ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μιλα στον σύμβουλο σου....

Συγνώμη, διευθυντή δεν έχει το σχολείο;Είναι σα να ανεβάζει εξομολόγηση το σεντερμπάκ για να ρωτήσει πως θα μαρκάρει το αντίπαλο φορ-κανόνι, αντί να συμβουλευτεί τον προπονητή του.

απο οτι καταλαβαινω,φοβασαι πως μπορει να γινει επικινδυνο για αλλα παιδακια..εχει μεγαλη σημασια η ηλικια του παιδιου. οσο νεοτερο τοσο μεγαλυτερες οι πιθανοτητες επιτυχιας μιας παρεμβασης.αν ειναι διεγνωσμενο το παιδι, χρειαζεται ειδικη συμβουλευτικη, και οχι ερασιτεχνισμους.αν ειναι θεμα κοινωνικων δεξιοτητων, θελει υπομονη και χρονο, ενω, αν μεταφερει ενδοοικογενειακα συναισθηματα η εικονες, θελει ηρεμια, οχι πανικο, αποφασιστικοτητα, οτι οι πραξεις, καποιες πραξεις ειναι απαραδεκτες και οχι το ιδιο το παιδι, θελει αμεση επικοινωνια, στο επιπεδο του, θελει να νοιωσει ασφαλεια και οχι εκδικητικοτητα..;ακομα, οπως ολα τα παιδια, θελει την προσοχη.οσο γνωριζει οτι το προσεχουν και το αγαπουν σε ενα ελευθερο και ασφαλες περιβαλλον, θα μαθαινει να διαχειριζεται ολο και καλυτερα το θυμο και την οργη που περιγραφεις.μακαρι να πανε ολα καλα.να ξερεις ομως πως για να κερδισεις την εμπιστοσυνη του,προηγουμενως θα σε δοκιμασει..

Εφόσον περιμένει παράλληλη στήριξη σημαίνει ότι υπάρχει διάγνωση. Ζητά αρχικά να δεις την διάγνωση( υπάρχει στο σχολείο αλλιώς δε μπορεί να ζητηθεί παράλληλη). Εφόσον δεις τι έχει, προσπάθησε μαθεις παραπάνω πράγματα. Η μαμά πώς υποστηρίζει ότι δεν έχει τίποτα εφόσον περιμένει παράλληλη;Η παράλληλη τοποθετείται για τον συγκεκριμένο μαθητή..Από κει και πέρα, πρέπει να μάθεις να το αντιμετωπίσεις. Μιλαε τον Σύμβουλο και τον διευθυντή. Δοκίμασε εναλλακτικές.. θυμήσου ότι το παιδί αυτό θα μπορούσε να μην έχει καν παράλληλη,όπως τώρα,οπότε θα πρέπει να βρεις λύσεις. Ζήτησε από τον διευθυντή να συζητηθεί το θέμα στον Σύλλογο. Και αυτό γιατι αν υπάρχει βίαιο περιστατικό θα βρεις τον μπελά σου και εσύ και το σχολείο και οι γονείς. Οπότε ενημερωσε και ζητά πρακτικό ώστε να είσαι καλυμμένη. Στο μεταξύ, προσπάθησε να τον φερεις με μέρος σου. Καν'τον βοηθό, μιλά του στα διαλείμματα,.ανέθεσε του κάποιο ρόλο. Ο βοηθός πιάνει συνήθως.. απλαε ξεκάθαρους κανόνες, πχ όποιος δεν μιλάει και είναι ήσυχος παίρνει ένα μπράβο και οχι "οποίος μιλάει τον μαλώνουμε" γιατί κινδυνεύεις αν δει κάποιον να μιλάει να του φερθεί βίαια .

Δύσκολο το πρόβλημα και λεπτή η θέση σου, ωστόσο μπράβο που το θέτεις ως ερώτημα. Η απάντηση κυμαίνεται ανάλογα με το αν το παιδάκι έχει κάποιο νευρολογικό θέμα ή δεν έχει. Αν δηλαδή το ζήτημα άπτεται παθολογίας ή όχι. Αν άπτεται παθολογίας, κι αυτό θα το πει ο ειδικός (ενδεχομένως λόγω παραπομπής σε παιδοψυχίατρο/παιδονευρολόγο/έστω καθηγητή ειδικής αγωγής που λόγω πείρας έχουν δει κάποια πράγματα), οι επιλογές σας είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Αναγκαστικά οφείλετε να φερθείτε ως χανζαπλάστ, συμμπτωματικά δηλαδή κι όχι στην πηγή του ζητήματος, προστατεύοντας δια της αποφυγής περιστατικών που φέρνουν πιθανές τριβές. Ο ειδικός είναι που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να μην το αφήσετε έτσι. Στην περίπτωση που το πρόβλημα του παιδιού δεν είναι ψυχο/νευρολογικής φύσης, τότε έχετε μια καραμπινάτη περίπτωση παιδιού που έχει θυμό και αντανάκλαση βίας από κάποια πίεση που δεν ξέρει λόγω ηλικίας να διαχειριστεί: ενδοοικογενειακή βία, εξαρτήσεις γονιών από ουσίες ή άλλες καταστάσεις, υπερπαρεμβατικό πλαίσιο κλπ. Για να μπορέσετε να το αλλάξετε πρέπει να θέλει και το πλαίσιο να αλλάξει και δυστυχώς (για το ίδιο το παιδί πρώτα απ'όλα) οι γονείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν τι γίνεται. Αυτό που μπορείτε να κάνετε, όλοι μαζί, και θα χρειαστεί ΠΑΡΑ πολύ παιδεία και στα άλλα παιδιά που ως τώρα υποφέρουν εξαιτίας του, είναι να του κάνετε επίθεση αγάπης, να του δείξετε ότι στο σπίτι μπορεί να περνάει χάλια, αλλά το σχολείο είναι άλλο, είστε εκεί, είστε μαζί του, δεν τον αποκλείετε, έχετε το περιθώριο της συγχώρεσης, ότι όλοι παρεκτρέπονται ενίοτε αλλά βρίσκουν τους τρόπους να οριοθετηθούν, ότι η οριοθέτηση είναι καλό πράγμα και γίνεται για να συμβιώνετε όμορφα, ότι του δίνετε μια δεύτερη ευκαιρία. Ενδέχεται αυτό να το ηρεμήσει, να νιώσει κάποια ασφάλεια και να σας ξανοιχτεί και μόνο του το παιδί. Μην περιμένες αναλυτικές εξομολογήσεις, από κλεφτά λόγια στον αέρα και εκφράσεις μπορεί να ψυχανεμιστείτε τι παίζει και σε συνεργασία με τις δομές του δήμου σας να βρείτε πώς μπορεί να βοηθηθεί τέλος πάντων (κάποια συμβουλευτική γονέων; κάποιος σχολικός επιθεωρητής να επέμβει και να ζητήσει μια αξιολόγηση ώστε να κινητοποιηθούν οι γονείς;)Σε τόσο μικρές ηλικίες είναι θαυμάσιο όλα αυτά να μην γίνουν με λεκτική κατήχηση αλλά με πράξεις και με δρώμενα. Να παρακολουθήσετε κάποια παράσταση με αντίστοιχο θέμα, να κάνετε κάποιο κουκλοθέατρο την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης που να αναπαριστά τέτοια γεγονότα, ώστε να εκδηλωθεί ή να δει πιθανές λύσεις, να συζητήσετε για κάποιο βιβλίο/παραμύθι/πίνακα που πραγματεύεται την βία και τον θυμό...Καλό κουράγιο, αυτά είναι προβλήματα που η λύση τους ΜΠΟΡΕΙ να κάνει τον κόσμο καλύτερο.