ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αγορι, 18 χρονων. Χθες το βράδυ γύρισα 12 η ώρα σπίτι μου, ενώ στις 11 είχα στείλει μήνυμα στον πάτερα μου (μετά από δικό του μήνυμα +αναπάντητη κλήση) ότι έρχομαι σε μισή ώρα. Όταν γυρισα με περιμενε ετοιμος για κυριολεκτικά για καβγα, με νευριασμενο ύφος κλπ, και αυτό επειδή αργησα μισή ώρα παραπάνω. Και επειδή του απάντησα απότομα και είπα πως δεν έχω καμια όρεξη να τσακωθω και δεν συνέχισα τη συζήτηση (ο συγκεκριμένος άνθρωπος σε αναγκάζει να τσακωθείς μαζί του με το έτσι θέλω) αρχισε να φωνάζει και να βρίζει και να λέει ότι δεν θα τον ξαναδω, ότι θα πεθάνει και ότι θα τον στείλω στον τάφο.. Εγω απάντησα ότι θα σηκωθώ και θα φύγω μόνος μου, και ότι αρκετά ψυχολογικά μου δημιούργησε τόσα χρόνια (έχει κάνει πάρα πολλά λαθη, δεν νομίζω ότι έχει σημασία να τα αναφερω) Και μετά άρχισε να κλαιει, αλλά από τότε δεν ξαναμιλησαμε... Απο τη μια θέλω να φύγω από το σπίτι, αλλά δεν αντέχω να ζω μόνος μου, θα σκέφτομαι τις οικογένειες που ζουν όλοι μαζί ευτυχισμενοι, που οι γονείς στηρίζουν τα παιδιά τους σε κάθε τους βημα, ο,τι κ αν κάνουν και όπως κ να ναι, που δεν έχουν πρόβλημα να ανοίξουν το σπίτι τους στους φίλους των παιδιών, και το βράδυ να τους φιλοξενήσουν. Σε μας αυτά δεν έγιναν ποτέ... Επίσης δεν έχω άλλα αδέρφια ούτε ξαδέρφια στην ηλικία μου... Οι μόνοι "δικοί μου" άνθρωποι είναι η κολλητη μου και μερικοί φίλοι, που όμως είναι απλώς φίλοι, τίποτα παραπάνω... Η άλλη λύση είναι να πάει ο άνθρωπος αυτός σε κάποιον ψυχολόγο να ελεγξει τα νεύρα του, την υπερπροστατευτικοτητα του και όλα τα άλλα προβλήματα που έχει.... Η μητέρα μου ενώ τα προηγούμενα χρόνια έπαιρνε το μέρος μου, τώρα προσπαθεί να μπει ανάμεσα και να τον ηρεμησει δεν θεωρώ ότι είναι δίπλα μου, παλιότερα όμως ήταν..... Τι έχετε να πείτε;;