Δεν ξέρω τι έχει συμβεί και σε τι αναφέρεσαι... αλλα κάποιες φορες, ίσως το να βλέπεις τα πράγματα με ένα πρίσμα λίγο πιο ορθολογιστικό δεν είναι κακό...Θα προσπαθήσω να κρατήσω το μήνυμα αυτό όσο πιο σύντομο γίνετε για να μην κουράσω..αλλα αφενός, αν διαβάσεις το κείμενο σου προσεκτικά και ψύχραιμα... στο τέλος λες να αφήσουμε εμείς, οι άλλοι, και μια γωνίτσα και για τους ρομαντικούς ανθρώπους.. όμως λίγο πιο πάνω, ενώ αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αξίζουν το κόπο.. ομολογείς ότι τους απωθείς εσύ η ίδια γιατί φοβάσαι. δε μπορείς να τους εμπιστευτείς. Ανθρώπινο. αλλα καταλαβαίνεις την αντίφαση?Μπορεί να έπεσες στα 1002 στραβά, στους χειρότερους ανθρώπους, στις χειρότερες καταστάσεις. όμως.. αναγνωρίζεις και εσύ ότι δεν είναι όλοι και όλα έτσι. αφού λοιπόν το αναγνωρίζεις, για να βγείς από αυτό το φαύλο κύκλο που έχεις φτιάξει στο όνομα του (δικαιολογημένου ενδεχομένως) φόβου σου.. πρέπει να το ρισκάρεις. επιφυλακτικά.. σιγά σιγά.. εξήγησε στους άλλους τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω.. και κατά πασα πιθανότητα θα δείξουν κατανόηση και θα κάνουν υπομονή αν θέλουν και αντέχουν. αν όχι, ok..δε χάθηκε ο κόσμος...η τέχνη, θα συνεχίσει να υφίσταται και μετά που θα λυθούν τα οποια προβλήματα.. γιατί όσο δυνατή είναι η μοναξιά, η πικρία, η μοναξιά.. αλλο τοσο είναι και η χαρά, ο ερωταςξέρεις, ο μονος τρόπος να μην αποτύχεις/πληγωθείς.. είναι να μην προσπαθήσεις να κανεις τίποτα για να αλλάξεις μια κατάσταση. αλλα ταυτόχρονα είναι και ο σίγουρος δρόμος για να μην έρθει καμια αλλαγή κανενός τύπου ποτε... που απ'ότι φαίνεται,αυτό δεν είναι επιθυμητό! στην πλειοψηφία τον καταστάσεων, η λύση υπάρχει.. είναι εκεί.. την έχουμε σκεφτεί... αλλα φοβόμαστε να την βάλουμε σε εφαρμογή στο όνομα της αποτυχίας. αλλα..στο κάτω κάτω της γραφής, τι έχεις να χάσεις?
4.4.2018 | 01:20
Κόσμε του σήμερα και του αύριο...άκουσε με.
Γειά κόσμε του σήμερα και του αύριο! Είχα την ανάγκη να γράψω. Να γράψω! Γιατί κάποια από αυτά που νιώθω έχουν την ανάγκη να ακουστούν. Δεν ξέρω πως και γιατί και ούτε με νοιάζει. Σας γράφει ένα κορίτσι 22 χρονών που έχει γνωρίσει το σκοτάδι της θλίψης. Κυλάει σαν ποτάμι σε κάθε μικρό στενό του δρόμου που θα πατήσω και είναι το κάθε συμπέρασμα που βγαίνει από κάθε μου σκέψη. Γιατί είναι μόνη. Τόσο μόνη που όσα γεγονότα και αν γράψω...πάλι θα μείνουν κενά. Είναι νέα και όμως έχω βιώσει τη μοναξιά και τον πόνο. Πρώτα τον πόνο και ύστερα τη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά πηγάζει από τις πληγές μου. Έχω στη ψυχή χίλιες πληγές από μαχαίρι φίλων, συγγενών, σχέσης και ακόμη και η ίδια η ζωή μαχαίρι μου έβγαλε. Όλα είναι τόσο άδεια και τόσο γεμάτα μαζί. Είμαι τόσο αδύναμη και τόσο μόνη μαζί. Κάποιες φορές κλαίω από την μοναξιά μου...κάποιες άλλες απλώς σιωπώ από τον πόνο. Αυτό που θα νιώσεις στη ψυχή...ξεπερνά το σωματικό πόνο. Μέσα σε όλα όσα πονάνε μέσα μου...βγαίνει η τέχνη. Η ζωγραφική. Ένα μεγάλο πάθος που με εκφράζει όπως τον κιθαρίστα η μουσική. Λατρεύω την μουσική. Ροκ κομμάτια με σκληρούς και ταυτόχρονα ευαίσθητους τόνους. Είναι τόσο αδύναμη και φλεγομαι από πάθη. Μαζί. Ταυτόχρονα. Μα η μοναξιά έρχεται πάλι τις νύχτες. Θα ήταν εύκολο να πεις πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω πάρα πολλοί...μα εγώ φοβάμαι να εμπιστευτώ. Για αυτό και είναι μόνη. Και ούτε δύο χέρια για να με κρατήσουνε ζέστη δεν έχω. Ούτε δύο ματιά να με κοιτάξουν με αγάπη... Μου έχει λείψει το να είμαι ερωτευμένη. Μα και αν ξεπεράσω την έλειψε εμπιστοσύνης...ξέρω πως δεν θα βρω αυτό που θέλω. Αυτό που έχω ανάγκη. Δεν είναι δα και τόσο τυχερή...το έχετε ήδη καταλάβει. Δεν ξέφυγε ο έρωτας για να έρθει να με βρει. Υπάρχουν τόσοι εκεί έξω που αξίζουν. Έχω έρωτα την τέχνη. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα καλοί. Και ξέρω πως δεν θέλουν πάντα το καλό σου...το έχω ζήσει σε μεγάλο επίπεδο. Αλλά η δημιουργία πηγάζει μέσα από τους πόνους...Ναι το κάνει! Και η μοναξιά...είναι και αυτή αιτία έμπνευσης. Πολλές φορές πονάει και άλλες δίνει έναυσμα στη τέχνη. Ρομαντικοί ποιητές και ζωγράφοι.. το έχουν αποδείξει. Ο Λόρδος Μπαιρον θα είναι πάντα ένας μικρός θεός της ιστορίας της ποίησης...Ρομαντικός και επαναστάτης....και ένας ονειρεμένος άντρας για κάθε καρδιά σαν τη δική μου. Το ρομάντζο πλέον όμως δεν πουλάει. Δεν είναι της μόδας...ξέρετε. Αφήστε τους ονειροπόλους να έχουν μια θέση ανάμεσα σας. Μην τους διώχνετε. Προσπαθούν να πλασουν και αυτοί τα δικά τους όνειρα. Αντισυμβατικοι και μελαγχολικοι, επαναστάτες καλλιτέχνες....μοναχικοί όπως εγώ...κάπου έχουμε και εμείς μια γωνιτσα στον σκληρό σας κόσμο.
4
