ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
19.4.2018 | 01:57

"πατερας"

Δεν ειχα ποτε μου κ ουτε θα αποκτησω ποτε. Μας παρατησε εμενα κ τα αδερφια μου οταν εγω ημουν 1ος ετους, αισθανομαι οτι αυτο με εχει επηρεασει πολυ στην ζωη μου κ στις επιλογες μου. Τελοσπαντων, το ποιντ μου ειναι οτι σε ηλικια 20 χρονων πλεον συνηδειτοποιω οτι δεν εχω αφεθει ποτε να κλαψω για αυτον τν χαμο! Δεν αφησα ποτε τν εαυτο μ να στεναχωρηθει, ενιωθα ντροπη αν πηγαινα να κλαψω η να στεναχωρηθω! Ειχα για χρονια το αισθημα του -δεν νιωθω τιποτα- και αυτο με ακολουθουσε κ στις ερωτικες μ σχεσεις, κυνηγουσα το εφημερο κ απεφευγα να δεθω με οποιονδηποτε. Θελω για πρωτη φορα στην ζωη μου να κλαψω, να ουρλιαξω και να κοπανηθω αλλα συνεχιζω να μη μπορω! ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
11
 
 
 
 
σχόλια
Νιώθω. Θα συμφωνήσω με Fabinas. Δεν κλείνει ποτέ αυτή η πληγή. Η εμπιστοσύνη και το δέσιμο είναι τεράστιο θέμα... δυστυχώς. Αλλά!!!! Αφού λοιπόν αντιλαμβάνεσαι πως ήρθε η ώρα να "ασχοληθείς¨ με αυτό το θέμα, βρες έναν καλό ψυχολόγο και δούλεψε το. Θα σου κάνει καλό. Τουλάχιστον εμένα με βοήθησε πολύ. Καλή τύχη.
Επειδή τυχαίνει να είμαι ακριβώς στην ίδια θέση και να έχω ένα επίθετο και ένα πατρώνυμο το οποίο δεν μου λέει τίποτα, θα σε ρωτήσω κάτι και νομίζω έχω το δικαίωμα:Σοβαρολογείς τώρα; Τί σε έχει πληγώσει ακριβώς; Γιατί να ουρλιάξεις και να κλάψεις; Να έχει πληγώσει τη μάνα σου οκ (που η δικιά μου συνέχισε κανονικά χαρούμενη τη ζωή της), αλλά εσένα που σε επηρέασε ακριβώς; Τον έζησες, τον χάρηκες και σου λείπει η παρουσία του; Το ξέρεις ότι η ζωή σε άλλους παίρνει απότομα και με τη βία ανθρώπους που είναι κομμάτια από τη ζωή τους; Να λες να είναι η οικογένειά σου καλά και να χαίρεσαι τη ζωή σου. Λυπάμαι αλλά εγώ δε μπορώ να σε καταλάβω καθόλου.
Δεσποινίς Σιμένα, συγνώμη που επεμβαίνω, παρότι απευθύνεσαι στην εξ. (νομίζω πρόκειται για γυναίκα;!). Αυτό που πληγώνει είναι α) η απόρριψη, β) η απόρριψη και σαφώς γ) η απόρριψη. Σε δεύτερο επίπεδο, υπάρχει η απώλεια, ιδιαίτερα όταν στο κοντινό σου περιβάλλον έχεις οικογένειες και κάνεις μοιραία τη σύγκριση. Για ένα μεγάλο διάστημα μάλιστα, τα περισσότερα παιδιά νομίζουν πως η φυγή του γονέα, ήταν δικό τους φταίξιμο. Στην ουσία, αισθάνονται πως δεν υπήρξαν "αρκετά", ώστε να τα αγαπήσει ο γονιός και να παραμείνει στο σπίτι... δεν χρειάζεται να συνεχίσω πιστεύω. Η παρουσία και των δύο γονέων είναι ιδιαίτερα μεγάλης σημασίας. Ακόμα και όταν τα παιδιά έχουν ενηλικιωθεί . Αν η μητέρα σου βρήκε κάποιον, ο οποίος σου στάθηκε ως πατέρας, είναι πολύ τυχερή γυναίκα κι εσύ υπήρξες τυχερή κόρη. Αποτελεί όμως την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Πωπω Δεσποινίς Σιμένα καρα-ταυτίζομαι.Οκ να νιώσεις κάποιου είδους "απόρριψη" όταν είσαι μικρό και δεν περνάς καλά ίσως (βασικά τη μάνα σου απέρριψε, εσένα όταν ήσουν 1-2 ετών δεν σε είχε νιώσει σαν παιδί του για να πεις οτι σε απέρριψε), αλλά στα 20 που πρέπει να'χεις μυριστεί οτι η ζωή δεν είναι δίκαιη, δεν θα'πρεπε να επιτρέπεις να σε αγγίζει. Τελείως χάσιμο χρόνου η κλάψα για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Και ξέρεις κάτι; Δεν άξιζαν να τους γνωρίσουμε στην τελική.
Λεμονι και δεσποινις Σιμενα. Κανετε και οι δυο μεγαλο λαθος. Ειδικα τα παιδια που σε πολυ μικρη ηλικια χανουν τους γονεις τους μπορουν να αναπτυξουν ασυνειδητες συμπεριφορες παρομοιες με της εξομολογουμενης. Το οτι δεν θυμομαστε πολλα απο εκεινες τις ηλικιες ειναι χαρακτηριστικο του κυριου μηχανισμου ψυχολογικης αμυνας που χρεισιμοποιουμαι σε αυτες τις ηλικιες, αυτον της απωθησης. Ωστοσο οτι απωθουμε στο ασυνειδητο τοτε μας οδηγει σε μοτιβα συμπεριφορας για ολη την υπολοιπη ζωη μας. Και το οποιο ωραιο ειναι οτι συνηθως δεν καταλαβαινουμε καν απο που πηγαζουν.
Ρε παιδιά είστε με τα καλά σας; Κράζετε εμάς που τα ζήσαμε με το κεφάλι ψηλά, συνεχίζοντας τη ζωή μας νορμάλ, και που λέμε τη συνταγή στην εξ/νη μπας και συνέλθει; Τότε ας της κάνουμε παρηγορητικό πατ-πατ και με τις ευχές μας να καταστρέψει το μέλλον της, καθώς και να δικαιολογεί άσχημες συμπεριφορές στις σχέσεις της.Εξάλλου είναι της μοδός τα ψυχολογικά-ειδικά εδώ μέσα.
Καταρχην δεν κραζουμε κανεναν.Σε αυτο που συμφωνω ειναι οτι η εξομολογουμενη πρεπει να προχωρησει. Ωστοσο αυτο δεν γινεται με νουθεσιες, αρνηση και κατακριση των συναισθηματων της. Εγω θα την συμβουλευα να αφησει τον εαυτο της για λιγο καιρο και να νιωσει ολα τα αρνητικα συναισθηματα που τις προκαλεσε η εγκαταλειψη του πατερα της. Να παψει να νιωθει ντροπη να κλαψει να ξεσπασει. Ειναι ανθρωπινο. Δεν ειναι ντροπη, ουτε κατακριτεο. Ας το βιωσει για να απελευθερωθει. Και μετα μπορει να προχωρησει.
Φιλε/η η πληγή δν θα κλείσει ποτέ. Η απώλεια κ τα γιατί θα σε ακολουθούν σαν σκιά. Συνήθως τα παιδια επειδή θεωρούν την αγαπη της μητέρας δεδομένη παντα ψάχνουν την επιβεβαίωση απο τον μπαμπά. Οσο κ να γλυψεις τις πληγές σου πάντα θα έχεις ενα κενό. Οι μνήμες που δν έχεις σε κρατάνε τόσα χρόνια σε μια ακινησία. Ίσως κάποια στιγμή έρθει μια λύτρωση συναισθηματική.
Ψυχούλα μου...Πρέπει να κλάψεις και να ξεσπάσεις να βγει επιτέλους αυτό το μπούκωμα από μέσα σου!Πολύ άσχημο αυτό το συναίσθημα...Να το κρατάς και να μην βγαίνει το κλάμμα(έτσι είμαι και εγώ τα τελευταία χρόνια) και αυτό μας κάνει χειρότερα.. Από την άλλη τα εφήμερα είναι αυτά που σε κάνουν να νιώθεις μεγαλύτερο κενό πιστεύω...Το ξέρω πως φοβάσαι να δεθείς..Είναι λογικό με όσα πέρασες,αλλά και με τα εφήμερα τι κερδίζεις?
Scroll to top icon