Επιστολή Μπουρζούκου από τη φυλακή

Επιστολή Μπουρζούκου από τη φυλακή Facebook Twitter
30

Με επιστολή που δημοσιεύεται στο indymedia ο Δημήτρης Μπουρζούκος προφυλακισμένος για την απόπειρα ληστείας στην Κοζάνη, αναφέρεται στην όλη επιχείρηση ενώ προχωρά και σε πολιτική ανάλυση της κατάστασης. Παράλληλα αρνείται τη συμμετοχή του στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και καλεί σε ένοπλη δράση και σε σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού.

Η επιστολή του Δ. Μπουρζούκου:

«ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΦΩΣ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ»

12.25μ.μ.

Η τελευταία φορά που κοίταζα το ρολόι μου. Πίσω μας ένα περιπολικό, μέσα στο βάν οι δύο σύντροφοι μου, ο «όμηρος» κi εγώ. Μόλις λίγες ώρες πριν τα συναισθήματά μας ήταν τελείως διαφορετικά. Για λίγο, φαινομενικά, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνέλλαβαν τον συντροφό μας στο «ασθενοφόρο». Εκεί, η κατάσταση στιγμιαία μας κατέβαλε, παρ’ όλα αυτά διατηρήσαμε το μυαλό μας καθαρό , στο βαθμό που ήταν πλέον δυνατόν, έτσι και εξασφαλίσαμε τη διαφυγή των συντρόφων μας.

Γυρνάμε πλέον στην αρχική μας εικόνα, οι τρεις μας μέσα στο βαν μαζί με τον «όμηρο» και μία «τυχαία» (μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς το σήμα είχε πέσει σε όλες τις γύρω πόλεις) συνάντηση με ένα περιπολικό. Τα τελευταία λεπτά της ελευθερίας μας είχαν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα. Το τί ειπώθηκε μέσα στο βαν αυτά τα λεπτά έχει μικρή σημασία για την ιστορία μας, αυτό που μετράει είναι η τελική μας απόφαση. Δε θα ρίξουμε, δε θα ρισκάρουμε τη ζωή του γιατρού. Ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο όπλο που είχαμε τελικώς σε αυτή τη συνθήκη ήταν το πάθος μας για ελευθερία. Το τραβήξαμε όσο πήγαινε. Μετά από μία καταδίωξη στους δρόμους της Βέρροιας, σχεδόν βγαλμένη από ταινία, τελικά εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό από ένα περιπολικό που τυχαία βρέθηκε εκεί. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναπαράγω εκ νέου το υπόλοιπο σκέλος της ιστορίας. Το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω, καθώς πήρε μεγάλη διάσταση, είναι το κομμάτι των βασανισμών. Ξέρω ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η εικόνα ενός ξυλοδαρμένου ανθρώπου μπορεί να γεννήσει φόβο, λύπηση, απορία. Όχι όμως για εμάς σύντροφοι. Μπορώ να πω επίσης ότι το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Όπως και να έχει δε θέλω να εστιάσω σε αυτό στην παρούσα φάση. Θέλω να εκφράσω τη δικιά μου σύντομη γνώμη για αυτές τις ώρες ξυλοδαρμού.

Από την αρχή κιόλας  δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή  θύμα και προφανώς δε θέλω να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Μέσα στις τέσσερις ώρες ασταμάτητου ξύλου, φυσικά ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πιθανά σενάρια γα το «τέλος» αυτών των θρασύδειλων καθαρμάτων. Ούτε φόβος, ούτε πόνος, μόνο οργή. Παρά την οδύνη της αλήθειας αρπάζεις το θέλω σου από τα μαλλιά και το γονατίζεις. Όση ώρα συνεχιζόταν το ξύλο μέσα μου επιβεβαιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια που έχω επιλέξει να στέκομαι απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα. Όλες μου οι επιλογές, όλες οι σκέψεις πήραν σάρκα και οστά. Ίσως ένα λεπτό τελικά με λυμένα τα χέρια να ήταν αρκετό. Ίσως τελικά αυτές οι στιγμές βασανισμού να είναι η σφραγίδα επικύρωσης του σάπιου συστήματος.

Ας μιλήσουμε για χρήμα όμως τώρα. Χρήμα που ρέει άφθονο(ακόμη και σε καιρούς ισχνούς που διανύουμε) στα τραπεζικά καταστήματα, στις εφορίες και σε κάθε τύπου επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων (τύπου Cosco). Το αίμα του καπιταλισμού.

Η άρνηση τοποθετησής μου ως άλλο ένα καλολαδωμένο γρανάζι σ΄αυτό το σύστημα είναι ένας από τους αρκετούς λόγους που επέλεξα τη ληστεία (προσωπικά την ορίζω ως απαλλοτρίωση) τράπεζας. Με αυτό εννοώ πως δεν είχα ποτέ τη διάθεση να αποτελέσω άλλον έναν «περαστικό» σε αυτή τη γη με μία «φυσιολογική» δουλειά, με μία «φυσιολογική» ζωή. Δεν άργησα πολύ να καταλάβω στη ζωή μου ότι η εργασία έχει ως μοναδικό σκοπό την εργαλειοποίηση του ανθρώπου με στόχο πάντα το κέρδος του εκάστοτε «κεφαλαίου». Μία διαρκής συσσώρευση κεφαλαίου σε όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάτι που δεν άργησε να δείξει τις παρενέργειές του. Κάπου εκεί είναι που έβαλα κι εγώ τα ερωτηματικά μου.

Είναι λοιπόν μεμονομένα περιστατικά κατάχρησης και διαφθοράς που οδήγησαν το σύστημα σε κρίση ή η ίδια η κρίση αποτελεί ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο για μεγαλύτερο κέρδος; Υπήρξε η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος εξαιτίας της «φούσκας» των δανείων ή ήταν ένα καπιταλιστικό τέχνασμα για μία νέα συσσώρευση, μία κεφαλαιοποίηση μεγαλύτερων διαστάσεων;

Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία κρίση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του καπιταλισμού και σίγουρα προηγήθηκε αυτής η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος. Στην προκειμένη όμως μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος.

  Ο καπιταλισμός χωρίς το τραπεζικό σύστημα δε θα μπορούσε να υπάρξει. Δε θα υπήρχε ένα από τα βασικότερα μέσα για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Δεν θα πήρχε καπιταλισμός. Όπως στην ενδεχόμενη πτώση του τραπεζικού συστήματος καλέστηκε το κράτος να γεμίσει τα ταμεία των τραπεζών, έτσι αργότερα μπροστά στην επικείμενη πτώση του κρατικού μηχανισμού καλούνται οι τράπεζες να υποστηλώσουν επενδύσεις για να ακολουθήσει μία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ένας φαύλος κύκλος με μόνο στόχο να μην ξεψυχήσει ο ετοιμοθάνατος καπιταλισμός.

Κοιτάζοντας τη σύντομη ιστορία της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαική Ένωση μόνο ως ένα προσχεδιαμένο εγχείρημα θα μπορούσα να μεταφράσω την οικονομική πτώση της. Τόσο της Ελλάδας όσο και των υπόλοιπων ευρωπαικών χωρών που ακολούθησαν την κρίση. Μπαίνοντας στην ζώνη του ευρώ με την «δημιουργική λογιστική» (Greek logistics) Σημίτη παρουσιάζοντας την οικονομία της Ελλάδας ως αρκετά ισχυρή και συνεχώς αναπτυσσόμενη, αντίστοιχη των υπόλοιπων κρατών της Ε.Ε., διανύθηκε μία περίοδος χάριτος. Εκείνη την περίοδο ο κάθε μικροαστός μπορούσε να ελπίζει στον καπιταλιστικό παράδεισο. Μέχρι να αρχίσει να διαφαίνεται η «φούσκα» του καπιταλισμού ως σύστημα, με το Κραχ του 2008 και την αρχή της κατρακύλας. Ακολούθησε πάλι η «δημιουργική λογιστική» αυτή τη φορά από τον Γ. Παπανδρέου και με στόχο πλέον την «είσοδο» της Ελλάδας στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης (Δ.Ν.Τ-Ε.Κ.Τ.). Για να φτάσουμε σήμερα στο οριστικό ξεπούλημα της ανθρώπινης ζωής και την ουσιαστική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάτι που φύσικά συνδέεται με φθηνές επενδύσεις και την ευκαιρία λεηλάτησης της φύσης όπως επιχειρείται να γίνει σε διάφορες περιοχές σήμερα.

 Τα βιώματα και η αφόρητη πίεση που δέχεται η κοινωνία αρκεί για να αναδειχθεί ξεκάθαρα το βρώμικο πρόσωπο του καπιταλισμού. Αναγνωρίζω την πράξη μου ως απαλλοτρίωση . Για μένα οι πραγματικοί ληστές στελεχώνουν τις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό.

Φυσικό ακόλουθο της συστημικής κρίσης είναι η καταστολή. Καταστολή στοχευμένη αλλά και γενικευμένη με σκοπό την τρομοκράτιση και την αποδυνάμωση του συνόλου της κοινωνίας. Αιχμή του δόρατος και σχεδόν μόνιμο στόχο αποτελεί ο ευρύτερος αναρχικός -ανατρεπτικός χώρος. Ένας χώρος που πολλές φορές λειτουργώντας είτε ως πυροκροτητής είτε ως καταλύτης, πυροδοτεί εξεγέρσεις και εντάσεις ενσαρκώνοντας τη λύσσα και την οργή που όλο και μεγαλώνει σε διάφορα κοινωνικά σύνολα.

Το παράδοξο στην κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι πως πλέον στοχοποιεί και άλλα τμήματα της κοινωνίας που αντιστέκονται, χαρακτηρίζοντας τους με περίσια ευκολία παράνομους και τρομοκράτες που μόνο στόχο έχουν την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σπασμωδική αντίδραση του κράτους στις Σκουριές. Με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατικό χτύπημα ο εντυπωσιακός και ολοκληρωτικός εμπρησμός του εργοταξίου των μεταλείων. Μία κίνηση που με βρίσκει σύμφωνο και στο πλευρό των ανθρώπων που την έκαναν. Ο μόνος διάλογος που μπορεί να υπάρξει με μία πολυεθνική που στόχο έχει την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης για το κέρδος είναι η αμίληκτη επίθεση. Αναγνωρίζω το θάρρος των ανθρώπων που πέρασαν στην άμεση δράση παίρνοντας τις ζωές τους στα χέρια τους. Προκάλεσαν ένα καίριο πλήγμα  τόσο στην εταιρία El dorado όσο και στο κράτος. Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες αργότερα το χωριό των Σκουριών κατακλύστηκε από κατασταλτικές δυνάμεις και ακολούθησαν έφοδοι και έρευνες σε σπίτια κατοίκων του χωριού, με ένα σκηνικό που θύμιζε κάτι απο τον εμφύλιο και δείχνει τον ολοκληρωτισμό που χαρακτηρίζει το κράτος, μετατρέποντας το χωριό σε εμπόλεμη ζώνη.

Ασφαλώς δεν έλειψε η εμπλοκή των «αναρχικών τρομοκρατών» σε αυτή την ενέργεια. Από την πρώτη στιγμή τα Μ.Μ.Ε. έσπευσαν να εντοπίσουν τους «τρομοκράτες» καθοδηγητές του χτυπήματος.

Γνωστή και πάγια η  τακτική των Μ.Μ.Ε.: στοχοποίηση, τρομοκράτιση και κατασυκοφάντηση. Φυσικά ακολουθώντας πάντα πιστά τις οδηγίες του εκάστοτε φορέα, είτε είναι η κρατική ασφάλεια, είτε είναι η αντιτρομοκρατική είτε απευθείας η κυβερνητική γραμμή. Γνήσιοι «εργάτες» της καταπίεσης και της υποταγής σκάβουν λάκκους –αρκετούς σε βάθος να χωράν όλοι μέσα- για να ακολουθήσει ο κατασταλτικός βραχίονας και η δικαστική μαφία να θάψει κάθε τί που αντιστέκεται.

Κάπως έτσι ξεκινάει και το παραλήρημα (γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας) των Μ.Μ.Ε. αμέσως μετά τη σύλληψή μας. Η είδηση ιδανική για τρομοδελτία και σενάρια αντιτρομοκρατικής φαντασίας. Δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω την ξεκάθαρη πολιτική γραμμή που ακολούθησαν τα Μ.Μ.Ε., αναπαράγωντας με στόμφο και τον απαραίτητο συναισθηματισμό την σίγουρη εμπλοκή μας και σε άλλες ενέργειες πέραν της ληστείας. Με μία τακτική αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ιταλία για να χτυπήσουν τον αναρχικό χώρο (επιχείρηση ORAI), το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καταστήλει οποιαδήποτε πηγή αντίστασης.

Δεν μπορούσα να μην προβλέψω τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες της συλληψής μου. Από στιγμή σε στιγμή θα με καλούσε κάποιος ειδικός εφέτης ανακριτής, υπεύθυνος για τα θέματα «τρομοκρατίας» (ίσως να τον έλεγαν Μόκκα;) και με μηδενικά στοιχεία και χωρίς κανένα συγκεκριμένο σκεπτικό -παρά μόνο τις εικασίες της αντιτρομοκρατικής- θα με έχριζε μέλος κάποιας οργάνωσης. Φυσικά η επιβεβαίωση της προβλεψής μου δεν άργησε να έρθει.

Τελικά ο ειδικός εφέτης ανακριτής με κάλεσε (Μόκκας στο όνομα) και με συμπεριέλαβε στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Φυσικά, αναγνωρίζω τη δράση της ε.ο. Σ.Π.Φ. και τα μέλη της ως επαναστάτες, όμως αυτό είναι κάτι που δε με εμποδίζει να δηλώσω ότι δεν έχω καμία σχέση με την οργάνωση. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της και μας χωρίζουν ουσιαστικές διαφορές, τόσο σε προταγματικό επίπεδο όσο και στη γενικότερη αντίληψη του κοινωνικού συνόλου. Για το κράτος, το να με εντάξει στην ε.ο.Σ.Π.Φ.  είναι ένας εύκολος τρόπος να διευρύνει το κατηγορητήριο και να παρατείνει τα χρόνια φυλάκισης. Για μένα όμως, είναι ένα απροκάλυπτο τσουβάλιασμα, μία ομαδοποίηση, που αυτομάτως καταλύει οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο χαρακτηρίζει τον εκάστοτε αγωνιστή.

«Το τίμημα του αυτοκαθορισμού δεν είναι ποτέ φθηνό, σε μερικές περιπτώσεις είναι αδιανόητα ακριβό.»

Ο δρόμος για την επανάσταση και την αναρχία σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως δεν θα γινόταν να είναι ένας και μοναδικός ασχέτως την εκάστοτε υπάρχουσα συνθήκη. Τα μέσα μας είναι γνωστά και πρέπει συνεχώς να εξελίσσονται, η γκάμα επιλογής στο οπλοστάσιο αρκετά μεγάλη. Θεωρώ πως κάθε επαναστάτης πρέπει να έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να επιλέξει τα καταλληλότερα «όπλα» που αναλογούν στις αντίστοιχες συνθήκες. Ο δρόμος της αντίστασης έχει πολλές πτυχές και σίγουρα είναι απαραίτητος ένας πολύμορφος αγώνας. Είτε είναι μία αφίσα για απεργιακή συγκέντρωση, είτε η κατάληψη κάποιου κρατικού κτηρίου,  είτε είναι ένας εμπρησμός τράπεζας, είτε μία βομβιστική επίθεση σε κάποιο κρατικό μηχανισμό ή ακόμη η απαλλοτρίωση του κρατικού χρήματος, ο στόχος είναι παντα ο ίδιος. Αφενός ένα πλήγμα στις δομές και λειτουργίες του καπιταλισμού, αφετέρου η διάχυση των μέσων, των πρακτικών και των αντιλήψεων αγώνα, για την αναρχία, για την ελευθερία.

Βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτή την πολυποίκιλη κοινωνία παλεύοντας πάντα για μένα, για τους συντρόφους μου, για την οριστική καταστροφή του συστήματος και την ολική ανατροπή του υπάρχοντος. Χωρίς αυτό να  σημαίνει ότι σταματάω να ασκώ την κριτική που αρμόζει σε όλους αυτούς που με την ανοχή τους και την αδιαφορία τους αναπαράγουν και συντηρούν ένα σάπιο και καταπιεστικό σύστημα.

«Αυτή η επανάσταση πρέπει  απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα και αν η βία είναι αυτή καθαυτή κακή. Θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θα αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θα αποφάσιζαν να τα απαρνηθούν οικειοθελώς.»

Η βία πηγάζει από μέσα μας και είναι η μόνη αξιοπρεπής  απάντηση απέναντι  στην εξαθλίωση και την μιζέρια που γεννάει αυτό το σύστημα.

Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ένα φαινομενικό γεγονός των καιρών μας. Το ιστορικής σημασίας ζήτημα που τίθεται είναι προς ποιά κατεύθυνση έρχεται αυτή η πόλωση. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτής είναι  τα ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά της Χρυσής  Αυγής  στις εκλογές και τα αρκετά συχνά φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, αυτή είναι μια επιφανειακή τοποθέτηση στα «άκρα» καθώς στερείται συνείδησης. Με το προφίλ ενός δήθεν αντισυστημικού κόμματος η Χρυσή Αυγή κατάφερε και συγκέντρωσε ένα ποσοστό οργής από ένα κοινωνικό σύνολο.

Φυσικά δεν είμαι ούτε οπαδός της «Θεωρίας των άκρων» ούτε θεωρώ τη  Χ.Α. αντισυστημική. Είναι ξεκάθαρο για μένα πως είναι κομμάτι αυτού του συστήματος και παράλληλα  όπλο του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτό το φαινόμενο δεν πρέπει να τύχει λιγότερης προσοχής  αυτής που απαιτείται.

Ας οργανωθούμε να προτάξουμε έναν πολύμορφο και διαρκή αγώνα. Να καταστρέψουμε από τα θεμέλια την εργασία ως άλλη μία σχέση καταπίεσης απαλλοτριώνοντας συνειδητά τον καπιταλιστικό πλούτο με σκοπό την όξυνση και την υποστήριξη του αγώνα. Ακολουθώντας το δρόμο της άμεσης δράσης  να περάσουμε στην ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Με διαρκή επικοινωνία και συνεχή ζύμωση στους κόλπους του αναρχικού-ανατρεπτικού χώρου, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας μπορούμε να διαχύσουμε τις αναρχικές σχέσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης της ζωής μας. Με τη συνεχή παρουσία μας στους δρόμους και με άγριες οδομαχίες διαμορφώνονται συνειδήσεις, διαμορφώνεται η μαχητική διάθεση, διαχέεται η αγωνιστική βία. Όχι, οι μολότοφ και τα οδοφράγματα, δεν αποτελούν το απαραίτητο πέρασμα για την αναβάθμιση στα γκαζάκια, στις βόμβες και τον ένοπλο αγώνα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου αγώνα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Όσο χρειάζονται οδομαχίες άλλο τόσο χρειάζονται νυχτερινά σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού με κάθε μέσο. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια έκφανση της μάχης, απαραίτητη που πρέπει να στηρίζει και να στηρίζεται από τους ευρύτερους κινηματικούς αγώνες. Οποιοδήποτε σαμποτάζ είναι αποκομμένο από τους κινηματικούς αγώνες και τις ευρύτερες διεκδικήσεις έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει στα ψιλά γράμματα της ιστορίας ως γεγονός και εν τέλει να αποσιωπηθεί.

Ας αφήσουμε λοιπόν ένα ανεξήτιλο «αποτύπωμα» στην ιστορία. Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει, ας κάνουμε εφικτή μία επανάσταση για την ανατροπή της πλουτοκρατίας, για την αναρχία.

                                  

                                                                        Ανδρέας- Δημήτρης Μπουρζούκος

                                                                        Κορυδαλλός, Ά Πτέρυγα,  Μάρτιος 2013

Ελλάδα
30

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Καλαμάτα: Απολογείται σήμερα ο 35χρονος για τη δολοφονία του 52χρονου εργοδότη του

Ελλάδα / Καλαμάτα: Απολογείται σήμερα ο 35χρονος για τη δολοφονία του 52χρονου εργοδότη του

Η οικογένεια του θύματος, μέσω του πληρεξούσιου δικηγόρου της, Κωνσταντίνου Μαργέλη, εξέδωσε ανακοίνωση καταδικάζοντας τη δολοφονία ως «βάρβαρη, αναίτια και απρόκλητη»
LIFO NEWSROOM

σχόλια

17 σχόλια
Στα 45 του, θα είναι ένας από αυτούς που κυβερνούν αυτή τη χώρα .Έτσι είναι .Γλυκιά η KINDER έκπληξη που κρέμεται απ' τη μύτη μας !Δε ζούμε με Θεωρίες .Ζούμε τις αλλοτριωμένες εφαρμογές τους που γεμίζουν το στομάχι...Η Επανάσταση οφείλει να ξεκινάει πάντα από μέσα μας, από σπασμένους καθρέφτες που επιδιορθώνονται κομμάτι κομμάτι
1. Άσε τον Αναγνωστάκη ήσυχο.2. Αποφάσισαν λέει να κάνουν την "απαλλοτρίωση" γιατί δε θέλανε να ζήσουνε μια "φυσιολογική" ζωή, να είναι "φυσιολογικοί" εργαζόμενοι κλπ. Καλή φάση, όχι; Ωραίο πράμα η επανάσταση.
Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε αυτός ο νεαρός στη ζωή του είναι που έφαγε ξύλο από την αστυνομία. Το να έχουμε μια αστυνομία που σέβεται τους νόμους και είναι καλά πειθαρχημένη είναι βασικό σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Ας τον ευχαριστήσουμε για τον ακούσιο (και επώδυνο )ρόλο που έπαιξε σε αυτό.
Πόσο μεγάλη αυταπάτη είναι αυτό το διαλεκτικό σόφισμα "η αντιβία στη βία του συστήματος, δημιουργεί επαναστατική συνείδηση στο λαό". Ναι, ο κόσμος βλέποντας, ή καλύτερα ακούγοντας στα ΜΜΕ ότι οι σεχταριστές κάψανε ή "απαλλοτρίωσαν" μια τράπεζα, ή σκότωσαν έναν αξιωματούχο του συστήματος, είναι στην πόρτα με τα κουμπούρια στο χέρι έτοιμος να κάνει την Επανάσταση στο όνομα της αταξικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οι μόνοι που ερεθίζονται με την "έμπρακτη προπαγάνδα" είναι οι ιδεολόγοι ομοϊδεάτες τους. Η μάζα εύκολα επικροτεί τη βία κατά των "διεφθαρμένων" (σε εισαγωγικά γιατί ηχεί λαϊκιστικά), αλλά αυτό δε συνεπάγεται ότι ασπάζεται και τα ιδεολογικά κίνητρα των σεχταριστών.
Γιατί όλοι αυτοί οι "επαναστάτες" ιδεολόγοι θεωρούν πως ο λαός είναι φύσει επαναστατικός και πως η "έμπρακτη προπαγάνδα" ("η διάχυση των μέσων" όπου αναφέρεται), αρκεί ώστε να ερεθίσει το δήθεν "σοσιαλιστικό ορμέμφυτο" του και να τον σύρει στην Επανάσταση όπου θα ισοπεδωθεί το Κράτος και η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας; Αν αφουγκραστούμε νηφάλια την κοινωνία μας, βλέπουμε να υπάρχει στη συνείδηση του απλού λαού έστω και η παραμικρή επιθυμία για "αταξική κοινωνία"; Υπάρχει μια γενικευμένη αγανάκτηση και οργή για την υπάρχουσα κατάσταση λιτότητας, μια οργή εναντίον του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, αλλά όχι μια οργή με ριζοσπαστικές προδιαγραφές όπως οι ιδεολόγοι φαντασιώνονται. Ο κόσμος θέλει πίσω την κουτσά στραβά "σταθερή" ζωούλα που είχε μέσα στο σύστημα. Δεν αμφισβητείται το Κράτος ως θεσμός, ούτε ο καπιταλισμός ως ουσία. Ο κόσμος, είτε μας αρέσει είτε όχι, θέλει ένα λειτουργικό κράτος και μια σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, άσχετα αν γνωρίζουμε τα κακά του καπιταλισμού και πως τα σκαμπανεβάσματα είναι στη "φύση" του. Το θέμα είναι πως βλέπει τα πράγματα ο λαός κι όχι εμείς οι "ιδεολόγοι". Για ποια ένοπλη εξέγερση μιλάει; Προσπάθησε ποτέ ο λαός στις μέρες μας, θέλησε ποτέ του, μια αμεσοδημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία; Ας αφήσουμε τους ιδεολόγους. Μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία του απλού λαού. Θέλησε σήμερα να υπερβεί την πολιτική και κοινωνική αλλοτρίωση, όπως λέγεται στη γλώσσα της φιλοσοφίας, και βρήκε μπροστά του τανκς; Δε μιλώ για μεμονωμένους συντεχνιακούς συνδικαλιστικούς αγώνες που τρώνε τα χημικά βροχή. Σήμερα, αν το σύνολο της κοινωνίας ήθελε να πάρει τη ζωή στα χέρια του, θα μπορούσε με σχετικά ειρηνικές διαδικασίες να το πράξει, δε ζούμε στην εποχή του Τσάρου και των Βουρβόνων. Αυτό δε σημαίνει πως έχουμε δημοκρατία (για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις). Οι σημερινές κοινωνίες έχουν διαμορφωθεί έτσι από τους απελευθερωτικούς αγώνες εδώ και 200 χρόνια, ώστε αν οι λαοί της Δύσης θέλανε να χειραφετηθούν, δε θα χρειαζόταν να σκοτώσουν κάποιον Τσάρο. Η πολιτική εξουσία, de jure δεν είναι τσιφλίκι κανενός, όπως ήταν πχ την εποχή των μοναρχιών, άσχετα αν άτυπα οι κλίκες έχουν κατσικωθεί. Ο λαός μπορεί να διεκδικήσει ειρηνικά αυτό που de jure κατάφεραν οι αγώνες να κάνουν δικό του, την πολιτική εξουσία δηλαδή. Οι βολεμένοι είναι λίγοι. Όλη η υπόλοιπη κοινωνία βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Η πολιτική και κοινωνική αλλοτρίωση αφορά όλα τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Εκτός αν πιστεύει κανείς στην "περιούσια τάξη" του προλεταριάτου... Απλά δεν υπάρχει μια ενιαία θέληση στο λαό, και πόσο μάλλον σοσιαλιστική θέληση. Ποιος να πάρει τα όπλα και για ποιο σκοπό, αν το σοσιαλιστικό πρόταγμα είναι για το λαό τόσο γνώριμο όσο και τα κινέζικα; Ας κινητοποιηθεί πρώτα ο λαός, όχι απλά να κάνει εθιμοτυπικές "παρελάσεις" φωνάζοντας γραφικά συνθήματα, αλλά ας κινητοποιηθεί ως σύνολο με σκοπό την πολιτική εξουσία, και αν οι εκλεγμένοι "αντιπρόσωποί" του κατεβάσουν αυθαίρετα τα τανκς, τότε ας πάρει τα όπλα (αλλά πλάκα κάνουμε, τι να κάνουν τα συμβατικά όπλα μπροστά σ' ένα υπερσύγχρονα εξοπλισμένο κράτος). Εδώ ο λαός αναλώνεται στην γκρίνια και απέχει έτη φωτός από τη σοσιαλιστική συνείδηση. Για ποια όπλα μας μιλάει; Εδώ δεν έχει οργανωθεί ο λαός και δεν έχει προσπαθήσει καν μέσω της μη-βίαιης οδού να πάρει την εξουσία, και κάθε τέσσερα χρόνια τοποθετεί επαγγελματίες πολιτικούς για να ασκούν την εξουσία αντί γι' αυτόν. Αυτοί μιλούν κατευθείαν για ένοπλο αγώνα;
"Γιατί όλοι αυτοί οι "επαναστάτες" ιδεολόγοι θεωρούν πως ο λαός είναι φύσει επαναστατικός και πως η "έμπρακτη προπαγάνδα" ("η διάχυση των μέσων" όπου αναφέρεται), αρκεί ώστε να ερεθίσει το δήθεν "σοσιαλιστικό ορμέμφυτο" του και να τον σύρει στην Επανάσταση όπου θα ισοπεδωθεί το Κράτος και η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας; "μηπως γιατι το συστημα της εκπαιδευσης ειναι η εκπαιδευση στο συστημα?
Πολυ ωραια τα λες φιλε μου, να προσθεσω οτι οταν ο λαος εξεργεθει θα εξεργεθει και απεναντι σε ολους αυτους που προσπαθουν να τον καπηλευτουν ιδεολογικα επιβαλλοντας του ιδεες αντιληψεις και πολιτικους τροπους σκεψης που δεν διαλεξε να ασπαστει ειτε μεσα απο τα ΜΜΕ ειτε μεσα απο την μονιμη επικληση του πολιτικα ορθου σε ολους τους τομεις της ζωης του ... Δεν ειναι μονο το θεμα της δουλιτσας και της επιβιωσης που κραταει τους ανθρωπους μακρια απο την εξεργεση ειναι οτι ο λαος εχει κριτηριο και δεν θελει να καπελωθει παλι απο οποιονδηποτε επαναστατη της δεκαρας και μετα να ειναι παλι θυμα αυτος.. Οπως ειπες μετα απο τα τελευταια 200 εξεργεσιακα χρονια στην Ευρωπη στο συλλογικο ασυνειδητο υπαρχει πλεον το απαραιτητο αντανακλαστικο σχετικα με αυτες τις καταστασεις.. Ο μεσος ανθρωπος γνωριζει τι εχει να χασει και τι εχει να κερδισει. Οταν αυτο που εχει να χασει δεν ειναι πια σημαντικο τοτε παμε για αλλαγη και συνεπως εξεργεση , προς το παρον η κοινη ιδεα ειναι οτι οι συνθηκες δεν ειναι ακομα ωριμες ακομα και αν μας εχουν παρει και τα σωβρακα..Δεν μπορω να φανταστω καν που θα πανε ολοι οσοι πιστευουν σημερα οτι κανουν επανασταση οταν θα φτασουμε στο αμην..Δεν μπορω να φανταστω τι θα κανουν τον ιδεολογικο τους εγωισμο και την φασιστικη τους νοοτροπια που τους επιτρεπει να μην μπορουν να κανουν αυτοκριτικη οταν εχουν κρατησει και ρισκαρει τη ζωη ενος αθωωου ανθρωπου που τον βαζουν σε εισαγωγικα... Ειμαστε ολοι για αυτους ανθρωποι με εισαγωγικα τιποτα αλλο... Και αυτο γιατι δεν συμφωνουμε μαζι τους και δεν εχουμε αξια για αυτους...Αυτο που αξιζει για αυτους ειναι ο εαυτος τους και η επιβεβαιωση οτι οι ιδεες τους μπορουν να εφαρμοστουν..
Στα χνάρια του Νετσάγιεφ βαδίζουν... Μια γενική παρατήρηση μόνο να κάνω. Επειδή δεν πιστεύω σε μια νομοτελειακή αναγκαιότητα της Επανάστασης, δεν υπάρχει ένας παράγοντας όπου ευθύνεται γιατί ο κόσμος δε θέλει μια αταξική αμεσοδημοκρατική κοινωνία. Σήμερα, πέραν ότι ο καθένας κοιτάει πως να τα βγάλει πέρα, δεν υπάρχει πολιτική κουλτούρα αλλά ούτε και κοινωνική συνείδηση που να ενώνει τους ανθρώπους. Στυγνή αδιαφορία. Επίσης, επειδή οι ιδεολόγοι της Επανάστασης θέλουν με θρησκευτικό ζήλο την κοινωνία που ευαγγελίζεται η ιδεολογία τους, δε σημαίνει πως είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει την αναρχία ή το σοσιαλισμό. Δηλαδή, ψάχνουν να βρουν τον παράγοντα όπου στέκεται εμπόδιο και ο κόσμος δεν κάνει την Επανάσταση για την αταξική κοινωνία, όπως οι γιατροί ψάχνουν να βρουν τι ευθύνεται που μια φυσική λειτουργία δυσλειτουργεί. Θεωρούν δεδομένο πως η κοινωνία τείνει "φυσικά" προς το σοσιαλισμό, και πως κάτι την εμποδίζει. Νομίζω πως η ιδέα της "απόλυτης ελευθερίας" (όχι απλά της δημοκρατίας) ξεκίνησε από την εποχή του Διαφωτισμού, και είναι προϊόν των μορφωμένων αστών διανοούμενων. Δεν κόπτεται ο απλός κοσμάκης για αυτές τις λεπτεπίλεπτες έννοιες. Την ιδέα της ελευθερίας αλλιώς τη βιώνει ο κόσμος και η κάθε εποχή. Για μένα πχ η ιεραρχία στο χώρο εργασίας και όλος ο φετιχισμός των σύγχρονων κοινωνιών με την εργασία, είναι τυραννία. Είναι μια αλλοτρίωση για μένα. Αλλά δεν είναι για έναν "απλό" καθημερινό άνθρωπο. Πολλοί εργάτες τα βλέπουν όλα αυτά ως "φυσιολογικά". Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι στις σύγχρονες κοινωνίες για να τις αλλάξεις από τη ρίζα. Αλλά δεν ξέρω πού οδηγεί το αντάρτικο πόλης των σεχταριστών, με ένα λαό πολιτικά και κοινωνικά απαθή, κι όπου δε διαφαίνεται ίχνος επιθυμίας στη συνείδησή του για μια ριζοσπαστική αυτόνομη κοινωνία. Και αν θέλει κάτι, θέλει ένα Κράτος με ηθικούς πολιτικούς και μια κοινωνία με σταθερή αξιοπρεπή δουλεία. Αυτά είναι τα δικά του κριτήρια. Αλλά αν πιστεύεις στην "εγκόσμια λύτρωση", πέφτει ο διακόπτης της έλλογης συνείδησης και γίνεσαι ένας οσιομάρτυρας στο όνομα της Αταξικής Κοινωνίας, όπου εκεί οι άνθρωποι θα είναι μειλίχιοι άγγελοι.
Το τρένο σφυρίζει δυο φορές για να παρηγορεί τον πολυαγαπημένο μας φτερωτό γιατράθλητη και για να του θυμίζει οτι η παναγία, ο χριστός, οι απόστολοι και, πιθανόν, το άγιο πνεύμα του παραστέκονται στην δύσκολη κατάσταση που τον βρήκε λόγω της καλής του της καρδιάς και του καλού ατσαλάκωτου κοστουμιού του - που όλοι το φθονούνε.Τι δεν καταλαβαίνεις;
γιατι, που να παρει, η σκεψη αυτων των παιδιων παρεμεινε ετσι, μανιχαιστικη, υπεραπλουστευμενη, χουλιγκανικη αν θελετε, και σε τετοια επιπεδα? Φταιει το εκπαιδευτικο συστημα που το λυκειο(τρομερα γονιμη περιοδος) αναλωνομαστε σε εναν εξουθενωτικοδιαγωνισμο παπαγαλιας και κονσερβαρισμενης γνωσης?? Φταιν τα εξαρχεια και τα στεκια οπου παρα τη μυθολογια δεν ευδοκιμει ο πλουραλισμος των αποψεων(οχι σε ολα, προφανως)Δεν ξερω... κριμα, γιατι την επιστολη μια λεξη τη χαρακτηριζει..ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ..
Οχι μονο κονσερβοποιημενες γνώσεις, αλλά και καθόλου ΠΑΙΔΕΙΑ! Το σχολείο πλέον δεν μας εφοπλιζει με τα σωστά ιδεώδη να μπορούμε κατάλληλα να σκεφτόμαστε αντικειμενικά, παρα μόνο παπαγαλιζουμε να περάσουμε τις εξετάσεις χωρίς να μαθαίνουμε τιποτα στην ουσία. Ετσι παρασυρόμαστε μετά μανίας από συμπεριφορες βίας και προπαγάνδας...
Οι πρωτες δυο παραγραφοι με το πως τους συλλαβανε δεν ειναι ασχημες.Μετα ξεκιναει μια παραγραφος με αναρχο-κηρυγμα που δεν μπορεσα να τελιωσω καθοτι μπλα μπλα μπλα...Πιο κατω ομως επεσε και το ματι μου σε κατι περι αυτοκαθαρισμου...Η λογικη συνεχεια στα επομενα πονηματα θα εχει να κανει φανταζομαι με Mindfullness
Δεν τον βλέπω ιδιαίτερα καταρτισμένο ("πρωτόγνωρη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού"-έχει χάσει πολλά επεισόδια στη σύγχρονη ιστορία). Η "ανάλυση" είναι ένα κολάζ από κλισέ αναμεμειγμένη με χουλιγκανισμό τύπου οπαδικού μπλογκ.Το δε greek logistics βγάζει μάτια.
Έχοντας πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο στη φυλακή, ο Μπουρζούκος έγραψε τις σκέψεις του, τη δική του εκδοχή για τον καπιταλισμό, για τις απαλλοτριώσεις τραπεζών, για το πολιτικό σύστημα, για τη σύλληψή του και για το ξύλο που ισχυρίζεται ότι έφαγε από τους αστυνομικούς.Δικαίωμά του να λέει ό,τι θέλει, αλλά εχω μια απορία. Γιατί τη λέξη "όμηρος" τη βάζει σε εισαγωγικά; Ήταν ή δεν ήταν όμηρος δικός του και των συντρόφων του ο γιατρός; Έβαλαν ή όχι τη ζωή του σε κίνδυνο, άσχετα αν δεν ήθελαν να πάθει κάτι κακό, όπως λέει; Αν ο "όμηρος" σκοτωνόταν από αστυνομικό ή σε ενδεχόμενο σοβαρό τροχαίο κατά την καταδίωξη, θα ήταν μια ακόμα παράπλευρη απώλεια προς δόξαν των αντιεξουσιαστών αγωνιστών;Ποιός τους εξουσιοδότησε να "αγωνίζονται" στις πλάτες άλλων;
Μαρία, ακριβώς επειδή δεν ήταν κανένας μπροστά, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ποιά είναι η αλήθεια, αυτή που λένε οι αστυνομικοί ή αυτή που διηγείται ο κατηγορούμενος. Επομένως ο καθένας "ισχυρίζεται" τη δική του εκδοχή.