Όταν δεν υπάρχουν προβλήματα ορμονικά/οργανικά (διορθώστε με ελεύθερα) το πρόβλημα έγκειται στο ψυχολογικό κομμάτι. Η κακή σχέση με την τροφή υποδηλώνει μια κακή σχέση με τον εαυτό μας. Ξεσπάμε για κάτι; Τον τιμωρούμε; Του απαλύνουμε τον πόνο; Κρυβόμαστε από τη ζωή μέσω των κιλών( λες δεν έχω σχέση επειδή έχω παραπάνω κιλά.. τα χάνεις και πάλι δεν έχεις σχέση!) Το να τρέφεσαι δεν είναι απλά γέμισμα καυσίμων και των λοιπών απαραίτητων στοιχείων. Είναι ένα ολοκληρωμένο βίωμα με κοινωνικό ή μη χαρακτήρα. Για κάποιους έχει μια τελετουργία. Μας προκαλεί επίσης αισθητικά αλλά και συναισθηματικά. Όλα αυτά τα ξεχνάνε όσοι θέλουν να δουν/βλέπουν ένα αδύνατο σώμα. Ούτε όμως το σώμα είναι απλά μια μάζα, ο χώρος που πιάνεις, είναι ο ναός που λένε κάποιοι που φιλοξενεί το πνεύμα σου ή για όσους διαφωνούν με αυτόν τον δυαδικό διαχωρισμό, είναι και μέρος του πνεύματός σου όπως το πνεύμα σου δεν είναι τίποτα χωρίς το σώμα σου. Λοιπόν από αυτά ξεκινά και αν δεν μπορείς να βρεις μόνη σου τι πάει στραβά με την σχέση που έχεις με τον εαυτό σου, να πας σε ψυχολόγο/ψυχίατρο γιατί ένα υγιές σώμα δεν είναι ένα απλά αδύνατο σώμα. Ούτε η στέρηση στο φαγητό είναι μια πράξη αγάπης.Μη μου θέλετε μασημένη τροφή. ;)
14.6.2018 | 13:13
.
Η συμβουλη που δινουν οι περισσοτεροι σε καποιον που εχει παραπανω κιλα και εκφραζει το γεγονος οτι δεν νιωθει ανετα με το σωμα του ειναι το κλασσικο "Χασε κιλα".Δηλαδη πιστευεις οτι αυτο αρκει;Αυτο λυνει το προβλημα;Ποσες φορες παιζει να εχω ακουσει αυτη την εκφραση;Αν πριν 9 μηνες περιπου μου ελεγες κατι τετοιο το πιο πιθανον ειναι να συμφωνουσα μαζι σου. Δεν σου αρεσει κατι πανω σου και εχεις την δυνατοτητα να το αλλαξεις καντο. Σωστα;Αυτο που πολλοι δεν καταλαβαινουν ομως ειναι οτι το δυσκολο κομματι δεν ειναι να αλλαξεις συνηθειες και να χασεις τα κιλα. Το δυσκολο της υποθεσης ειναι να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτεσαι, την εικονα που εσυ εχεις για τον εαυτο σου.Οταν πριν απο 9 μηνες ειπα οτι θα αλλαξω καποια πραγματα στην ζωη μου και θα φτασω τα φυσιολογικα κιλα μου πιστευα οτι οταν φτασω τον στοχο μου επιτελους θα καταφερω να νιωθω ανετα με το σωμα μου.Θα εχω περισσοτερη αυτοπεποιθηση, θα φοραω οτι θελω κλπ κλπ.Κι ομως ημουν λαθος τελικα.Η πρωτη κινηση που κανω καθε πρωι οταν ξυπναω (και πλεον γινεται τελειως ασυνειδητα) ειναι να ακουμπαω το στομαχι μου ετσι ωστε να σιγουρευτω οτι δεν παχυνα ξερω γω; Δεν εχει λογικη αλλα το κανω.Μετα περναμε στην μεζουρα και στην ζυγαρια.Δεν φευγω απο το σπιτι το πρωι χωρις να τα εχω χρησιμοποιησει.Πρωινο εννοειται οτι δεν τρωω γιατι μου αρεσει να νιωθω το στομαχι μου αδειο.Εξω με παρεα δεν βγαινω πλεον γιατι οσες φορες μου προτειναν αρνηθηκα. Να βγω εξω και να τυχει να φαω κατι "εκτος προγραμματος"; Σε παραλια φυσικα και δεν θα βγω ουτε φετος, για ψωνια εχω να παω δεν ξερω και γω απο ποτε και ας μην μου κανει τιποτα γιατι απελπιζομαι. Ολα τα ρουχα μου ειναι αθλητικα.Δεν χρειαζομαι κατι αλλο ετσι κι αλλιως αφου η καθημερινοτητα μου ειναι κυριως γυμναστηριο και σπιτι για διαβασμα. Ειπαμε ορεξη για βολτες φιλους και τετοια δεν υπαρχει. Επισης συνηθως δεν εχω ορεξη να φαω, να μιλησω με τους γονεις μου, να περιποιηθω τον εαυτο μου.Η αδερφη μου μερικες φορες με πειραζει λεγοντας ποσο βαρετη παιζει να ειναι η ζωη μου. Κανω τα ιδια πραγματα καθε μερα, τρωω λιγα συγκεκριμενα φαγητα τα οποια εξυπακουεται οτι ειναι παντα ζυγισμενα.Αν ημουν ανασφαλης πριν δεν ξερω πως να περιγραψω αυτο που μου συμβαινει τωρα.Οσα εχασα σε κιλα τα πηρα σε κομπλεξ.Ισως επειδη ποτε δεν ειχα μπει στην διαδικασια να παρατηρησω το σωμα μου τοσο λεπτομερως...Αλλα ναι μωρε ειδες τα εχασα τα κιλα.Οποτε ολα καλα μονο και μονο επειδη η ζυγαρια μου τωρα δειχνει 60 και οχι 85.
4
