Δεν υπάρχει "δε μπορώ να τα κάνω αυτά". Υπάρχει το "φοβάμαι να ξεπεράσω τα όρια ασφάλειας μου". Οπως σου είπαν και παραπάνω, όλοι αλλάζουν (ή όχι) στις ηλικίες 15-30. Η έξοδος στην ενήλικη ζωή, στην εκπαίδευση και/ή στην εργασία και οι εμπειρίες, οι άνθρωποι που συναντούμε, μας δίνουν ευκαιρίες και επιλογές εξέλιξης. Οι φίλες του Γυμνασίου είναι άλλοι άνθρωποι στα 20 και άλλοι θα είναι στα 30. Οι φίλοι της σχολής απλά δεν ταίριαζαν επάνω σου ή εσύ επάνω τους.Να είσαι ο εαυτός σου, όχι οι ανάγκες σου. Να γνωρίζεις ανθρώπους, αν νομίζεις ότι σου ταιριάζουν να προτείνεις εξόδους, αρχικά σε μορφή παρέας και μετά σε προσωπικό επίπεδο και να τους επιτρέψεις να σε επιλέξουν, όπως τους επέλεξες εσύ.Επειδή κάποιοι δεν ανταποκρίνονται, δε σημαίνει ότι δεν είσαι αρκετά καλή. Μην κρίνεις τον εαυτό σου από τις επιλογές των άλλων.
19.2.2018 | 01:24
Γιατι ολοι φευγουν; Γιατι δεν εχω φιλους;
Χρόνια τώρα με βασανίζει η μοναξιά.Από τοτε που με προδωσαν οι 3 γυμνασιακες φιλες μου (η μια προδωσε μυστικο, η αλλη ηταν μονιμως απασχολημενη με το διαβασμα , η τελευταια ηταν διπλα μου μονο στα καλα και στα κακα εξαφανιζοταν) οσες προσπαθειες εχω κανει να βρω καποια φιλη εχει αποτυχει παταγωδως.Η τελευταια κοπελα που θεωρουσα μεχρι περσι φιλη μου και ειχαμε περασει 2 χρονια πολλα πραγματα, εν τελει μολις βρηκε αγορι και εκανε την πρωτη της σχεση , με αφησε στην απεξω.Ηταν και η αποσταση γιατι σπουδαζουμε σε διαφορετικες πολεις αλλα εφταιγε εκεινη που σπασαμε.Οποτε ερχοταν ηταν με το κινητο και του μιλουσε και μου ξεκανονιζε εξοδους τελευταια στιγμη για ανοητους λογους. Εχω μια συμφοιτητρια που μιλαμε και βγαινουμε που και που αλλα δεν μπορω να πω οτι τη νιωθω φιλη μου. Στη σχολη μπαινοβγαινα σε διαφορες παρεες στις οποιες ημουν απο την αρχη φιλικη και παντα κατεληγαν να με γραφουν και να με κανουν να νιωθω οτι δεν ανηκω εκει.Οποτε εφευγα,απομακρυνομουν χωρις να κατσω να τσακωθω γιατι δεν υπηρχε λογος.Δεν ζηταω παραλογα πραγματα... απλα θελω ενα ατομο να μου δειχνει το ενδιαφερον του ειτε στελνοντας μου μηνυματα ειτε παιρνοντας με τηλεφωνο 2-3 φορες την εβδομαδα, να βγαινουμε , να συζηταμε ο,τι μας απασχολει και να μπορω να το εμπιστευτω...Πολλες φορες νιωθω οτι ειτε εγω ειμαι ο μαλακας που δεν τον θελει κανεις ειτε οι αλλοι ειναι μαλακες.Ποτε δεν εχω φερθει ασχημα και πολλες φορες φοβαμαι μην γινω φορτικη στους αλλους..Μου ειναι εξαιρετικα δυσκολο να προσεγγισω ηδη διαμορφωμενες παρεες..Βλεπω παντου ατομα να βγαινουν , να πηγαινουν εκδρομες κτλ και γω εχω μονο το αγορι μου που προσπαθει να με βοηθησει αλλα εχει φιλους οποτε νιωθω κακομοιρα...Δεν δειχνω ποτε ποσο ασχημα νιωθω στους αλλους ουτε παραπονιεμαι για ο,τι μου συμβαινει για να μην θελει καποιος να κανει παρεα μαζι μου..Εχω κουραστει να αισθανομαι μονη...Τα μεσα κοινωνικης δικτυωσης το κανουν ακομα χειροτερο..Εχω παει σε ψυχολογο αλλα παντα λεει το κλασσικο "Ανοιξου, δεν εχει τυχει να γνωρισεις τους καταλληλους,μην αγχωνεσαι , μην ντρεπεσαι" και αυτη η κατασταση συνεχιζεται καθως δεν μπορω να τα κανω αυτα.Ειμαι 20 χρονων κοπελα...ειναι τοσο κριμα..Το μυαλο μου με υποβαλλει σε αεναες συγκρισεις θελοντας και μη...Θελω να νιωσω κανονικη και οχι να κυνηγαω ατομα , ζητιανευοντας το ενδιαφερον τους...δεν μου αξιζει αυτο... :(
4
