Σε περίπτωση που δεις αυτό το σχόλιο μετά από τόσες μέρες θα ήθελα να προσθέσω το εξής:Μην περιμένεις να μπορείς να νικήσεις το boss στην τελευταία πίστα του παιχνιδιού όταν δεν έχεις περάσει από τις αρχικές πίστες. Είσαι 19 χρονών, τώρα μόλις άρχισες να ζεις μόνος σου, δεν είναι κάτι που είχες μάθει πως να το κάνεις κι εσύ περιμένεις ότι θα το κάνεις τέλεια όπως επιθυμείς. Δηλαδή αν κάποιος σου έλεγε να παίξεις στην τελευταία πίστα ενός παιχνιδιού χωρίς να το γνωρίζεις, θα κατηγορούσες τον εαυτό σου μετά; Τα βήματα πρέπει να είναι σταδιακά χωρίς να περιμένεις την τελειότητα από την αρχή. Έχεις διαμορφώσει κάποιες συνήθειες που σε βολεύουν αυτή τη στιγμή, όπως το να τρως συνέχεια απ’έξω. Ε, για να τις ξεσυνηθίσεις θέλει σταδιακά να δεις πως προσαρμόζεσαι στις αλλαγές, να δεις τι σου αρέσει, πόσο κόπο είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις. Π.χ. αγόρασε ένα βιβλίο μαγειρικής για φοιτητές που έχει απλές συνταγές και φτιάξε μόνο μία συνταγή την πρώτη εβδομάδα και να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου που το κατάφερες. Την δεύτερη εβδομάδα φτιάξε πάλι την ίδια συνταγή και μία καινούρια άλλη μέρα και να είσαι πάλι ευχαριστημένος και ούτω κάθεξής. Αν φτάσεις να τρως μόνο 3-4 φορές την εβδομάδα έξω και τις υπόλοιπες σπίτι να είσαι ικανοποιημένος γιατί πρέπει να είσαι και ρεαλιστής για το ότι οι συνθήκες που ζουν οι φοιτητές είναι τέτοιες που δεν μπορούν να έχουν προγραμματισμένη απόλυτα ζωή όπως κάποιος που δουλεύει 9-5.Έτσι γίνονται οι αλλαγές, όχι από τη μία μέρα στην άλλη να περιμένεις ότι θα πραγματοποιήσεις ότι σου έρχεται στο μυαλό ως τον απόλυτο τελικό στόχο.
22.1.2018 | 22:12
19 στα όρια κατάθλιψης
Στα 17 ημουν τριτη λυκειου και κανω ζωαρα απο ολες τις αποψεις ,αλλα ποτε δεν ασχοληθηκα με τα διαβασματα οποτε περναω σε ενα τει επαρχιακης πολης (οχι μικρης) παρεμφερες με το αντικειμενο που θελω.Αποφασιζω να ξαναδωσω πανελληνιες γιατι απογοητευτηκα απο τις επιδοσεις μου σε μια ευκολη χρονια πανελληνιων ,ξαναξεκιναω διαβασμα μες στην θλιψη ολοι οι φιλοι μου ζωαρα κλπ εγω ανθρωπος του εξω δεν την παλευα σπιτι με τπτ αρχισα να κοροιδευω την κατασταση με το διαβασμα και τελικα περναω στο τμημα-πανεπιστημιο που ηθελα αλλα στην ιδια πολη με πριν απογοητευση φουλ λογω πολης ολοι να ρωτανε τι εκανες πως πηγες κλπ ,περιμενω μετταγγραφη με 4 μορια δεν την περνω ,περιμενω την ενσταση δεν τν περνω και ξεμενω εδω ,η παρεα μου τεσσερα ατομα με τα οποια ταιριαζουμε λιγο και αυτοι στον κοσμο τους. Οι μοναδικες εξοδοι μας ειναι για καφε, δεν εχουμε παει ποτε για ποτο γιατι αυτοι φευγουν καθε σκ για να πανε στις κοπελες τους και εχω μεινει σαν τον μαλακα,κοπελα εχω να αγγιξω απο τα 17 μου (19 τωρα) και δεν κανω παρεα με κοπελες για να παιξω μπαλιτσα με αυτες ή φιλες τους , σχεδον καθε μερα τρωω απεξω οτι σαβουρα βρω με αποτελεσμα να βγαινω overbudget καθε μηνα ,στεναχωρω τους γονεις μου οι οποιοι εχουν κανει τα παντα για εμενα ,εχω παρει κιλα πεφτουν τα μαλλια σαν αερας ενω εχω παει σε δερματολογο και ακολουθω 'αγωγη' εδω και τρεις μηνες βλεπω τους φιλους μου να προοδευουν και δεν λεω χαιρομαι πολυ αλλα προβληματιζομαι τατυτοχρονα γιατι εγω μερα με την μερα καταστρεφομαι ,δεν μπορω να διαβασω με τιποτα το οτιδηποτε η εξεταστικη θα τελειωσει με 2 στα 6 καλως εχοντων των πραγματων ,εχω παει σε ψυχολογο και με εχει βοηθησει αρκετα να καταλαβω τι συμβαινει και τι πρεπει να κανω αλλα δεν μπορω εν τελει να κανω τιποτα κανενας στοχος και η καταθλιψη πλησιαζει ,νιωθω απελπισμενος και θελω να ξεφυγω απο την κατασταση αυτη ,δεν δειχνω τιποτα απο ολα αυτα στους γυρω μου αλλα σιγα σιγα οι κοντινοι μου ανθρωποι αρχιζουν να με καταλαβαινουν,ξερω τα προβληματα μου ειναι σχετικα απλα αλλα δεν μπορω να ξεκινησω να τα λυνω δεν ξερω απο που να αρχισω και τι να αντιμετωπισω πρωτο ενω πανω που καταφερνω να πετυχω κατι με πλημμυριζουν οι ανασφαλειες και αδρανω ,αυτην ειναι η ζωη μου 2 χρονια τωρα και το μονο που ξερω ειναι πως θελω να ξεφυγω απο ολα αυτα και να κανω πραγματα ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
2
