ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αυτή είναι μία περίπτωση. Μια φίλη μου ας πούμε έκανε πρώτη φορά σεξ με εναν τύπο (και 1ο φιλί αν δεν απατώμαι) ο οποίος είχε σχέση και όπως αποδειχτηκε το μόνο που ήθελε ήταν να πη...ξει, και παρόλα αυτά καθόλου δεν τον πείραξε που ήταν παρθένα (αυτός 25 αυτή 19) γενικά νομίζω όλα μπορείς να τα δεις εκεί έξω

Nα πώ κάτι ψιλοεπαναστατικό; Το θέμα δεν είναι ούτε αν είσαι παρθένα στα 19 (δεν είναι πρωτάκουστο κι ούτε προβληματικό επειδή η ηλικία είναι ακόμη μικρή σχετικώς με τα σύγχρονα δεδομένα -θα το αναλύσω αυτό κατόπιν) ούτε αν ο άλλος δεν ήθελε για τους δικούς του λόγους. Το θέμα είναι ότι με το να έχει κάποια κοπέλα την προσδοκία ότι επειδή αποφάσισε να προχωρήσει με κάποιον αυτός ο κάποιος πρέπει να το αντιμετωπίσει ως κάποιο είδος τιμής ή υποχρέωσης μόνο η κοπέλα ζημιώνεται σε βάθος χρόνος. Κι αυτό επειδή η παρθενία δεν οφείλει να περιποιεί ούτε τιμή ούτε καθήκον κι ευθύνη. Η αντίληψη αυτή είναι παλαιολιθική από νοοτροπίες που έβλεπαν την γυναικεία σεξουαλικότητα ανταλλακτικά με αρνητικές συνέπειες για την αυτοεκτίμηση της ίδιας της γυναίκας. "Αν αυτό αξίζεις κι αν εκείνο δεν αξίζεις". Μια αντιμετώπιση δηλαδή η οποία είναι μειωτική. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κράτη όπου η γυναικεία σεξουαλικότητα ελέγχεται στενά (Μέση Ανατολή ή Κίνα κλπ) η παρθενία συνεχίζει να "σημαίνει κάτι". Σε άλλες κοινωνίες η μετάβαση αυτή είναι μια μετάβαση στην ενήλικη ζωή κι όχι κάτι παραπάνω. Ας σκεφτούμε ότι δεν γίνεται κανένας ντόρος για την αντίστοιχη αντρική παρθενία. Εκείνη δεν είναι σημαδιακή ψυχοσυναισθηματικά; Οι άντρες είναι γουρούνια και μπορεί να τους ξεπαρθενέψει η οποιαδήποτε; Ασφαλώς κι όχι. Και ας μην εξυψώνουμε το ζήτημα του υμένα σε κάτι που δήθεν κάνει κάποια τεράστια διαφορά. Κάνουμε πολύ οδυνηρότερα πράγματα στους εαυτούς μας για πολύ σαχλότερους λόγους. Προχωρώντας τώρα στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Κατάνοώ ότι ένιωσες απογοήτευση. Όμως όπως είπε σοφά ένας συνσχολιαστής ούτε πρέπει να τον αδικείς κι ούτε να τον δικαιώνεις. Η απόφασή του πάρθηκε επειδή δεν ήθελε για τους Χ λόγους (που δεν σε αφορούν και ακριβώς όπως ανέλυσα παραπάνω δεν φέρουν ΚΑΜΜΙΑ ποιοτική αξιολόγηση για το δικό σου ποιόν). Το μόνο που έκανε άσχημα ήταν που δεν σου είπε με κάποιο τακτ ότι αποφάσισε πως δεν. Αυτό ήταν δειλία. Η απόφαση όμως είναι δική του. Όταν σου προσφέρουν μια φέτα cheesecake λες πάντα ναι; Μπορεί να πεις και όχι. Αυτό το δικαίωμα άσκησε. Με άσχημο μεν τρόπο αλλά έτσι έγινε. Θα βρεθεί κάποιος που θα δεχτεί το cheesecake που θα του προσφέρεις και θα νιώσεις μια χαρά. Στο εύχομαι!

Σκέψου ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι έχουν συνηθίσει στα έτοιμα και δεν θα έμπαιναν σε μια τόση χρονοβόρα και ψυχοφθορα διαδικασια όπως το να ρίξουν τις άμυνες μιας παρθένας.Ετσι προτιμούν τις πιο εμπειρες-ωριμες σεξουαλικα από το να 'εκπαιδευσουν' την άπειρη σύντροφο τους. Δεν τους δικαιωνω αλλά ούτε τους αδικω, αυτά.

Δεν έφυγε γιατί είναι κακό να είσαι παρθένα. Έφυγε γιατί δεν ήθελε να σε ξεπαρθενέψει. Νόμιζε ή σε θεωρούσε έμπειρη. Απλά δεν ήθελε μία παρθένα.Ε, χέστηκες. Καλύτερα να πας με κάποιον που θα γνωρίζει, σεβαστεί και θα σε φροντίσει, παρά με κάποιον που τη διαδικασία τη βλέπει ως μπελά.Σκάρτο ήταν που δεν είχε τα κακαλα να σου πει ότι δε θέλει ή δε μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της πρώτης φοράς σου. Γιατί, για έναν άνδρα που έστω νοιάζεται, είναι ευθύνη. Να κάνει ξεχωριστή την πρώτη φορά μιας κοπέλας, με τρυφερότητα, με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο, με αυταπάρνηση (ακούγεται βαριά η κουβέντα, αλλά μέχρι να προχωρήσει η σεξουαλική πράξη, ο άντρας πρέπει να παραμερίσει τις ορμές του).

Τεράστιο ποσοστό των ατόμων που ξέρω και κάνω πάρεα, είναι παρθένοι. Αγόρια , κορίτσια. Είναι πολύ συνηθισμένο και τίποτα που θα έπρεπε να σε κάνει να ντρέπεσαι. Καλύτερα που έφυγε ο συγκεκριμένος γιατί μάλλον θα ήταν γενικά κολλημένος!

Εγω ειμαι 21 και ακομα δεν. Ειχα γραψει και εξομολογηση. Δεν ειναι οτι δεν το θελω η οτι δεν εχω νιωσει έλξη , ειναι οτι δεν ερωτευτηκα και δεν γνωρισα κανεναν που να μου εμπνεει εμπιστοσυνη και να υπαρχει αληθινη συνδεση. Υπαρχουν πολλοι/ πολλες που το βλεπουν σαν παθηση. Η παρεα μου απο τη σχολη μου (παρεα, οχι φιλες , ουτε κατα διανοια) με θεωρουν για αυτο το λογο προβληματικη, κατωτερη λες και ειμαι μιασμενη. Ενω αυτες που απο τα 14 ξεκινησαν το αθλημα και μεχρι στιγμής εχουν παει με καμια 10αρια και ειναι καλυτερες. Δεν με νοιαζει βασικά ο καθενας κανει ο,τι γουσταρει. Αλλα εφοσον εγω δε σε κρινω για το οτι εχεις παει με οσους σε εχουν κοιταξει μη με κρινεις κ εσυ που θελω κατι πιο βαθυ και αληθινο για να λειτουργησω. Μας κοιτανε περιεργα λες και εχουμε πρόβλημα και βγαζουν στερεοτυπα τυπου ειμαστε ασεξουαλ η οτι δεν ειμαστε ερωτικες η ανοργασμικιες και ο,τι αλλη μπαρούφα θέλεις. Ο τελευταιος με τον οποιον βγηκα μου εξηγηθηκε ωραια, ειπε οτι θα φυγει για σπουδες κ επειδή θα ναι η πρωτη μου φορα θα δενομασταν και μετα δε θα ξεκολλουσαμε και θα ηταν δυσκολο κ για τους δυο. Αρα δεν εγινε κατι καθόλου. Τι να κανουμε. Καποια στιγμή θα γινει και αυτο. Αλλα το ζουμι ειναι να μην ταμπελοποιηθουμε εμεις επειδη η κοινωνια γυρω μας εχει ξεπεσει και θεωρει καθε τι λιγο πιο εξευγενισμενο ως προβληματικο. Μη νιωσεις οτι εχεις πρόβλημα ο,τι και να ακουσεις. Απλα σκεψου οτι ολα γινονται στην ωρα τους. Οπου και να πιστεύεις, θεο συμπαν κλπ απλα να ξερεις οτι αυτο εχει προνοησει για εσένα και στα στελνει ολα οταν πρεπει. Και οι δυσκολιες εχουν παντα κατι να σου μαθουν. Υ.Γ να χαιρεσαι που ο πρωτος σου δεν ηταν αυτος γιατι μετα θα ξενερωνες περισσοτερο αν τον ανακαλυπτες μετα τι ειναι.