ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

H πίστη στην υπεραξία του διαλόγου...Μια κοινωνική προσφορά για τους αναγνώστες μας λοιπόν.Πιθανά σενάρια:1.-Πες μου βρε άντρα μου τι έχει αλλάξει και δεν γ@μιόμαστε πια όπως παλιά;-Τι να σου πω ρε γυναίκα. Είδα το μουνί σου να ξεσκίζεται με μια ματωμένη γκουμούτσα 3.5 κιλά να βγαίνει από μέσα σαν το Alien και ξενέρωσα τη ζωή μου. Αμφιβάλλω αν θα σε ξαναδώ ποτέ όπως πριν. Αλλά μην ανησυχείς. Τώρα το'βγαλα από μέσα μου και νιώθω πρίμα!2.-Πες μου βρε άντρα μου τι έχει αλλάξει και δεν γ@μιόμαστε όπως παλιά;-Κοίτα να δεις Μερόπη. Τότε που ο γιατρός στον πρώτο υπέρηχο κατά την 8η βδομάδα σύλληψης μας είπε να προσέχουμε εγώ έπαθα τραμπάκουλο μην σου κάνω και κάνω και του μωρού κανα κακό με την μαλαπέρδα μου που είναι 15 μέτρα στο μυαλό μου (και μόνον). Αλλά επειδή έχω κι εγώ ανάγκες βρήκα εκείνη την Κατινίτσα στη δουλειά που μου κουνιόταν κιόλας και ανακουφιζόμουν εκεί. Ε και μιας και το πιάσαμε είμαι κομπλέ και δεν έχω και καμμιά πρεμούρα. Πού ν'αντέξω κιόλας ο χριστιανός και 2 γυναίκες σεξ και ξενύχτια με το μωρό. 3.-Πες μου βρε άντρα μου τι άλλαξε και δεν γ@μιόμαστε όπως παλιά;-Ρε Μερόπη δεν μας παρατάς κι εσύ με τα ψυχολογικά σου και τα ορμονικά σου; Έχω να κλείσω μάτι ένα χρόνο και δεν μου βγαίνουν και τα τάληρα για το γάλα του παιδιού, την κούνια, την κοπέλα για μετά την άδεια μητρότητας, τον εξοπλισμό κλπ κλπ κλπ. Έτσι μου'ρχεται να πάω να ρίξω μια βουτιά από το παράθυρο που ήθελα και παιδί ο πανίβλακας. Έτσι σκατά που νιώθω αμφιβάλλω αν θα ξαναγ@μήσω ποτέ...Ειλικρινά δηλαδή αν της απαντήσει κάτι που περιφερειακά και γύρω γύρω θα φέρνει στα παραπάνω πιστεύεις θα βοηθηθεί; Ή θα διαλύσουν το σπίτι τους κι η ίδια την ψυχολογία της ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;Κάποια πράγματα δεν βοηθιούνται με λόγια αλλά με πράξεις. Τα πολλά λόγια κι η αξία του διαλόγου ως "μαγικό ραβδάκι" για τις σχέσεις είναι απλώς η πλύση εγκεφάλου της αμερικάνικης κουλτούρας που μας έχει εντυπωθεί από τις ταινίες. Όσοι είμαστε άνω κάποιας ηλικίας ξέρουμε πως η πραγματική ζωή λειτουργεί διαφορετικά.

Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά και η άρνηση του διαλόγου κάτι δείχνει.

Να σαι καλα, γελασα πολυ με το σχολιο σου :) .Η περιπτωση μου εμπιπτει ξεκαθαρα στο 3ο σεναριο, υποθετω πως εχεις και εσυ παιδι(α) αν κρινω απ την κατανοηση της καταστασης. (αναρωτιεμαι εντωμεταξυ γιατι ολοι βιαζονται να βαλουν το κερατο στην εξισωση.)Γενικα με πιανει ωρες ωρες το παραπονο, και απο προηγουμενες σχεσεις, εχω δει πως οι αντρες απο ενα σημειο και μετα επαναπαυονται στην οικειοτητα μιας σχεσης και σταματανε να προσπαθουν ιδιαιτερα. Θα μου πεις τωρα γενικολογια του κ*λου και θα χεις και δικιο, για την δικη μου εμπειρια μονο μπορω να μιλησω. Εμενα η ορεξη μου για σεξ και φλερτ και ολο αυτο το μπουκετακι παραμενει αμειωτη μετα απο 5 χρονια σχεση, για τον αντρα μου δεν μπορω να πω το ιδιο. Τσαντιζομαι γιατι δεν ειναι ευκολο μεσα σε μια ιδιαιτερως κουραστικη καθημερινοτητα και με την κοιλια σφαγμενη να τρεχω και γυμναστηριο για να μην γινω απ αυτες που επειδη εκαναν παιδι εχουν παρει 40 κιλα, ουτε να προσπαθω φιλοτιμα να μην του γκρινιαζω για παραδειγμα που παραταει μονιμως το χεσμενο παμπερ στο μπανιο και βρωμαει ολο το σπιτι. Το οτι εχει παρει τα διπλα κιλα απο μενα κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης που το βαζεις? Δεν με νοιαζει το αισθητικο καθολου, αλλα οταν εχεις παρει 15 κιλα προφανως δεν εχεις διαθεση να κουνηθεις, ποσο μαλλον να γ*μησεις, τα σκουπιδια βγαζει εξω και λαχανιαζει.Λιγη προσπαθεια γκοντ νταμ ιτ, δε μπορει να σε καλομαθαινει και μετα να σου το στερει! Κατσε να δεις θα με κραξουν πως ειμαι και αχαριστη, πραγματικα θεωρω απαραιτητη προυποθεση το σεξ- και μαλιστα καλο- στην σχεση μου.Σνιφ Πσ: παιδια χαλαρωστε δεν γεννησα με φυσιολογικο, ολα καλα εκει κατω, δεν πασχει απο ptsd ο συζυγος.