ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ κ 4μιση χρόνια.η μάνα του πριν τον γνωρίσω νόσησε με καρκίνο,ο άνθρωπος μου με κατάθλιψη.δεν φοβήθηκα τίποτα από τα 2 βούτηξαν στα βαθιά τον ήθελα.εχοντας περάσει από φάση χημειοθεραπειών,ακτινοβολιών κλπ είπα πως είμαι εδω στα δύσκολα,στηρίζω,οι άνθρωποι δεν είναι μόνο για τα εύκολα.δυσκολος είναι,το ξερά από την αρχή,ψιλοζορικη κ εγώ δεν λέω.με αγαπάει,τον αγαπώ.την ζωή μας όπως πάντα σε δεύτερη μοίρα.συγκατοικουμε εδώ και τέσσερα χρονια."δεν γίνεται να σκεφτώ γάμους και πανηγύρια,κ αν η μάνα μου δεν μπορεί?"δεν ήθελα και τρέλα. Πραγματα,έναν πολιτικό κ ένα γλέντι με τους δικούς μας,μια μεγάλη χαρά ρε φίλε μου. Παίρνουμε τελικά τηναπόφαση,η μάνα του ραγδαία χειροτερευει.ψυχραιμια και σε όλα μαζί λέω. Κι όμως εδώ και έναν μήνα βλέπω εφιάλτες πως ξανααρρωσταινω,με διακατέχει φόβος πως όλη η ζωή μου θα τριγυρνάει γύρω από μια αρρώστια.ο φίλος μου δεν μιλαει ιδιαίτερα,δεν βοηθάει και η κατάθλιψη.κανω υπομονή,μέχρι που όλο αυτό σκάει.και του εκφράζω παράπονο,ποτε δενν με ρώτησες αν και κατά πόσο με επηρεάζει,πως την παλευω ρε άνθρωπε μου,εάν θέλω να σου μιλήσω για τις σκέψεις μου.η απάντηση ήταν αρχικά"δεν μπορώ να κάνω αυτήν την κουβέντα,ντροπή σου που το βλέπεις έτσι" συνεχίστηκε στο" όλα θα πάνε καλά", κατέληξε στο "κάνω ότι μπορώ,αυτά μπορώ να σου δώσω".Παλεύω εδώ και καιρό να μην νιώθω τρομερά εγωιστρια που σκέφτομαι έτσι.εχει μαζευτεί πόνος μέσα μου πολύς.ειδα μία εξομολόγηση αναφορικά με fb και like.δεν κρίνω,ίσα ίσα,μακάρι να ήμουν ακόμη 18, να ήταν αυτές οι ανησυχίες μου.με λένε Μαρία,έκλεισα τα 30 και μερικες φορές θυμώνω με την ζωή πολύ.