ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο φοβόμασταν τον πόνο από μικροί;Γιατί;Από τότε που μας πήγαιναν στην παιδική χαρά και μας έλεγαν "Πρόσεχε, μην πέσεις και χτυπήσεις!" Λες κι άμα πέφταμε απ’ την κούνια, ο πόνος θα ήταν αβάσταχτος. Και λοιπόν; Πέσαμε και μία και δύο φορές, είδαμε πώς είναι να πονάς, κλάψαμε και ξανανεβήκαμε. Στη συνέχεια, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε σχέσεις, βιωσαμε διάφορα και καταλάβαμε ότι υπάρχει και χειρότερος πόνος απ’ αυτόν της παιδικής χαράς.Και πονέσαμε. Πονέσαμε τόσο πολύ που υψώσαμε γύρω μας τιτάνια τείχη, μην τυχόν και καταφέρει κανένας να μας ξαναπλησιάσει. Μην τυχόν και μας ξανα πληγώσει κάποιος. Μην τολμήσει και μας αγγίξει, ούτε στο απειροελάχιστο.Πλέον, αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους στη ζωή μας με καχυποψία. Χάθηκε η αθωότητά. Γιατί επιλέξαμε να είμαστε σκληροί απ’ την αρχή. Ο πιο σίγουρος τρόπος να μην πληγωθεί το εγώ ξανά, είναι να γινόμαστε εμεις αυτοί που θα προκαλέσει τον πόνο στους άλλους.Ο καλύτερος τρόπος για να μην σπάσει η καρδία σου είναι να προσποιηθείς οτι δεν έχεις.Εξαιτίας του κάθε βιώματος που στο παρελθόν πλήγωσε, γινομαστε η αιτία να πληγωθούν οι άλλοι. Χάνεται η παιδικότητά, με λίγα λόγια, γινόμαστε ό, τι σιχαθηκαμε. Πόσο κρίμα, να ζουμε παγιδευμενοι στο φαύλο κύκλο της ζωής, να γινόμαστε αυτό που μισούμε, εν τέλη, δεν είναι παρά ένα μυαλό δηλητηριασμενο από φόβους που προκαλούνται από σκέψεις ανύπαρκτων ή νεκρών γεγονότων, έτσι δεν είναι;Μπορουμε να το σταματήσουμε;Αν πάρουμε την απόφαση να ξανανέβουμε στην κούνια και να πηδήξουμε, όπως κάναμε ως παιδιά. Κι ας πέσουμε κάτω, κι ας χτυπήσουμε κι ας πονέσουμε. Ο πόνος σφυρίζει αδιάκριτα την αλλαγή, άκουσε τον πότε δεν θα πει ψέματα.Ο πόνος θα πει ξεκάθαρα δημιουργωντας αυτήν την υπέροχα απαίσια αίσθηση στα βαθύτερα και απόκρυφα σημεία της ψυχής, ότι όταν πάψεις να είσαι φυγοπονος και αφεθείς σε αυτόν αγκαλιαζοντας τον, αρχίζεις να ζεις πραγματικά, σταματάς να φοβάσαι.....Όπως όταν σαν παιδί! Βιώνεις τον θάνατο για να νιώσεις την αναγέννηση.