ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεσποινίς Σιμένα, συγνώμη που επεμβαίνω, παρότι απευθύνεσαι στην εξ. (νομίζω πρόκειται για γυναίκα;!). Αυτό που πληγώνει είναι α) η απόρριψη, β) η απόρριψη και σαφώς γ) η απόρριψη. Σε δεύτερο επίπεδο, υπάρχει η απώλεια, ιδιαίτερα όταν στο κοντινό σου περιβάλλον έχεις οικογένειες και κάνεις μοιραία τη σύγκριση. Για ένα μεγάλο διάστημα μάλιστα, τα περισσότερα παιδιά νομίζουν πως η φυγή του γονέα, ήταν δικό τους φταίξιμο. Στην ουσία, αισθάνονται πως δεν υπήρξαν "αρκετά", ώστε να τα αγαπήσει ο γονιός και να παραμείνει στο σπίτι... δεν χρειάζεται να συνεχίσω πιστεύω. Η παρουσία και των δύο γονέων είναι ιδιαίτερα μεγάλης σημασίας. Ακόμα και όταν τα παιδιά έχουν ενηλικιωθεί . Αν η μητέρα σου βρήκε κάποιον, ο οποίος σου στάθηκε ως πατέρας, είναι πολύ τυχερή γυναίκα κι εσύ υπήρξες τυχερή κόρη. Αποτελεί όμως την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Πωπω Δεσποινίς Σιμένα καρα-ταυτίζομαι.Οκ να νιώσεις κάποιου είδους "απόρριψη" όταν είσαι μικρό και δεν περνάς καλά ίσως (βασικά τη μάνα σου απέρριψε, εσένα όταν ήσουν 1-2 ετών δεν σε είχε νιώσει σαν παιδί του για να πεις οτι σε απέρριψε), αλλά στα 20 που πρέπει να'χεις μυριστεί οτι η ζωή δεν είναι δίκαιη, δεν θα'πρεπε να επιτρέπεις να σε αγγίζει. Τελείως χάσιμο χρόνου η κλάψα για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Και ξέρεις κάτι; Δεν άξιζαν να τους γνωρίσουμε στην τελική.

Λεμονι και δεσποινις Σιμενα. Κανετε και οι δυο μεγαλο λαθος. Ειδικα τα παιδια που σε πολυ μικρη ηλικια χανουν τους γονεις τους μπορουν να αναπτυξουν ασυνειδητες συμπεριφορες παρομοιες με της εξομολογουμενης. Το οτι δεν θυμομαστε πολλα απο εκεινες τις ηλικιες ειναι χαρακτηριστικο του κυριου μηχανισμου ψυχολογικης αμυνας που χρεισιμοποιουμαι σε αυτες τις ηλικιες, αυτον της απωθησης. Ωστοσο οτι απωθουμε στο ασυνειδητο τοτε μας οδηγει σε μοτιβα συμπεριφορας για ολη την υπολοιπη ζωη μας. Και το οποιο ωραιο ειναι οτι συνηθως δεν καταλαβαινουμε καν απο που πηγαζουν.

Ρε παιδιά είστε με τα καλά σας; Κράζετε εμάς που τα ζήσαμε με το κεφάλι ψηλά, συνεχίζοντας τη ζωή μας νορμάλ, και που λέμε τη συνταγή στην εξ/νη μπας και συνέλθει; Τότε ας της κάνουμε παρηγορητικό πατ-πατ και με τις ευχές μας να καταστρέψει το μέλλον της, καθώς και να δικαιολογεί άσχημες συμπεριφορές στις σχέσεις της.Εξάλλου είναι της μοδός τα ψυχολογικά-ειδικά εδώ μέσα.

Καταρχην δεν κραζουμε κανεναν.Σε αυτο που συμφωνω ειναι οτι η εξομολογουμενη πρεπει να προχωρησει. Ωστοσο αυτο δεν γινεται με νουθεσιες, αρνηση και κατακριση των συναισθηματων της. Εγω θα την συμβουλευα να αφησει τον εαυτο της για λιγο καιρο και να νιωσει ολα τα αρνητικα συναισθηματα που τις προκαλεσε η εγκαταλειψη του πατερα της. Να παψει να νιωθει ντροπη να κλαψει να ξεσπασει. Ειναι ανθρωπινο. Δεν ειναι ντροπη, ουτε κατακριτεο. Ας το βιωσει για να απελευθερωθει. Και μετα μπορει να προχωρησει.