Τον τελευταίο καιρό μαζεύω ερωτήσεις που έχουν ως απάντηση «γκούγκλαρε το μάντρα του α μπα». Για όσους βαριούνται να το κάνουν, είναι το εξής:
«Όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μας με τους άλλους και δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε, να αναλύσουμε, να βρούμε την πηγή της ώστε να την αλλάξουμε, η μόνη λύση που έχουμε είναι ο ψυχολόγος. Η. Μόνη. Λύση.»
Συμπληρωματικά:
«Όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους, ειδικά όταν δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτή η συμπεριφορά, αν μας λείπει εντελώς η ικανότητα να δούμε τον εαυτό μας και να τον καταλάβουμε, η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος.»
Διαβάζοντας καινούριες ερωτήσεις προκύπτει ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι η ερώτηση τους ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Φυσικά οι περισσότεροι αγνοούν την ύπαρξη του μάντρα. Γι' αυτό το λόγο σήμερα παραθέτω εφτά ερωτήσεις που έχουν την ίδια απάντηση. Την. Μόνη. Λύση.
Ίσως κάποιος αναγνώστης/αναγνώστρια αναγνωρίσει μέσα από την φαινομενική ποικιλία το ίδιο ουσιαστικό ερώτημα που κρύβεται πίσω από την δική του απορία: πώς θα αλλάξω τον εαυτό μου, έτσι ώστε να βελτιώσω τη ζωή μου;
__________________
1.
Αγαπητή Ά,μπα, πιστεύεις ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος για όλους μας; Αν ναι, τότε ο δικός μου στην καλύτερη έρχεται με πατίνι από την Αυστραλία και στην χειρότερη τον έχουν φάει ήδη τα ψάρια. Μέχρι τώρα στα 26 μου δεν έχω κάνει σχέση, ούτε πρώτο φιλί έχω δώσει, ούτε σεξ όπως κατάλαβες, και γενικά, τίποτα ερωτικό που να περιλαμβάνει κάποιο άλλο άτομο. Γιατί θα μου πεις. Κυρίως γιατί, αν και πάντα θεωρούμουν πιο ώριμη για την ηλικία μου, ουσιαστικά σε συναισθηματικό επίπεδο δεν είχα ωριμάσει, μέχρι και τα 18-19 μου δεν τρελαινόμουν για σχέσεις, φάσεις κÏ
�λ, τουλάχιστον όχι φανατικά, μου άρεσαν βέβαια συμμαθητές/συμφοιτητές μου, αλλά όχι τόσο που να μπω στη διαδικασία να φλερτάρω και να ξεκινήσω παιχνίδι. Ως αποτέλεσμα, είμαι τελείως άπειρη, δεν ξέρω τι να πω και πως να φλερτάρω και να τραβήξω το ενδιαφέρον. Κολλάω, ντρέπομαι και προτιμώ να κρυφτώ στο καβούκι μου, να περάσω απαρατήρητη και να μην πω καμιά κοτσάνα κάτι που με κάνει να φαίνομαι κρύα και απόμακρη. Στην ουσία περνάω το άγαρμπο, εφηβικό συναισθηματικό στάδιο τώρα στα 26 μου, και όχι μόνο αγχώνομαι και πέφτει και η αυτοπεποίθηση μου στα τάρταρα αλλα επιπλέον νιώθω και τελείως χαζή αφού οι άντρες στην ηλικία μου είναι συνήθως πολύ έμπειροι και η δικιά μου αδυναμία κάνει μπαμ. Τώρα θα μου πεις, γιατι το χαρακτηρίζω αδυναμία, μάλλον γιατί όταν φιλοι, και συνομήλικοι έχουν τσεκάρει όλες τις στάσεις στο κάμα σούτρα, εγώ είμαι πολύ πίσω, ακόμα σκέφτομαι αν και πόσο θα πονέσω την πρώτη φορά, και ότι αν ακόμα καταφέρω να κρύψω την απειρία μου, μήπως με προδώσει το τυχόν αίμα, πως φιλάνε (τρέχα γύρευε δηλαδή). Η αλήθεια είναι ότι μεχρι τα 19-20 μου δεν με πείραζε τόσο γιατί και εγώ δεν έκα
να καμία προσπάθεια, τώρα όμως, εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή, που άρχισα να νιώθω κάπως εξωγήινη και με κάποια κοινωνική, οικογενειακή και φιλική πίεση να βρω κάποιον (όχι μεγάλη, τόση όσο να νιώθω άβολα να συζητάω την προσωπική μου ζωη γιατί μεγενθύνεται ακόμα περισσότερο στο μυαλό μου), αλλά και με δική μου ανάγκη πια συντροφικότητας και ερωτισμού άρχισα να με "σπρώχνω" προς το παιχνίδι, άφησα τις ντροπές κατα μέρος και άρχισα το φλέρτ, όχι κάτι ιδιαίτερο, απλά άρχισα να είμαι πιο παιχνιδιάρα στα μηνύματα με αυτόν που μου αρέσει γράφοντας α
τάκες που με προέτρεψαν οι φίλες μου. Δεν πήγε καλά, βασικά μου σταμάτησε την κουβέντα ο άνθρωπός, το ξέκοψε και το κατάλαβα, αν και αρχικά είχα την εντύπωση ότι του άρεσα. Τέλος πάντων, τώρα μου αρέσει ένας τύπος, μεγαλύτερος και συνάδελφος, πίστευα ότι του άρεσα και άρχισα να τον καρφώνω διακριτικά, τον έχω πιάσει πολλές φορές να με κοιτάει αλλα τίποτα άλλο εδώ και 8 μήνες. Βλέπω ενθαρρυντικά σημάδια, ενθουσιάζεται όταν με βλέπει, μου χαμογελάει, θέλει να μου μιλάει, επικεντρώνει την προσοχή του πάνω μου όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις, μου απάντησε και με δυο-τρεις προτάσεις και στο μήνυμα στο φέισμπουκ που του έστειλα ρωτώντας τον πως τα πήγε η ομάδα του, αλλα δεν το συνέχισε. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και μήνες ήμουν σε αναμονή γιατί πιστεύα ότι από στιγμή σε στιγμή θα γίνει κάτι παραπάνω, αλλά αφού σε 2 μήνες φέυγω για να εργαστώ σε άλλη χώρα, και το ξέρει, μάλλον πρέπει να αρχίσω να βράζω τις "χυλοπίτες" από τώρα. Τώρα το θέμα μου είναι: μήπως δεν κάνω κάτι σωστά; Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, ούτε πιστεύω ότι όλοι με θέλουν, αλλά να ερμηνεύσω τόσο λάθος τα "σημάδια"; Είναι η αδυναμία μου στο να χειριστώ την κατάσταση πιο καλά ή χυλόπιτα που με πονάει; Επίσης, έχεις καμιά ιδέα ως προς την αντιμετώπιση της έκπληξης του κοινωνικού περίγυρου απέναντι στο σπάνιο είδος untouchedius virginius; Άντε τα ελαφρα hints της μητέρας μου να τα ανεχτώ, αλλά να πηγαίνω στο νοσοκομείο για να κάνω εξωτερικό υπερυχογράφημα και η νοσοκόμα να μην με πιστεύει ότι δεν έχω κάνει σεξ και δεν μπορώ να κάνω εσωτερικό υπερυχογράφημα και να φέρνει άλλες δύο νοσοκόμες και μία γιατρό για να τους το επιβεβαιώσω, με ενοχλεί. Και δεν ήταν η πρώτη φορα που με αμφισβήτησαν, όταν πήρα το θάρρος και πήγα σε ψυχίατρο και του είπα τι με απασχολεί με ρώτησε: "Μα ούτε πλατωνική σχέση;". Κάποιος πρέπει να τους πει ότι δεν βοηθάνε, και μετανιώνω που δεν ήμουν εγώ αυτή.
-Like a viiiiiirgiiiin..."
__________________
2.
Ειμαι πολλα χρονια μαζι του.τον αγαπω.εχω καταθλιψη παρα πολλα χρονια,οι γονεις μου με προικισαν.και αυτος εχει καταθλιψη.ζουμε το απολυτο χαος και αναπνεουμε για μια μερα οξυγονο.η σχεση μας ειναι ενα πεδιο μαχης.για μενα μια βιαιη αναπαρασταση της παιδικης μ ηλικιας,γιαυτον δε ξερω τι.τον αγαπαω ομως.και δε με νοιαζει που με πνιγει το σκοταδι.θελω να μου πεις ομως.γιατι υπομενω αυτα που παντα ελεγα πως δε θα κανω οταν μεγαλωσω?πως γινεται να κοντευω τριαντα και να μην καταλαβαινω πως αντιγραφω τη μανα μ.πες μου εσυ.γιατι μενω σαυτη τη σχεση?ε
πειδη η μανα μου δεχοταν τον βιαιο πατερα μου?βαρεθηκα τους ψυχολογους.πες εσυ τι κανεις για να δεις το φως στο σκοταδι.
__________________
3.
Καλησπέρα! Είμαι με μια κοπελα εδώ και ενα χρονο περιπου και την αγαπάω πραγματικά. Το θέμα είναι οτι γενικά δαν άτομο έχω πολλά νεύρα κάτι που μας έχει οδηγήσει πολλές φορες σε τσακωμούς και απο πλευράς μου σε άσχημη συμπεριφορά με προσβολές κυρίως κτλπ. Κάποια στιγμή απέκτησαν συναίσθηση του τι συμβαίνει και ποσο άσχημο είναι αυτό και προσπαθώ να παραμείνω ψυχραιμοσ όσο το δυνατόν... Το θέμα είναι οτι πλεον όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύομαι παρα πολύ στο να διορθωθεί αυτό. Τι να κάνω....πραγματικα νοιαζομαι και ενδιαφέρονται για την κοπέλα μου αλλά νιώθω οτι είμαι σε αδιέξοδο καθώς δεν μπορω με τπτ να καταφέρω να παραμενω ψύχραιμος και την πληγωνω.
- Κωστής
__________________
4.
Πως καταφέρνεις να ξεπεράσεις το αίσθημα ότι διαρκώς όλοι σε απορρίπτουν; Μεγαλώνοντας, έχω πιο συχνή την αίσθηση ότι όσοι θελω εγω, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με απορρίπτουν. Και η μοναδική μεγαλη σε διάρκεια σχεση που ειχα κατά καποιο τροπο με απερριψε κι αυτος, καθως έδειχνε αδιαφορία για βασικους τομεις της σχεσης, αν και δεν το παραδεχοταν και παρίστανε πως όλα είναι καλά.Στο τέλος, εγώ ήμουν αυτη που αποχώρησε από τη σχέση αλλά δύσκολα και με μεγάλο ψυχικό κόστος. Και ακόμα και αν δεν γίνει κάτι, ακόμα και αν είναι απλώς καποιος που εμένα μου άρεσε και δεν έδειξε ενδιαφέρον ή ακόμα και αν είχε σχέση, πάλι αυτό το αίσθημα της απορριψης. Η κατάσταση ειναι μόνιμα αυτη: γνωρίζω καποιον, με γοητευει -δεν συμβαινει και καθε μερα αυτό βέβαια- θελω να τον γνωρισω καλυτερα, μπορει και να με φλερταρει αλλά ποτε δεν προχωράει, σταματαει εκει. Και αν τυχον γίνει κατι, δεν θα προχωρησει πέρα από καποιες βραδιες σεξ. Κι εγω φυσικα απορρίπτω κόσμο αλλά αυτό δεν με παρηγορεί. Συμφωνα με αυτα που μου λένε οι άλλοι και εμφανισιμη είμαι και έξυπνη και μεγάλο ενδιαφερον έχω σαν ανθρωπος, σιγουρα δεν περναω απαρατηρητη. Όχι πως αυτα βεβαια είναι εχέγγυα για να μη σε απορρίψει καποιος. Έχω αρχισει να λεω για πλάκα καμια φορα πως ο αμοιβαίος έρωτας ειναι μία ουτοπία. Σε κανεναν αλλο τομεα δεν το νιώθω αυτό, ουτε στα επαγγελματικά, ούτε στις φιλίες, ουτε στην οικογένεια, όπου συχνα ακουω απο αλλους ότι εχουν εισπραξει απορριψη. Μονο στα ερωτικά. Οι φίλοι μου, μου λένε ότι πέφτω συνέχεια σε "δύσκολες" περιπτωσεις. Αλλά αυτό το βρίσκω ανοησία. Και οι "δυσκολες" περιπτωσεις καποια θα εχουν δίπλα τους. Γιατι να μην ειμαι εγω αυτή και να ειναι καποια αλλη;
__________________
5.
Αγαπητη α,μπα και παρεόνι γεια σας,
Στελνω την ερώτηση-εξομολόγηση ενώ είναι ακόμα ένα Σάββατο βράδυ που είμαι σπίτι μου μόνη μου. Είμαι 24 χρονών, στο τέλος των σπουδών μου και αντιλαμβάνομαι ότι τα χρόνια αυτά δεν ανέπτυξα σχέσεις που να με γεμίζουν και συγκεκριμένα έχω ουσιαστικά δύο φίλους που είναι σε άλλη πόλη όμως. Κατα τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων λόγω κάποιων οικογενειακών προβλημάτων που προέκυψαν τα πρώτα χρόνια κλείστηκα στον εαυτό μου και μου πήρε καιρό να ανοιχτώ. Όταν εγώ όμως ξαναβρήκα τον εαυτό μου τα τελευταία 2-3 χρόνια οι παρέες είχαν ήδη διαμορφωθεί και παρόλο που προσπάθησα δεν τα κατάφερα να δημιουργήσω στενές σχέσεις. Ουσιαστικά σε όλη τη φοιτητική ζωή μου ως τώρα είχα λίγες φιλίες που κρατούσαν 1-2 χρόνια και έπειτα χάλαγαν γιατί δεν ταιριάζαμε και λίγες παρέες που έβλεπα που και που. Εν τω μεταξύ είχα και δραστηριότητες διάφορες και γενικά έχω γνωρίσει αρκετά άτομα, όμως δεν συνδεόμαστε. Από τη μία χαίρομαι που τελειώνω και θα πάρω το πτυχίο μου, και ανυπομονώ να δουλέψω πάνω σε αυτά που έμαθα και από την άλλη αισθάνομαι πολύ μόνη και ότι δεν είμαι όσο καλή θα ήθελα στη δουλειά μου λόγω του κενού που νοιώθω επειδή δεν έχω καλούς φίλους. Έχω κάνει αρκετές προσπάθειες στα χρόνια αυτά και έχω προσεγγίσει άτομα, έχω όμως κουραστεί από αυτά που νοιώθω. Επίσης με προβληματίζει ότι δεν έχω εδώ και χρόνια κάποια σχέση ενώ είχα στο παρελθόν, και με την κατάσταση που έχω διαμορφώσει ούτε ξέρω πώς να βρω πια. Σκέφτομαι μετά το πτυχίο να μετακομίσω σε άλλη πόλη μήπως με την καινούρια αρχή που θα κάνω λύσω τα προβλήματα αυτά. Όμως από την άλλη σκέφτομαι ότι αυτό είναι σαν να φεύγω από τα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζω. Προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη αλλά πραγματικά στεναχωριέμαι ώρες ώρες γιατί ενώ έχω κάνει προσπάθειες δεν βρίσκω κάποια διέξοδο στα προβλήματά μου. Θα ήθελα την άποψή σου πάνω σε αυτά και κυρίως σε τι πιστεύεις ότι φταίω και τα έχω κάνει έτσι.
-Λεμονίτα
__________________
6.
Αγαπητή αμπα γεια σου. Παρατηρώ κάτι που δε μου αρέσει σε μένα. Ασχολούμαι πολύ με τη γνώμη των άλλων για μένα. Σε υπερβολικό βαθμό. Δηλαδή, πιάνω τον εαυτό μου να με απασχολεί ακόμα και η γνώμη ανθρώπων που δε συμπαθώ ή δεν εκτιμώ. Αγχώνομαι για το τι θα σκεφτεί ο ένας κι ο άλλος,για τα κουτσομπολιά που μπορεί να λέγονται για μένα κλπ. Ξέρω πολύ καλά πως δε μπορώ να ελέγξω κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό μου όμως εξακολουθώ να ανησυχώ για τέτοια πράγματα. Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν πιστεύεις πως αυτό είναι αποτέλεσμα χαμηλής αυτοπεποίθησης. Που μπορεί να οφείλετε; Θέλω να ελευθερωθώ από αυτό. Ευχαριστώ πολύ!
_________________
7.
Γεια σου αγαπητη Α μπα μου,
Πιανομαι απο μια απαντηση σου για να σου ζητησω λιγη βοηθεια μπας και ξεκολλησει το μυαλο μου : "Δεν εξαρτάται από τον χειρισμό σου αν θα αρέσεις σε κάποιον. Δεν είναι ικανότητα. Δεν είναι προσωπική αποτυχία η χυλόπιτα. Είναι πολύ σημαντικό να δεις το φλερτ ως ανώδυνη διασκέδαση που σπάνια βγάζει κάπου". Story of my life να μου αρεσει καποιος, να δισταζω να το δειξω (να ´ναι καλα η χαμηλη μου αυτοπεποιθηση και αλλα πολλα θεματα που συμβαλλουν στο να δυσκολευομαι να εκφρασω τα συναισθηματα μου), καποια φιλη μου να τον προσεγγιζει ερωτικα (καπου εκει ενεργοποιείται η ανταγωνιστικοτητα και ζηλεια μου), και να νιωθω μονιμως στην απεξω. Ακομα χειροτερα, να θυμωνω με φιλες μου, που παροτι δεσμευμενες φλερταρουν με καποιον ενω .... θα 'θελα να μου αφηνουν το πεδιο ελευθερο! Και το κερασακι της τουρτας, τα περισσοτερα απο αυτα τα περιστατικα τα βιωνω σαν προσωπικη σπορριψη/αποτυχια,οταν το ατομο που μ'αρεσει δειχνει την προτιμηση του αλλου (το οποιο μαντεψε συμβαινει συχνα, λες και οποιος μ´αρεσει εχει υποχρεωση να του αρεσω και εγω!). Δεν ειμαι 18 χρονων, αλλα 29, με ιστορικο πολλων συντομων και αποτυχημενων σχεσων..Καμια συμβουλη ωστε να απενεχοποιησω το φλερτ και να σταματησω να κατηγορω/ζηλευω ολον τον κοσμο - και δη τις φιλες μου - που φλερταρουν και εχουν ανταποκριση; Σε χιλιοευχαριστω εκ των προτερων!
σχόλια