Νιωθω οτι εισαι σκληρος με τον εαυτο σου και οτι εχεις πονο στην ψυχη σου.Δεν πειραζει για τα χρονια που περασαν, δυστυχως πολλες φορες οι γονεις, ακομα και αν μας αγαπουν πολυ, μπορει να κανουν ολεθρια λαθη.Το θεμα ειναι εμεις να συνειδητοποιησουμε οτι μεγαλωσαμε και να παρουμε τη ζωη στα χερια μας. Μπορει να μην ειναι παντα ευκολο, λογω της κρισης, αλλα σιγουρα μπορεις να κανεις μια αρχη και το ενα βημα θα φερει το αλλο. Δεν εχει τοση σημασια τι δουλεια θα κανεις ,αρκει να το παλευεις και να εισαι εργατικος και σιγα σιγα θα ερθουν και καποια παραπανω χρηματα που θα σου επιτρεψουν να αυτονομηθεις , αν δε το εχεις ηδη κανει. Παλεψε το και μη πτοησε!!!!Δες τη συνειδητοποιηση σου αυτη σαν μια ευκαιρια να κερδισεις το χαμενο χρονο.Προσπαθησε να βρεις καινουργια χομπι, φιλους, πραγματα που να σε γεμιζουν και να σου δινουν ικανοποιηση.Επισης μεγαλη αυτοπεποιθηση μας δινει οτι κανουμε καλα. Βρες τι ειναι αυτο που σου αρεσει και κανεις καλα(μπορει να ειναι και απλα ενα χομπι) και "χτισε"πανω σε αυτο. Υπαρχουν και διαφορα βιβλια που μπορει να διαβασει κανεις για να εμπλουτισει τις γνωσεις του πανω σε θεματα που θεωρει οτι υπολειπεται και ας ειναι οι γνωσεις αυτες θεωρητικες .Γενικα ΠΑΛΕΨΕ το!!!Μπορεις!!!!!!!!Αρκει να το θελησεις, να το πιστεψεις και να αγαπησεις τον εαυτο σου.Κλισε ,αλλα πολυ αληθινο!
29.12.2018 | 12:25
Εγκλωβισμένος και απογοητευμένος
Μια ζωή οι γονείς μου δεν με άφηναν να κάνω αυτό που ήθελα, αντιθέτως, πάντα έκανα αυτό που ήθελαν εκείνοι...Και ποτέ δεν πήρα μια απόφαση για κάτι σημαντικό στην ζωή μου και τελικά, μέσα από τα χρόνια, κατάντησα ένας άβουλος άνθρωπος, χωρίς τριβή στην ζωή και χωρίς να έχω την εμπειρία που θα έπρεπε αναλογικά με την ηλικία μου.Κάνοντας μια αναδρομή στην έως τώρα ζωή μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, εξ αιτίας της οικογένειάς μου, έχασα πολλές ευκαιρίες να κάνω και να ζήσω πράγματα, πράγματα τα οποία, λόγω της ηλικίας μου, δεν μπορώ πλέον να κάνω...Και ας αποτύγχανα στο κάτω κάτω...Τώρα θα πει κάποιος, πως το επέτρεψες να παρεμβαίνουν τόσο πολύ;Όσο και αν ακούγεται παράξενο, έγινε χωρίς να το καταλάβω.Και τα χρόνια πέρασαν πολύ, μα πάρα πολύ γρήγορα.Και τώρα νιώθω δυστυχισμένος, έχοντας χάσει την αυτοπεποίθησή μου και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.Δυστυχώς, τα επαγγελματικά μου δεν εξελίχθηκαν καθόλου, μα καθόλου καλά και εξ αυτού του λόγου ποτέ μου δεν μπόρεσα να αποκτήσω οικονομική ανεξαρτησία, καίτοι προσπάθησα πολύ για να το καταφέρω, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.Και άρα, δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω κάτι πιο πέρα, μακριά από την οικογένειά μου. Διότι, κακά τα ψέματα, αν δεν είσαι οικονομικά ανεξάρτητος, έστω και υποτυπωδώς, είναι απαγορευτικό να κάνεις το οτιδήποτε (ρεαλιστικά μιλώντας, πάντα).Βλέπω άλλους γνωστούς μου στην ίδια ηλικία με εμένα και τους ζηλεύω.Πέρα από το ότι στέκονται μόνοι στα πόδια τους, πολλοί από αυτούς παντρεμένοι με παιδιά κλπ., ανοίγουμε π.χ. μια κουβέντα για κάτι και ακούω πολύ πιο σωστές και έμπειρες απόψεις από την δική μου άποψη, με παραμέτρους που ούτε καν είχα σκεφτεί ποτέ μου και στην κλίμακα από το 1 έως το 10, η δικές μου απόψεις είναι στο 3-4 και των συνομιλητών μου στο 7-8, για να μην πω και παραπάνω, χωρίς να στερούμαι μόρφωσης (έχω τελειώσει ΑΕΙ και μάλιστα πολύ καλό ΑΕΙ) και τότε συνειδητοποιώ την εξόφθαλμη έλλειψη που έχω σε εμπειρίες και παραστάσεις από την ζωή.Και αυτό με κάνει πραγματικά ερείπιο. Το έχω συζητήσει και με άλλους αυτό το θέμα και η απάντησή τους είναι ότι, εντάξει, όλοι λίγο πολύ έχουμε την ανάγκη της οικογένειας μας κλπ...Αλλά εγώ δεν το βλέπω καθόλου έτσι...Πολλές φορές μου έρχεται να τραβήξω τον δρόμο μου και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Μετά όμως το ξανασκέφτομαι και κάνω πίσω, διότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα φάω τα μούτρα μου. Δεν έχω τις προϋποθέσεις, τί να λέμε τώρα.Ίσως να είμαι και άτολμος, τί να πω.΄Άτολμο όμως σε κάνουν οι περιστάσεις.Δεν το θέλεις.Τα ήθελες και τα έπαθες, θα πει κάποιος. Και δεν τον αδικώ...
3
