Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία

Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter
6
Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter
«Life's a bitch and so am I» Η Burchill φωτογραφημένη στο Μπράιτον, όπου επέλεξε να ζει εδώ και δεκαετίες.

"I KNEW I WAS RIGHT" λεγόταν η αυτοβιογραφία της Julie Burchill της Βρετανίδας αρθρογράφου που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με την αιρετική, πανκ δημοσιογραφία της, και ο τίτλος είναι ενδεικτικός της ψωνισμένης αλλά και γεμάτης δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση ιδιοσυγκρασία της.

Στο βιβλίο, παρακολουθούμε το μικρό, σκληρό κορίτσι να δοκιμάζει τα πάντα, να χάνεται στη μουσική έγινε γνωστή αρχικά για τα άρθρα της στο NME, να κάνει ό,τι πιο αμφιλεγόμενο μπορεί και παρ' όλα αυτά να μην καίγεται με τίποτα. [Η αμφιλεγόμενη περίπτωσή της μπορεί σε κάποιον να θυμίσει κάτι ανάλογο της Μαλβίνας, κυρίως για το στακάτο γράψιμο, και το θάρρος.]

Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter
Στις εποχές του NME, με τον πρώτο της σύζυγο, συγγραφέα Tony Parsons

Την περίοδο που ζούσα στη Βρετανία και τη διάβαζα κάθε εβδομάδα στην εφημερίδα, η Μπέρτσιλ, που είχε χωρίσει και απ' τον δεύτερο άντρα της, τα έφτιαξε με την Σαρλότ Ρέιβεν, μια πολύ μικρότερη της γυναίκα και τα μίντια την κυνηγούσαν για μια φωτογραφία. Μετά τα έφτιαξε με τον αδερφό της Σαρλότ.

Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter
Τις μέρες του δεσμού της με την Charlotte Raven, η Μπέρτσιλ κρύβεται απ' το φακό.

Μετά έκανε τη δήλωση: «Θα προτιμούσα να πάθω καρκίνο, παρά να παχύνω.» Μετά πάχυνε τρομερά. Μετά διοργάνωσε μια βραδιά για το φαν κλαμπ της στο ICA, ένα μεγάλο πάρτι στο οποίο την περιμέναμε μάταια να εμφανιστεί, καθώς φορούσαμε όλοι μάσκες με το πρόσωπό της.

Συνέχισε να πηγαίνει κόντρα σε όλους, συχνά χωρίς λογική, τη μία σούπερ φεμινίστρια, την άλλη αισχρά τρανσοφοβική. Ένας διάβολος με αγγελική φωνή μικρού παιδιού.

 

Aπλά, ακούστε τη φωνή. 

Τώρα, στα 55 της, γράφει στους Sunday Times, και σήμερα μοιράστηκε κάτι εξαιρετικά προσωπικό. 

 

«My boy Jack» τιτλοφορείται το άρθρο της για τον 29χρονο γιο της που πάλευε για χρόνια με την κατάθλιψη και τα ναρκωτικά, που συχνά μιλούσε για την αυτοκτονία και που τελικά αυτοκτόνησε πριν από λίγες μέρες. 

Να μερικά αποσπάσματα (με δική μου, πρόχειρη μετάφραση):

«Κάποιος που δεν έχει φροντίσει για μεγάλη περίοδο κάποιον με σοβαρά ψυχικά προβλήματα, ζώντας μαζί του, δεν μπορεί καν να φανταστεί πώς είναι. Ναι, είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μειώσουμε το στίγμα της ψυχικής νόσου. Αλλά όχι, δεν είναι το ίδιο με το να φροντίζεις κάποιον που έσπασε το πόδι του. Δεν μπορείς να "κολλήσεις" σπασμένο πόδι - ο ασθενής θα γιάνει. Όταν όμως είσαι ο βασικός φροντιστής κάποιου με ψυχική ασθένεια ρισκάρεις και τη δική σου ψυχική υγεία. Μπορείς να το κολλήσεις. 

Ο γιος μου είχε περάσει τα τελευταία 10 χρόνια σε μια λούπα ελπίδας και απόγνωσης, ξεκινώντας και σταματώντας να παίρνει αντικαταθλιπτικά, από τότε που μπήκε στην κλινική αποτοξίνωσης Priory του Λονδίνου, στα 19 του.  

 

Ο Τζακ δυστυχώς σταμάτησε να παίρνει τα αντικαταθλιπτικά του, έχοντας διαβάσει και πιστέψει κάτι ολιστικές χίπικες μαλακίες στο ίντερνετ σχετικά με τις πιθανές παρενέργειες. Την ίδια στιγμή βέβαια αυτό δεν τον εμπόδισε να καταναλώνει με τις χούφτες ναρκωτικά της συμφοράς απ' τους δρόμους.

  

Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να δίνουν με το ζόρι τα φάρμακα που βοηθούν στους ψυχικά ασθενείς - σε τέτοιες περιπτώσεις τα 'ανθρώπινα δικαιώματα' να πάνε να γαμηθούν. Πόσο γκροτέσκο που το κράτος νταντεύει τους μη-τρελούς και μας κάνει κήρυγμα και μας φορολογεί για ό,τι καταπίνουμε, αλλά αφήνει τους τρελούς να κάνουν ό,τι γουστάρουν!

 

Είχα να δω το γιο μου περίπου ένα χρόνο πριν πεθάνει. Πέρσι, είχε γράψει ένα γράμμα για τα συναισθήματά του -ο πατέρας του του το ζήτησε- κι ο Τζακ έδειξε μ' αυτό την φοβερή ιδιοφυΐα του, και την ακόμα φοβερότερη επιθυμία του να πεθάνει. 

 

 

Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter

 

Προσπαθώντας να είμαστε πολιτικά ορθοί, κάνουμε το λάθος να παρουσιάζουμε όλους τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες σαν μια πανομοιότυπη στρατιά δυνατών και γενναίων αγίων οι οποίοι απλώς πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Κι όμως, μερικές φορές μπορούν να γίνουν τέρατα, ακριβώς όπως και οι μη ασθενείς, με τη διαφορά ότι αυτούς δεν επιτρέπεται να τους αποκαλέσουμε έτσι ή να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό... 

Ο πολύτιμος γιος μου, που κάποτε γυρνούσε σπίτι πεινασμένος επειδή είχε δώσει όλο το χαρτζιλίκι του σε άστεγους, αντί να αγοράσει φαγητό για τον ίδιο, τώρα μου έλεγε για τις επιθέσεις της 7/7 [τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στο κέντρο του Λονδίνου που στόχευσαν και σκότωσαν απλούς περαστικούς]: "Υπάρχει κάτι πολύ κουλ σχετικά με το πόσο κουφές ήταν οι επιθέσεις αυτές!" Ήταν η ασθένειά του που μιλούσε φυσικά, αλλά και πάλι, σε τάραζε όταν το άκουγες...

  

Ο γιος μου μου κληροδότησε τον πόνο του, και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Ο πόνος είναι ό,τι μου έμεινε απ' αυτόν, οπότε φυσικά θα τον κρατήσω σφιχτά, καθώς όλοι προχωρούμε στο δύσκολο δρόμο μας, οι ζωντανοί και οι νεκροί μαζί για πάντα, σ' έναν σοσιαλισμό των ψυχών. 

Μπορείς να κοιμηθείς τώρα αρκουδάκι μου, κι όταν ξυπνήσεις θα σου πω για άλλη μια φορά πόσο πολύ σ' αγαπάω, κι εσύ θα μου χαϊδέψεις το κεφάλι και θα μου πεις: "Επίσης, αλλά ήταν ανάγκη να κάνεις τόση επίδειξη όταν πέθανα; Ήταν απαραίτητες εκείνες οι προσευχές; Εκείνα που έβαλες στο Facebook; Εκείνο το άρθρο στους Sunday Times; Μπλιαχ!"»

 

Φρόντιζε τον ψυχικά ασθενή γιο της, που μόλις αυτοκτόνησε στα 29 του. Τώρα μοιράζεται την εμπειρία Facebook Twitter
*Οι Sunday Times ανακοίνωσαν ότι η Μπέρτσιλ προσέφερε την πληρωμή της για το άρθρο στις φιλανθρωπικές οργανώσεις Calm (που εργάζεται για την αποτροπή των αυτοκτονιών ανδρών) και Sobs (που βοηθά τους πενθούντες συγγενείς).
 

 

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

3 σχόλια
Κανείς δεν ξέρει γιατί έχασε την κηδεμονία του παιδιού της, αν και η ίδια πιστεύει ότι ήταν λόγω της σχέσης της με τη Charlotte Raven, η οποία και επηρέασε το δικαστήριο το 1995.Αναφορικά με τα γραφόμενά της για τους χαρακτηρισμούς ψυχικά ασθενών και προς Ερωτευμένη Τσούχτρα. Πιστεύω πως αυτό που θέλει να εννοήσει είναι ότι δεν είναι όλοι οι ψυχικά ασθενείς στο απυρόβλητο, καθότι δεν ισχύει πάντα το "δεν έχουν, διότι δε μπορούν να έχουν, συναίσθηση και ευθύνη των πράξεών τους". Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του James Eagan Holmes, που σκότωσε 12 άτομα στην Aurora, USA και καταδικάστηκε την Παρασκευή για το έγκλημα, και ο οποίος ήταν mentally ill but legally sane, έχοντας πληρη επίγνωση του τι έκανε. Επιπλέον, στο άρθρο της μιλάει για extreme mental health issues, οπότε η μετάφραση απλά αδικεί το αυθεντικό κείμενο : http://www.theguardian.com/media/2015/jul/19/julie-burchill-death-of-son-jack-mental-health Τέλος, τη στιγμή που είχε χάσει την κηδεμονία του πολύ αμφιβάλλω εαν ο γιος της υφίστατο τον "παραλογισμό" της σε όλη την παιδική του ηλικία και στην μετέπειτα εφηβική του.
Εμείς μπορεί να μην ξέρουμε γιατί έχασε την κηδεμονία, όμως το επίσημο έγγραφο του δικαστηρίου, κάτι πρέπει να λέει επάνω: και σίγουρα, από τη στιγμή που οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δε θεωρούνται επισήμως ως βλαπτικές για το παιδί, η σχέση της με την Σάρλοτ, δεν ήταν ο επίσημος λόγος.Όχι ότι έχει και τεράστια σημασία τελικά, απλά *ίσως* δείχνει ότι ήταν προβληματική η (όποια) σχέση της με το παιδί, ακόμα και για τα μάτια της πολιτείας.Το θέμα της ευθύνης στην ψυχασθένεια είναι μεγάλο: Και υπάρχουν σίγουρα πολλές υποθέσεις στα όρια της γραμμής, βλέπε Μπρέιβικ. Αλλά καθώς δε μπορούμε να ξέρουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, το βρίσκω κάπως άσπλαχνο να κρίνουμε έτσι, ακόμα και αν (για να μην πω ειδικότερα αν) το άτομο από το οποίο τυχαίνει να έχουμε την εμπειρία είναι το παιδί μας.Φαντάστηκα πως ίσως το άρθρο να αδικείται: είναι πράγματι πολύ αποσπασματικά αυτά που αναφέρονται, και τα όσα λέει σε ένα άλλο πλαίσιο, ίσως θα μπορούσαν να βγάλουν νόημα.Πάντως το συσχετισμό με το αλκοολ, τα ψυχοφάρμακα, τους τρελούς που κάνουν ό,τι γουστάρουν και τη φορολογία, εξακολουθώ να τον χάνω...
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα είναι ότι το πρόσωπό της αποπνέει σκληρότητα, ενώ αντίθετα αυτό του γιού της καλοσύνη...Δε γνωρίζω για ποιό λόγο έχασε την κηδεμονία του παιδιού, αλλά σίγουρα θα ήταν καλό να εξετάσει τη στάση της, που φαίνεται *ελαφρώς* εκτός πραγματικότητας, κρίνοντας από τα παρακάτω:"Προσπαθώντας να είμαστε πολιτικά ορθοί, κάνουμε το λάθος να παρουσιάζουμε όλους τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες σαν μια πανομοιότυπη στρατιά δυνατών και γενναίων αγίων οι οποίοι απλώς πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Κι όμως, μερικές φορές μπορούν να γίνουν τέρατα, ακριβώς όπως και οι μη ασθενείς, με τη διαφορά ότι αυτούς δεν επιτρέπεται να τους αποκαλέσουμε έτσι ή να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό...", ξεχνώντας πως πολλοί ψυχικά ασθενείς (και γι'αυτό χαρακτηρίζονται ως ψυχικά ασθενείς) δεν έχουν, διότι δε μπορούν να έχουν, συναίσθηση και ευθύνη των πράξεών τους, άρα ο χαρακτηρισμός απέναντί τους είναι πράξη που ενδεχομένως πλήττει και τα λίγα εναπομείναντα υγιή κομμάτια τους.και: "Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να δίνουν με το ζόρι τα φάρμακα που βοηθούν στους ψυχικά ασθενείς - σε τέτοιες περιπτώσεις τα 'ανθρώπινα δικαιώματα' να πάνε να γαμηθούν. Πόσο γκροτέσκο που το κράτος νταντεύει τους μη-τρελούς και μας κάνει κήρυγμα και μας φορολογεί για ό,τι καταπίνουμε, αλλά αφήνει τους τρελούς να κάνουν ό,τι γουστάρουν!" Πέρα από το (αυτονόητο) ότι το κράτος δεν υποχρεώνει κανέναν (ψυχικά υγιή η μη) να καταπίνει τα φάρμακά του, εκτός και αν βρίσκεται στο νοσοκομείο-άρα η δήλωση είναι άτοπη, ποίος είναι άραγε υπεύθυνος να δίνει τα φάρμακα στον ασθενή, αν όχι αυτός που τον φροντίζει; (και αν θέλει να τον εξαναγκάσει σε αυτό ή όχι, είναι μια άλλη συζήτηση). Το συσχετισμό με τη φορολογία, πάλι, δεν τον κατάλαβα. Η Μπερτσιλ πράγματι παρουσιάζει μερικά κλασικά συμπτώματα ναρκισσισμού, όπως: αλλοίωση της πραγματικότητας, τοποθέτηση του εαυτού στο απυρόβλητο και αλλαζονικό λόγο.Είναι πράγματι πολύ στενάχωρο που έχασε το παιδί της, αλλά μου είναι αδύνατο να βλέπω όλο αυτό τον παραλογισμό στον οποίο βρίσκεται και να σκέφτομαι το παιδί μικρούλι να τον υφίσταται και (είτε αυτό συνέβαλλε στην ψυχική του ασθένεια είτε όχι) να μη θέλω κάπου μέσα μου να την κλωτσήσω, παρόλο που τη συμπονώ...