Παρασκευή βράδυ μέσα στο σπίτι

Από μικρή μ' άρεσε το απόγευμα της Πέμπτης. Ήταν η μέρα που επιτρεπόταν να πάω στο σπίτι της Ηλιάνας να παίξουμε με το σπίτι της Barbie. Ήταν η μέρα που αν δεν διάβαζα και πάρα πολύ η μαμά δεν φώναζε τόσο γιατί η Παρασκευή ήταν απλά η τελευταία μέρα σχολείου για την εβδομάδα. Γι' αυτό και το μεσημεριανό κουδούνι της Παρασκευής ήταν πάντοτε μαγικό, για την ακρίβεια λυτρωτικό. Η χαρά του Σαββατοκύριακου νομίζω πως μας κυνηγάει όλους ανεξαρτήτου ηλικίας. Εμένα πάντως με βρήκε κάπου στα έξι μου κι από τότε δεν με άφησε ποτέ.

Πάντα είχαν κάτι ξεχωριστό τα Σ/Κ που δεν είχαν οι άλλες μέρες. Tα party του Σαββάτου. Όλα. Από τα παιδικά, η ποσότητα στο τυρογαριδάκι παραμένει αδιευκρίνιστου αριθμού ακόμη, τα πρώτα εφηβικά με το καταπληκτικό μπλούζ <> που έχει χορέψει όλη η γενιά των σημερινών 25 στα 13 του, μέχρι τα σχολικά που δεν γίνονταν ποτέ μόνο για να μαζευτεί το απαραίτητο ποσό για την πενταήμερη αλλά για να επιτευχθεί το απαραίτητο κονέ που παιζόταν στα διαλείμματα των εκάστοτε υποψηφίων. Στα χρόνια της φοιτητικής μου καριέρας το Σάββατο ενοχοποιήθηκε γιατί δεν ήταν μέρα για σπίτι. Δηλαδή έπρεπε να βγώ. Χωρίς θέλω και πολλά πολλά στο άκουσμα <<Σάββατο σήμερα, βγαίνουμε!>> βαρούσα προσοχή. Και οι Κυριακές αν και καταραμένα βαρετές, έκρυβαν ωραίες βόλτες, εκδρομές, καφέδες και ουζάκια. Εμ! Άλλη χάρη έχει να πίνεις ούζάκι Κυριακή μεσημέρι.

Γι' αυτό είμαι τσαντισμένη. Γιατί μου την παίρνουν αυτή τη χαρά και δεν θέλω να τους αφήσω. Γιατί τώρα είναι το ίδιο η Τετάρτη πρωί με την Κυριακή απόγευμα. Γιατί τα πρωινά της Παρασκευής δεν μυρίζουν. Γιατί τα σαββατόβραδα δεν βγαίνω βόλτες. Γιατί τις Κυριακές δεν με πειράζει που θα ξημερώσει Δευτέρα. Γιατί στην ανεργία, ρε γαμώτο, όλες οι μέρες είναι ίδιες.

Θέλω μια δουλειά για να ξανακούσω το κουδούνι της Παρασκευής στα αυτιά μου και να σιγοψυθιρίσω <<φτου!ξελευτερία!>>