1. Συμπεριλαμβάνεις την έννοια της αγάπης στον ορισμό που δίνεις για τον έρωτα. Ο έρωτας δεν προυποθέτει αγάπη, είναι δύο έννοιες διακριτές και ανεξάρτητες η μία από την άλλη.2. Στο δεύτερο μέρος του ορισμού σου, γράφεις για γάμο ή/και δια βίου συμπόρευση. Πιο κάτω γράφεις "...αλλά ο/η σύντροφός τους ήταν άλλος από αυτόν που ποθούσαν κι αγαπούσαν μια δεδομένη χρονική στιγμή, ΑΡΑ δεν υπήρχε η κατάσταση του έρωτα". Η συλλογιστική σου είναι προβληματική, καθώς στο συμπέρασμά σου υποστηρίζεις πως δεν υπήρχε κάτι, που στην υπόθεσή σου λες πως υπήρχε (οι άνθρωποι δεν παντρεύονταν αυτόν με τον οποίον ήταν ερωτευμένοι, άρα δεν υπήρχε έρωτας. Αφού ήταν ερωτευμένοι, άρα υπήρχε και έρωτας, ανεξαρτήτως αν τον βίωσαν με το έτερον ήμισυ ή όχι) Το οτι δεν παντρεύονταν, λοιπόν, τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ερωτευμένοι, δεν αναιρεί την ύπαρξη του έρωτα. Το ένα δεν προυποθέτει το άλλο. Επιπλέον, ο έρωτας, για να υπάρξει, δεν χρειάζεται να είναι δια βίου. Εγώ μπορεί να είμαι ερωτευμένος με κάποια δύο χρόνια λ.χ., και μετά το συναίσθημα να συρρικνωθεί. Αυτό δεν κάνει τον έρωτά μου ψεύτικο.Όσον αφορά τους Άραβες, τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς και σε διαβεβαιώ πως ο έρωτας είναι πολύ έντονο στοιχείο της ψυχοσύνθεσης, αλλά και του πολιτισμού τους. Ο έρωτας καθε αυτός, είναι αρχέγονος και είναι πανανθρώπινος, ακριβώς επειδή φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων (αναφέρομαι στον homo sapiens), απ' όταν αυτοί πρωτουπήρξαν, ανεξαρτήτως συνθηκών ή κοινωνικών δομών ή περιβάλλοντος γενικότερα.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν

12.1.2018 | 06:49

Μην ανησυχείς, έγινες κατανοητός. Η μαλακία είναι πως μιλάμε διαφορετική γλώσσα, παρ' όλο που "επισήμως" μιλάμε την ίδια (see what I did there?). Με δυό λόγια, διαφωνώ τόσο εκ βαθέων με την προσέγγισή σου και σε τόσα διαφορετικά επίπεδα, που νομίζω η συζήτηση χάνει το νόημά της.Μου θυμίζει μιά φορά που συζητούσα μ' έναν φίλο μου περί γεύσεως, και του εξηγούσα πως εγώ τη γεύση την εκλαμβάνω ως πολιτιστικό αποτύπωμα κι εκείνος μου έλεγε πως την εκλαμβάνει ως, ξέρεις, γεύση. :p

| Μόνιμος σύνδεσμος