Του David Berkowitz [via]
Τι είπατε στον κόσμο όταν η πριγκίπισσα Νταϊάνα πέθανε; Για τον JFK, τον Τζον Λένον ή την Lucille Ball;
Εκτός κι αν γράψατε έναν από τους επικήδειους λόγους, δεν έχετε πιθανώς καμία ιδέα τι είπατε τότε. Εάν θυμάστε το θάνατο ενός τέτοιου ειδώλου, θα θυμάστε πιθανότατα και πώς αισθανθήκατε. Μπορεί, εάν πήγατε στο Strawberry Fields του Central Park, όπου και ξεψύχησε ο Τζον Λένον, να θυμάστε και τι κάνατε.
Πλέον, πολλοί άνθρωποι έχουν καταγεγραμμένο αυτό που λένε όταν μια διασημότητα αποβιώνει. Τα social media αγαπάνε το θάνατο μιας καλής διασημότητας. Αυτό δεν αληθεύει μόνο με καλλιτέχνες όπως ο Στηβ Τζομπς και ο Κρίστοφερ Χίτσενς αλλά και με διασημότητες Β' και Γ' κατηγορίας.
Σκεφτείτε την περίπτωση του Michael Clarke Duncan. Το Rotten Tomatoes απαριθμεί 48 ταινίες γι' αυτόν . Ανάμεσα σε αυτές που βαθμολογήθηκαν, μόνο τέσσερις εξ αυτών χαρακτηρίζονται ως φρέσκες στο «τοματόμετρο». Οι τελευταίες εφτά ταινίες έχουν συγκεντρώσει ένα μέσο όρο 26,3 στους 100 βαθμούς. Ένας από τους φίλους μου, σχολιάζοντας παθιασμένα για το θάνατό του, ανέφερε την ταινία «The Whole Nine Yards» ανάμεσα στα καλύτερα έργα του Duncan. Ο Slate δημοσίευσε ένα απόσπασμα του Duncan, από το ρόλο σταθμό στην ταινία «Το Πράσινο Μίλι», σημειώνοντας ότι ο Duncan συν-έπασχε με το ρόλο του επειδή « Κι οι δυό μας είχαμε μπελάδες, κι οι δυο είμαστε μεγάλοι, και κοιτάζοντάς μας, θα φοβόσουν για τη ζωή σου εάν μας συναντούσες σε ένα σκοτεινό σοκάκι.». Υπήρχε ξεκάθαρα μεγαλύτερο βάθος στον κ. Duncan, καθώς το γεγονός ότι ήταν μεγαλόσωμος με ένα ταραγμένο παρελθόν δεν τον οδήγησε από μόνο του σε μια ερμηνεία, προτεινόμενη για Όσκαρ.
Και παρόλ' αυτά το Facebook με καλωσόρισε χθες το πρωί ειδοποιώντας με ότι οχτώ από τους φίλους μου δημοσίευσαν για εκείνον. Ο κ. Duncun κατάφερε να βρίσκεται σε δύο από τις δέκα πιο δημοφιλέις τάσεις των αμερικανικών θεμάτων του Twitter («R.I.P. Michael Clarke Duncan» και «Green Mile»). Από τη Δευτέρα το βράδυ μέχρι την Τρίτη το πρωί, ο κ. Duncan ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο των social-media. Και ακόμα, την ώρα που απολάμβανα μερικές από τις ταινίες του ηθοποιού και συνειδητοποιούσα πόσο νέος ήταν, ο μόνος δημόσιος θρήνος που είχα ήταν να δημιουργήσω μια e-card που έγραφε: «Η διασημότητα που πρόσφατα απεβίωσε και την οποία ποτέ δεν είχατε αναφέρει, είναι συγκινημένη από τον ξαφνικό σας επικήδειο σας λόγο μέσω των social-media.».
Τα social media ευδοκιμούν στο θάνατο. Με την αύξηση των διασημοτήτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφήνουν την κάμερα ενός συνδρομητικού καναλιού να τους ακολουθεί για μερικές ώρες, δημιουργούνται ακόμα περισσότερες ευχάριστες ευκαιρίες όταν όλα αυτά τα άτομα τελικά πεθαίνουν.
Με τον δικό της τρόπο, η «ΜάικλΚλαρκΝτάνκανοποίηση» των social media δημιουργεί νέες δυνατότητες στους ανθρώπους του μάρκετινγκ. Οι φίρμες χρειάζονται περισσότερο υλικό. Τείνουν να εξυπηρετούνται πολύ καλά, αντιδρώντας σε έγκαιρες ιστορίες. Λίγες ιστορίες μπορούν να είναι τόσο έγκαιρες όσο η κάλυψη για το θάνατο κάποιου. Οι φίρμες έχουν μεγαλύτερο όφελος εάν έχουν κάποια στενή σχέση με τις διασημότητες, αλλά συχνά οι καλύτερες δημοσιεύσεις ηθοποιίας δεν επηρεάζουν την κοινωνική συνείδηση καθώς οι φίρμες δεν σκέφτονται σκληρά κατά πόσο ταιριάζουν με κάτι τέτοιο. Κάνοντάς το καθημερινά είναι νοσηρό, αλλά θα ήταν τόσο κακό για έναν διευθυντή μιας κοινότητας να ελέγχει ποιοι διάσημοι πέθαναν εκείνη την ημέρα;
Η ανθρωπότητα έχασε πολλούς σπουδαίους ανθρώπους φέτος, ανάμεσά τους οι Neil Armstrong, Phyllis Diller, Tony Scott, και Marvin Hamlisch τον Αύγουστο. Με την ανάμνηση των επιτευγμάτων τους μπορούν να εμπνεύσουν, να διασκεδάσουν και να προκαλέσουν νοσταλγία. Οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα social media, περισσότερο για να συνδέσουν τις ταυτότητές τους με εκείνες που έχουν πεθάνει, με λιγοστή σκέψη για τη σπουδαιότητα της διασημότητας. Για να συνδεθούν με τους ανθρώπους, οι φίρμες δεν διστάζουν να «χτυπήσουν» σε αυτό που μας κάνει και ανθρώπους. Για τις φίρμες αυτό σημαίνει τον πλήρη έλεγχο του φόβου για το θάνατο και μια μεγαλύτερη βεβαιότητα για τη ζωή.
Επιμέλεια: Παναγιώτης Κοτροκόης
σχόλια