ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντεχω τους φιλους μου, και απ οτι φαινεται δεν με αντεχουν και εκεινοι. Ειμαστε φιλες απ το δημοτικο. Πολλοι ανθρωποι περασαν απ τη ζωη μου, μα οσο μεγαλωνεις γινεται ξεσκαρταρισμα. 3 φιλες μου μειναν. 3. Ως ανθρωπος ειμαι εντελως ηλιθια σε ορισμενα πραγματα. Σε καποια πραγματα η σκεψη μου δεν παει ενα βημα παραπερα, δεν σκεφτομαι. Μονιμως οι φιλοι που ειναι διπλα μου, μου επισημαιναν τα συγκεκριμενα πραγματα. Ξερετε, μικροπραγματα και μικροσκηνικα που οταν ομως μαζευονται καποια στιγμη κουραζεται και ο αλλος. Σαν ατομο καμια φορα φερομαι σαν "αντρας" απο αποψη χαλαροτητας. Τα πραγματα τα εχω πιο απλα στο κεφαλι μου συμπεριφοριστικα. Τελος παντων, μου εγινε παλι συζητηση για πολλα μικροσκηνικα που ενοχλησαν τις φιλες μου, και πραγματα και συμπεριφορες που ξεκινησαν απο μενα, που θα ηθελαν να φερθω αλλιως και φερθηκα αλλιως. Νιωθω τοση μοναξια μεσα μου που εχω στεναχωρηθει πολυ, εχω ενα κομπο στο στομαχι. Προφανως και εχουν δικιο σε μεγαλο μερος, αλλα ως ατομο δεν μπορω να με υπερασπιστω παντα οπως πρεπει 100 τοις 100. Δεν ειμαι ευστροφη δεν μου κοβει ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ. Στεναχωριεμαι πολυ. Στεναχωριεμαι γιατι θα μεινω μονη μου. Παντα αυτος ηταν ο φοβος μου, και γινεται πραγματικοτητα. Θα μεινω μονη. Και με πιανει παραπονο ρε γαμωτο. Εχω τοσο ομορφα συναισθηματα μεσα μου, που νιωθω οτι πνιγομαι οταν στηνομαι στο εκτελεστικο αποσπασμα. Κατι εχει σπασει μεσα μου. Δεν μπορω να γινω φιλη με κανεναν. Δεν μπορω κανεναν. Και ειμαι 30...