ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
19.12.2018 | 13:17

επιλογες και γονεις

τελικα ποιος ειναι ο σωστος τροπος να αντιμετωπισεις τις αντιρρησεις των γονεων για τις προσωπικες σου επιλογες ? οσο πισω και να κανει κανεις για να μην ερθει σε ρηξη καποια στιγμη πρεπει να διεκδηκησει αυτο που θελει . εκει ξεκιναει το προβλημα. θελοντας να μην πληγωσεις με την επιλογη σου τους γονεις σου πληγωνεσαι εσυ, ενω εισαι ευτυχισμενος με την σχεση που εχεις.
3
 
 
 
 
σχόλια
ειμαι σιγουρη για αυτα που νιωθω για την σχεση μου και σε καμια περιπτωση δεν θα την χαλουσα . οσο για τους γονεις νομιζω κ εκεινοι πρεπει να το αποδεχτουν οχι να το δεχτουν πληρως γιατι οπως ειπες εχουν δικαιωμα να εχουν αντιρρησεις. εγω ομως πρεπει να δρασω και να το δειξω.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό, το ότι είσαι ικανοποιημένη με την επιλογή σου! Δε το λες και μικρό επίτευγμα! Όσον αφορά αυτό που λέει ο Σνούπι περί "ευλογιών" κι αποδοχής εγώ το βλέπω ως εξής: Αποδέχομαι δε σημαίνει συμμερίζομαι ιδέες και αντιλήψεις (σε οποιοδήποτε ζήτημα), ούτε ασπάζομαι την ίδια κοσμοθεωρία με κάποιον. Η αποδοχή δεν έχει να κάνει με το αν κάτι, κάποια επιλογή εν προκειμένω, είναι της αρεσκείας μου, αλλά με το σεβασμό που δείχνω σ αυτή , είτε μου αρέσει είτε όχι! Αποδέχομαι δηλαδή τις πράξεις και τις επιλογές σου, όχι επειδή τις βρίσκω "σωστές" απαραίτητα ή ενεργώ παρόμοια, αλλά επειδή σε σέβομαι ως άτομο, κi αναγνωρίζω το αναφαίρετο δικαίωμα σου να ενεργείς αυτοβούλως, ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Σίγουρα δεν έχεις ανάγκη την έγκριση των γονιών σου! Δεν είσαι παιδάκι. Ο καθένας μας όμως έχει , ίσως και περισσότερο απ' ότι φαντάζεται, ανάγκη την άνευ όρων αποδοχή, γιατί αυτή είναι η πιο απτή απόδειξη κι ειλικρινής έκφραση αγάπης! Γενικότερα, είμαι της άποψης ότι πρέπει να δίνουμε χρόνο και χώρο στους ανθρώπους να εξοικειωθούν με κάποια πράγματα. Ο καθένας έχει μεγαλώσει με ένα δείνα τρόπο,σε μια συγκεκριμένη εποχή, σε μια άλλη κοινότητα/(κοινωνία), και με τις τάδε προσλαμβάνουσες. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει τις αντιλήψεις του και είναι λογικό και αναμενόμενο να δυσκολεύεται, ακόμη και να το θέλει ,να αλλάξει άρδην τον τρόπο σκέψης του. Υ.Γ. Φυσικά δεν υπονοώ κάπου ότι αν τελικά οι γονείς σου δε δεχθούν τις επιλογές σου είσαι καταδικασμένη να δυστυχήσεις, σε καμία περίπτωση. Κι ούτε βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις κάτι από τα θέλω σου για να "συμβαδίζετε". Ζεις για Σένα. Σου Εύχομαι να εξελιχθούν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο :)
Τερωη καταλαβαινω οσα μο λες. Παντα ειχα τελεια σχεση με τους δικους μου. Οταν μιλησα ανοιχτα για την σχεση μου εφεραν τις αντιρρησεις τους για τους δικους τους λογους και ναι καταλαβαινω τις ανυσηχιες τους σαν γονεις ομως απο κει και περα η ζωη ειναι δικη μας και επιλεγουμε τον τροπο που θα ζησουμε και με ποιον θα ζησουν οπως ανεφερε και ο πατερας μου στη τελευταια μας κουβεντα, Ναι μεν θεωρρει οτι αυτη η επιλογη για μενα δεν ειναι σωστη αλλα ειπε πως οτι και να επιλεξω θα ειναι παντα διπλα μου και θα με στηριζει κ εκανε μια προσπαθεια να το χωνεψει οταν εγω πηγα να επισκεφθω το αγορι μου. παρολα αυτα εξακολλουθω να δυσκολλευομαι γτ εχει μουτρα και αυτο ειναι που θελω να αποφευγω, αλλα δεν γινεται να μην ζησω και αυτο που θελω επειδη δεν τον θεωρρουν σωστη επιλογη. πρεπει να το ξεπερασω αυτο γιατι μονο κακο μου κανει.
Scroll to top icon