Ο κεραυνοβόλος έρωτας για ένα αστικό διαμέρισμα της δεκαετίας του '60 ήταν η αιτία για να μετακομίσω από τα Εξάρχεια σε μια άλλη περιοχή της Αθήνας που πάντα σκεφτόμουν με γλυκύτητα, την Κυψέλη.
Αρκετοί προσπάθησαν αρχικά να με μεταπείσουν επαναλαμβάνοντας όλα τα στερεότυπα που αναμασούν σταθερά όσοι δεν ζούνε στο κέντρο: βρωμιά, εγκληματικότητα και πολλοί «ξένοι».
Στα δύο χρόνια που ζω εδώ μπορώ να τους διαβεβαιώσω πως η βρωμιά δεν είναι περισσότερη από την υπόλοιπη Αθήνα που έχει αφεθεί στην τύχη της, προσωπικά έχω νιώσει ανασφαλής μόνο από τις επιθετικές συμπεριφορές ορισμένων Ελλήνων προς τους «ξένους» ενώ δεν διστάζω να κυκλοφορώ όλες τις ώρες στους δρόμους της γειτονιάς μου.
Γιατί η Κυψέλη είναι όντως μια «κυψέλη» ανθρώπων που ζουν και κινούνται ανάμεσα σε υπέροχα νεοκλασικά και προσπαθούν να ομορφύνουν τη ζωή τους.
Μια γειτονιά από την οποία δεν χρειάζεται να φύγεις για να κάνεις τα ψώνια σου ή να πας κινηματογράφο και θέατρο, να ακούσεις live από ενδιαφέρουσες μπάντες, να πιεις ποτά σε μπαρ με ιστορία όπως το Au Revoir και να φας ελληνική ή πολυεθνική κουζίνα αξιώσεων.
H αίσθηση του ανήκειν και ο παλμός της Κυψέλης σε κάνει να παραβλέπεις τα στραβά της και σε κρατάει κοντά της, αναγκάζοντάς σε να αλλάζεις την καθημερινότητά σου ώστε να μην χρειάζεται να την εγκαταλείπεις συχνά.
Στη λαϊκή της Λέλας Καραγιάννη βρίσκεις ολόφρεσκα bok choy, ο τσαγκάρης της Δροσοπούλου επισκευάζει τα παπούτσια σου τόσο καλά που θα ζήλευε κι η Carrie Bradshaw, και λίγο πιο κάτω, σε ένα παλιακό εργαστήριο ζαχαροπλαστικής που δεν το πιάνει το μάτι σου, φτιάχνεται το πιο κολασμένο παγωτό παρφέ που έχεις φάει ποτέ.
Στην «παραλιακή» της Φωκίωνος Νέγρη η ζωή δεν σταματά καμία ώρα της ημέρας και αν καθίσεις στα καφέ που προτιμούν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής θα ακούσεις από τα διπλανά τραπέζια απίστευτες ιστορίες που μοιάζουν βγαλμένες από κάποια ταινία όπως π.χ. «Οι εντιμότατοι φίλοι μου».
Η κοινότητα των ιδιοκτητών σκύλων φροντίζει τα αδέσποτα και πολλές φορές αποτελεί το καλύτερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αφού σε γλιτώνει από πολλές κακοτοπιές.
Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Η ηχορρύπανση είναι ένα από τα μεγάλα ζητήματα της περιοχής, ιδίως για όσους κατοικούν πέριξ της Φωκίωνος.
Η στάθμευση και η κυκλοφορία οχημάτων που μάλιστα αναπτύσσουν και ταχύτητα πάνω σε πεζοδρόμια και πεζοδρόμους είναι ανεξέλεγκτη και αν το επισημάνεις στους οδηγούς σου ζητάνε και τα ρέστα.
Όπως συμβαίνει γενικά στις γειτονιές του κέντρου, έτσι και στην Κυψέλη η καθαριότητα είναι ανεπαρκής, και είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην έλλειψη σεβασμού για τον δημόσιο χώρο που χαρακτηρίζει συνολικά την ελληνική κοινωνία.
Όμως η αίσθηση του ανήκειν και ο παλμός της Κυψέλης σε κάνει να παραβλέπεις τα στραβά της και σε κρατάει κοντά της, αναγκάζοντάς σε να αλλάζεις την καθημερινότητά σου ώστε να μην χρειάζεται να την εγκαταλείπεις συχνά.
Η ελκυστικότητα της αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τελευταία ολοένα και περισσότεροι επιλέγουν να μετακομίσουν εδώ και τα στέκια της γίνονται ξανά σημεία αναφοράς.
Τα ωραία αστικά διαμερίσματα γεμίζουν ξανά με νέους ανθρώπους που δίνουν νέα πνοή σε μια γειτονιά που πριν μερικά χρόνια κάποιοι ήθελαν να την παρουσιάζουν ως «καταδικασμένη» ενώ η μελλοντική γραμμή του μετρό προβλέπεται να εξυπηρετεί την Κυψέλη με δύο σταθμούς, έναν στην Πλατεία Κυψέλης και έναν στα Δικαστήρια, και σίγουρα θα αναβαθμίσει σημαντικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Για του λόγου το αληθές, ζητήσαμε από κάποιους που κατοικούν και εργάζονται στην Κυψέλη να μας πούνε γιατί επέλεξαν να ζήσουν εδώ, να μας περιγράψουν αγαπημένες συνήθειες και χαρακτηριστικές γωνιές, να μας πουν τι τους δυσκολεύει στην γειτονιά αυτή, τι θα ήθελαν να αλλάξει, αλλά και πως την φαντάζονται σε 5 χρόνια από σήμερα.
Φάνης Παυλόπουλος
Ηθοποιός και mobile photographer
Ζει στην περιοχή εδώ και 8 χρόνια.
Μένω στα σύνορα της Κυψέλης αλλά εδώ δουλεύω, διασκεδάζω, ψωνίζω, βγάζω βόλτα τον σκύλο μου και έχω πλέον αρκετούς φίλους κοντά μου. Ανέκαθεν ήμουν λάτρης του κέντρου της Αθήνας.
Ήθελα να μένω κοντά στη δουλειά μου και να έχω την επιλογή να μετακινούμαι με τα πόδια όποτε χρειαστεί.
Το αρχικό κίνητρο ήταν τα υπέροχα παλιά αστικά σπίτια της περιοχής με τα μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια και τα ξύλινα πατώματα. Κατόπιν εκτίμησα και τις υπόλοιπες χάρες της γειτονιάς.
Αγαπημένη συνήθεια είναι ο πρωινός καφές στη Φωκίωνος όταν υπάρχει χρόνος. Στην αριστερή πλευρά τον χειμώνα γιατί έχει ήλιο και στη δεξιά το καλοκαίρι κάτω από τη σκιά των πλατανιών.
Καινούργια αγάπη είναι η πλατεία Αγίου Γεωργίου για φαγητό, ποτό, πίτσα, σουβλάκια κλπ. Το καλό είναι ότι αυτές οι βόλτες συνδυάζονται με τα ψώνια στη λαϊκή της Κυψέλης και του αγαπημένου μου κρεοπωλείο ψηλά στην ομώνυμη οδό.
Βρίσκω μοναδικά τα καταπληκτικά παλια κτήρια στα στενά της γειτονιάς, τις πολυκατοικίες στη Φωκίωνος, την ίδια τη Φωκίωνος που στο μυαλό μου είναι σαν να μην έχει πουθενά τέλος αλλά διασχιζει όλη την πόλη, την μικρή πλατεία του Αγίου Γεωργίου και το παλιο ζαχαροπλαστείο με τα προφιτερόλ.
Μια υπέροχη αίσθηση γειτονιάς στο κέντρο της πόλης που είναι διαρκώς σε κίνηση.
Με δυσκολεύουν και με ενοχλούν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στους πεζόδρομους κ τα πεζοδρόμια. Πώς να λυθεί αυτό; Με αυστηρα πρόστιμα στους παραβάτες.
Με εντυπωσιάζει βέβαια που ο περισσότερος κόσμος δεν αντιδρά σε αυτό πια. Το θεωρεί φυσιολογικό, πλέον, να κάνει στην άκρη για να διασχίσει τη Φωκίωνος ένα μηχανάκι.
Σε πέντε χρόνια από τώρα, ακόμη και να έχω αλλάξει σπίτι, πάλι στην ίδια γειτονιά θα μένω. Με ανησυχεί μήπως η έλευση του μετρό μετατρέψει την Κυψέλη στο νέο Γκάζι. Ας ελπίσουμε πως θα την γλιτώσει.
Βένια Καραγιάννη
Δημοσιογράφος
Γέννημα-θρέμμα Κυψελιώτισσα
Δεν επέλεξα ακριβώς την Κυψέλη για να ζήσω. Για την ακρίβεια εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα κι εδώ είναι το σημείο αναφοράς μου.
Όσες γειτονιές κι αν γνώρισα, πάντα εδώ θέλω να επιστρέφω. Οπότε δύσκολα θα την άλλαζα...
Αγαπώ τη Φωκίωνος Νέγρη για βόλτα, μια στάση στο καφέ Select ήταν και είναι πάντα μια αγαπημένη συνήθεια. Αγαπώ τα παλιά γύρω σινεμά, το Ίλιον, το Τριανόν, ενώ πηγαίνω στο Πεδίον του Άρεως για τρέξιμο.
Αγαπώ τα σουβλάκια στον Διόνυσο της πλατείας Αγίου Γεωργίου με τις τηγανιτές πατάτες και το δικό τους δυνατό τζατζίκι, αλλά και τα μαγειρευτά που αλλάζουν από μέρα σε μέρα ανάλογα με τις διαθέσεις του μάγειρα.
Τα κοκτέιλ στο μπαρ Αλλοτινό, όπου πίσω από τη μπάρα βρίσκεται ο Αντρέας, ένας από τους πιο παλιούς και μερακλήδες bartender με βαθιά γνώση των ποτών, και ναι, τρελαίνομαι γι, αυτό το μικρό συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, τον Κάββουρα στη γνωστή για το real estate με εσάνς πολιτικού σκανδάλου οδό της Κόμνα Τράκα, με τις παλιές παραδοσιακές συνταγές, όπου μπορείς να βρεις το καλύτερο μιλφέιγ της πόλης, το κορυφαίο χειροποίητο παρφέ παγωτό και τις υπέροχες «παλιακές» ελληνικές πάστες, όπως το ποντικάκι και την πάστα αμυγδάλου.
Η Κυψέλη έχει καλά κρυμμένα μυστικά, μικρές γωνίες, μυρίζει παντού παλιά Αθήνα, έχει εκείνο τον «ξεπεσμό» μιας παλιάς αριστοκρατικής περιοχής που ξαναβρίσκει το χαμένο της εαυτό.
Έχει κι ένα μαγικό στοιχείο, είσαι δίπλα στο κέντρο, όχι ακριβώς όμως μέσα σε αυτό. Έχει πάντα κόσμο, ζωή κι όποια ώρα της ημέρας χρειαστώ κάτι μπορώ να το βρω.
Με δυσκολεύει πολύ το άλυτο ζήτημα του πάρκινγκ. Δεν είναι απλά πρόβλημα αλλά και ο μόνος πιθανός λόγος να θέλεις να μετακομίσεις. Ιδίως όταν επιστρέφεις πτώμα από τη δουλειά, ή από έξοδο αργά το βράδυ και δεν βρίσκεις πουθενά θέση.
Άσε που όταν παρκάρεις κουρασμένος ή αφηρημένος μετά από τόσους κύκλους δεν είναι βέβαιο ότι θα θυμάσαι την άλλη μέρα το πρωί που άφησες το αυτοκίνητο!
Η Κυψέλη είναι μια περιοχή που αλλάζει συνεχώς χαρακτήρα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί έχει αλλάξει άπειρα πρόσωπα, χρώματα και αίσθηση. Δεν ξέρω πως θα είναι σε μία πενταετία από τώρα αλλά πιστεύω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δύσκολα θα αποκοπώ από τις μυρωδιές της περιοχής...
Κίμων Φιορέτος
Ηθοποιός / δάσκαλος υποκριτικής
Ζει στην Κυψέλη περίπου 4 χρόνια
Η γυναίκα μου είχε σπίτι στην περιοχή πριν γνωριστούμε. Την πρώτη χρονιά προσπάθησα να μείνω Κυψέλη, ήμουν όμως καλομαθημένος από την ησυχία του Άλιμου και δεν μου καθόταν καλά.
Σίγουρα δεν βοήθησε και το γεγονός ότι στον δρόμο μας κάθε βράδυ γινόταν ένας χαμός με την αστυνομία και τα άτομα που πουλούσαν ναρκωτικά, 6 χρόνια πριν ήταν λίγο πιο σκληρά τα πράγματα.
Την πήρα λοιπόν και πήγαμε σε μια άλλη περιοχή στο κέντρο. Δυο χρόνια αργότερα τα πράγματα είχαν αλλάξει κι εμείς επιστρέψαμε. Έτσι σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω τις ομορφιές της Κυψέλης.
Η Κυψέλη είναι οντως γειτονιά, και διατηρεί αυτή την αίσθηση γειτονιάς, μια αίσθηση που δύσκολα βρίσκεις πια, ειδικά στο κέντρο.
Συνήθως ότι κάνω περιστρέφεται γύρω από την πλατεία Αμερικής που είναι ίσως και το πιο multicultural σημείο της. Βορράς, Νοτος, Ανατολή και Δύση συναντιούνται σε ένα σημείο κι είναι μια μικρή Βαβυλωνία.
Για μένα η «έννοια» Κυψέλη ξεκινάει από το σινεμά Τριανόν στη Κοδριγκτώνος και εκτείνεται μέχρι και λίγο μετά την πλατεία Αμερικής.
Τα ψώνια μου τα κάνω στην άμεση γειτονιά μου, την πλατεία Αμερικής και συνήθως το βράδυ καταλήγω στην πλατεία Αγίου Γεωργίου για φαΐ και ποτό με φίλους! Η Κυψέλη έχει τα πάντα δεν χρειάζεται να απομακρυνθείς καθόλου!
Είμαι ερωτευμένος με τα καταπληκτικά νεοκλασικά κτίρια (που αλλού θα βρεις τόσα κτίρια με αισθητική Art Deco;), με την ιστορία της Κυψέλης την οποία ανακαλύπτω καθημερινά χάρη σε δυο παλιούς κατοίκους της περιοχής, ενώ τις Κυριακές απολαμβάνω να κοιτάζω τις επίσημες πολύχρωμες ενδυμασίες των γυναικών από την αφρικανική ήπειρο που ετοιμάζονται για την εκκλησία τους.
Δεν αντιμετωπίζω κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα στην Κυψέλη η τουλάχιστον όχι κάτι που δεν θα αντιμετώπιζα και σε κάποια άλλη περιοχή. Το μόνο που θα μπορούσα πω - αλλά αυτό αφορά την ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας - είναι ότι θα μπορούσε να είναι λίγο πιο φροντισμένο.
Η γειτονιά προσπαθεί πραγματικά να αλλάξει και αν λειτουργήσει και το μετρό στην πλατεία σίγουρα η περιοχή θα μεταμορφωθει. Η Κυψέλη είναι η γειτονιά μου, τώρα πια δεν θα την άλλαζα με τίποτα.
Γιώργος Ζαρταλούδης
Art Director / Graphic Designer
Ζει στην Κυψέλη 10 χρόνια
Eίχα έρθει στην περιοχή για καθαρισμό δοντιών. Ο οδοντίατρος πάνω στην Φωκίωνος. Περπατώντας προς το ιατρείο του μύριζε παντού ευκάλυπτος από τα δέντρα και βρεγμένο γκαζόν.
Παντού υπήρχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους. Παιδάκια όλων των εθνικοτήτων έτρεχαν και έπαιζαν βρίζοντας σε άψογα ελληνικά. Ε, πολύ θέλει;
Απολαμβάνω να διαλέγω φρούτα από τον μανάβη της γειτονιάς, να ψωνίζω από το αγαπημένο μου pet shop (φυσικά και έχει άφθονα), να πίνω καφέ κάτω απ' τον ήλιο στο Τσίμπι Τσίμπι απολαμβάνοντας την περαντζάδα, τις βόλτες με τον τρελό σκύλο μου στον άλλον υπέροχο πεζόδρομο, την Αγίας Ζώνης και το άραγμα σε παγκάκι με παγωτάρα.
Η Κυψέλη είναι η μόνη γειτονιά στην Αθήνα όπου υπάρχουν παρέες σχολιαρόπαιδων που το 80% ΔΕΝ είναι λευκά.
Μαύρα και λευκά παιδιά να παίζουν και να γκομενίζουν μεταξύ τους, δίνοντας σου ελπίδα ότι στο μέλλον έτσι μπορεί να είναι όλη η πόλη...
Είναι επίσης η μόνη γειτονιά στην Αθήνα με πληθώρα υπέροχων κτιρίων που χρονολογούνται από την εποχή του αθηναϊκού μοντερνισμού. Αν υπήρξε ελληνικό Bauhaus και Art Deco, η Κυψελάρα το αποδεικνύει περίτρανα.
Η μόνη γειτονιά της Αθήνας με τόσα υπέροχα, καλοζωισμένα κατοικίδια και ελάχιστα, σχεδόν ανύπαρκτα αδέσποτα. Η Κυψέλη αγαπάει τα ζώα!
Ε, κι αν βάζανε περισσότερους κάδους για τα σκουπίδια κι αν άνοιγε αυτό το καταρραμένο μετρό, όλα θα ταν ομορφότερα. Από την Κυψέλη θα έφευγα μόνο αν έπρεπε να φύγω στο εξωτερικό. Τόσο απλά.
Μαριλού Παντάκη
Food Blogger MadameGinger.com
Ζει στην Κυψέλη 18 + 1,5 χρόνια
Στην Κυψέλη γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μέρα, νύχτα έπαιζα στην Φωκίωνος Νέγρη. Θυμάμαι να τρώω την ωραιότερη μακαρονάδα βουτύρου στην Φαίδρα, κοτόπιτα στον Ακτύπη και σαλιγκάρια στην Φραουλίτσα.
Ιστορικά μαγαζιά, έχουν κλείσει πλέον. Έφυγα μακριά της ως φοιτήτρια και όταν επέστρεψα στην Αθήνα οι γονείς μου είχαν μετακομίσει στην Αγία Παρασκευή και είχαν νοικιάσει το σπίτι μας στην Κυψέλη. Οπότε έμεινα για περίπου 10 χρόνια Χολαργό & Αγία Παρασκευή.
Το σχέδιο ήταν πάντα να γυρίσω στην Κυψέλη, νομίζω υποσυνείδητα υπέφερα μακριά της. Μου έλειπε το vibe της, η Φωκίωνος Νέγρη, οι κλασσικές Κυψελιώτισσες κυρίες με τα ξανθά κουνουπιδάκια για μαλλιά, τα απανωτά καλημέρα που λες το πρωί στον φούρναρη, τον ψιλικατζή, τον μανάβη.
Μου έλειψε να κοιμάμαι με το υπόκωφο βουητό της να με νανουρίζει. Έτσι το 2016 επέστρεψα στην Κυψέλη, έφτιαξα το Madame Ginger Food Studio και το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα στο παλιό παιδικό μου δωμάτιο, ένιωσα ότι επιτέλους γύρισα σπίτι μου.
Η Κυψελάρα μας έχει φοβερές βόλτες. Το καμάρι μας είναι φυσικά η Φωκίωνος Νέγρη, ένας τεράστιος πεζόδρομος που ξεκινάει από την Πλατεία Κυψέλης και καταλήγει στην Δροσοπούλου, γεμάτος καφετέριες, ταβέρνες, σουβλατζίδικα και πράσινο στη μέση.
Έρχομαι εδώ για να αφήσω το Μπιφτέκι (τον σκύλο μου) να τρέξει ελεύθερος, να πιω καφέ ή να επισκεφτώ τις πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που διοργανώνει το Impact Hub Athens στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης.
Το αγαπημένο μου σημείο όμως είναι η πλατεία Αγίου Γεωργίου, ένας μικρόκοσμος, μία μικρή γειτονιά από μόνη της.
Η τελευταία πλατεία των Αθηνών της οποίας όλα τα κτίρια που την περιτριγυρίζουν είναι χτισμένα με καμπύλη στην πρόσοψή τους και στο κέντρο της υπάρχει ένας ορειχάλινος φανοστάτης με τρεις στεφανωμένους έρωτες.
Πάνω στην πλατεία υπάρχουν τα πάντα: εκκλησία, καφενείο, κουρείο, ταβέρνα, μίνι μάρκετ, σουβλατζίδικο, bar, μανάβικο, κρεοπωλείο, παγωτατζίδικο, προπατζίδικο, μαγειρείο, ζαχαροπλαστείο, οπότε με μία βόλτα έχεις αγοράσει τα πάντα.
Αν αρχίσω να μιλάω για τα απολαυστικά και μοναδικά της στοιχεία δεν θα σταματήσω ποτέ. Είναι πραγματικά υπέροχη γειτονιά η Κυψέλη.
Στα στενά της βρίσκεις διάσπαρτα κτίρια του Μεσοπολέμου με επιρροές Art-Νouveau, νεοκλασικές κατοικίες αλλά και έργα του αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελλέγιου όπως το παλαιότερο bar της Αθήνας «Au Revoir» που λειτουργεί ακόμα διατηρώντας άθικτα την διακόσμηση και το ύφος του από τη δεκαετία του 1950.
Εδώ τρώμε ακόμα σε μαγέρικα, έχουμε καφενεία που μαζεύονται οι παππούδες, λειτουργούν ακόμα ιστορικά ζαχαροπλαστεία που επιμένουν στις σεράνο και τις πάστες αμυγδάλου (και τα λατρεύουμε), υπάρχουν πολλά σημεία με πράσινο και φυσικά έχουμε το Πεδίον του Άρεως ένα από τα μεγαλύτερα άλση της Αθήνας.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που μένω εδώ, βλέπω ότι επιστρέφει πολύς κόσμος στα σπίτια που είχαν εγκαταλείψει ή νοικιάσει αλλού και μάλιστα οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Έτσι η γειτονιά μας αλλάζει σιγά-σιγά, γεμίζει μικρά δημιουργικά γραφεία, θέατρα και barάκια, βλέπεις ότι είναι μια ζωντανή γειτονιά μέρα-νύχτα, ότι αυτή η παρακμή στην οποία είχε επέλθει τόσα χρόνια εξαφανίζεται αργά αλλά σταθερά.
Βέβαια, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να ξαναγίνει η Κυψέλη η σπουδαία γειτονιά που ήταν. Καταρχάς το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το Πεδίον του Άρεως το οποίο είναι απλησίαστο μετά τη δύση του ηλίου, αφού έχει γίνει κέντρο διακίνησης ναρκωτικών.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οι κάτοικοι είναι το parking αφού αφενός οι περισσότερες πολυκατοικίες είναι παλιές και δεν έχουν γκαράζ και αφετέρου δεν υπάρχουν σηματοδοτημένοι δρόμοι όπως στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας για να παρκάρουν αποκλειστικά οι κάτοικοι και οι υπόλοιποι δρόμοι να είναι για όσους μας επισκέπτονται.
Επίσης αν ήταν στο χέρι μου θα γκρέμιζα (σχεδόν) όλες τις καφετέριες της Φωκίωνος που έχουν μείνει στην λογική (και την αισθητική) των 90's και θα τις ξαναέφτιαχνα από την αρχή.
Ο κόσμος πιστεύει ότι η Κυψέλη είναι επικίνδυνη, ότι τα βράδια δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις γιατί θα σε κλέψουν.
Προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ φόβο, δεν έχω δει να συμβαίνει κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες γειτονιές του Κέντρου όπως το Παγκράτι ή τα Πετράλωνα και κυκλοφορώ όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Λένε «είναι γεμάτη ξένους και πρέπει να καθαρίσει».
Οι περισσότεροι ξένοι που μένουν στην Κυψέλη, είναι οικογενειάρχες, φιλήσυχοι άνθρωποι που έχουν φτιάξει τα μαγαζιά τους ή δουλεύουν σε τοπικές επιχειρήσεις και σπίτια.
Σίγουρα υπάρχουν και οι «κακοί» όπως υπάρχουν όμως και οι κακοί Έλληνες. Προσωπικά πιστεύω ότι αντί να τους διώξουμε, πρέπει να τους «εκμεταλλευτούμε».
Να γεμίσει η Κυψέλη μαγαζιά με Φιλιππινέζικο street food, αφρικάνικα εστιατόρια και ασιατικά μπακάλικα. Στις πλατείες μας ήδη παίζουν μαζί παιδιά όλων των φυλών και των χρωμάτων. Δεν μπορούν να παίξουν μαζί και οι μεγάλοι;
Σε πέντε χρόνια από τώρα; Φυσικά και θα μένω εδώ, τώρα που γύρισα δεν ξαναφεύγω.
Λένε ότι σε λίγα χρόνια θα έχει φτάσει το μετρό στην Πλατεία Κυψέλης, οπότε φαντάζομαι θα είναι τελείως διαφορετική. Θα ήθελα να έχει περισσότερες επιλογές για φαγητό και διασκέδαση χωρίς ,όμως, να κλείσουν οι παλιές επιχειρήσεις.
Θα ήθελα να ξαναγεμίσει η Δημοτική αγορά της Κυψέλης με μαγαζιά, από μπακάλικα και κρεοπωλεία μέχρι μπαράκια και μικρά καφέ.
Πιστεύω ότι σε λιγότερο απο δυο χρόνια όλοι θα μιλάνε για την Κυψέλη μας.
