ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Ειμαι η ..., 24 χρονων και εδω κ 1 χρονο δουλευω σε μια εταιρεια απ' οπου παιρνω αρκετα καλο μισθο για την εποχη. Που λετε, εχω εναν "φιλο", ο οποιος επειδη γνωριζει την οικονομικη μου ανεση, δεν δισταζει να μου ζηταει συνεχως λεφτα και να με εκμεταλλευεται σ' αυτο το κομματι. Περιττο να αναφερω οτι τα λεφτα που του δανειζω, δεν επιστρεφονται ποτε. Φυσικα και δεν εχω θεμα να του δανεισω αν μια φορα δεν εχει, δεν γουσταρω ομως ο αλλος να μου το "επιβαλλει" να πληρωνω συνεχως για τα δικα του χωρις να με ρωτησει και φυσικα να μην μου τα δινει ποτε πισω. Αν γινοταν λιγες φορες δεν θα με ενοιαζε καν, ομως γινεται αρκετα συχνα, γι αυτο και με ενοχλει. Και επισης δεν μ' αρεσει η λογικη που πιθανοτατα κρυβεται πισω απο την συμπεριφορα του, οτι "νταξει μωρε, δεν θα της λειψει το 20αρικο που μου δανεισε, ας το κρατησω". Και δισεκατομμυριουχος να σου δανεισει ενα 2ευρω, εφοσον τα λεφτα ειναι δικα του, εσυ οφειλεις να του τα επιστρεψεις. Δεν με νοιαζει το 20αρικο που θα χασω, απλα δεν μ' αρεσει απο μονος του να θεωρει δεδομενο ο αλλος οτι μπορει να μην επιστρεφει τα λεφτα που μου ζηταει. Θα μου πειτε "γιατι δεν του λες κατι?". Τετοιες καταστασεις πρεπει να εχεις θρασος για να τις αντιμετωπισεις, εγω ομως δυστυχως δεν το εχω. Γενικα σε τετοια θεματα θεωρω οτι αν ο αλλος απο μονος του δεν καταλαβαινει κατι που για σενα (και για τους περισσοτερους θελω να πιστευω) ειναι αυτονοητο, τοτε καμια συζητηση μαζι του δεν ωφελει. Δηλαδη αν παω εγω να του πω οτι δεν μπορω να πληρωνω συνεχεια τα δικα του εξοδα, αυτος θα πει "μα αφου βγαζεις τοσα λεφτα το μηνα που ειναι υπεραρκετα για σενα, γιατι να μην συνεισφερεις κ για μενα που δεν εχω τοσα?" και θα θεωρησει οτι ειμαι τσιγγουνα κλπ. Κοινως δεν θα βρω το δικιο μου και θα φανω και κακια απο πανω. Γιατι απλα ΔΕΝ θα καταλαβει τη δικη μου λογικη. Ξερω οτι δυο ειναι οι επιλογες: ειτε του το λεω και παυουμε να ειμαστε φιλοι (γιατι σιγουρα θα παρεξηγηθει) ειτε συνεχιζω να κανω το κοροιδο και να φορτωνω ακομα περισσοτερο.Οκ, ξερω οτι η λυση ειναι το πρωτο. Απλα μου τη δινει το οτι καλουμαι ΕΓΩ να λυσω μια κατασταση την οποια ΑΥΤΟΣ δημιουγησε. Πρεπει ΕΓΩ να σκεφτομαι τι θα κανω, να προβληματιζομαι και να ερχομαι σε δυσκολη θεση για μια κατασταση για την οποια κανονικα ΑΥΤΟΣ θα επρεπε να ερχεται σε δυσκολη θεση (επειδη φερεται λαθος). Αντι να ερθει αυτος και να μου πει "οριστε αυτα ειναι τα λεφτα που σου χρωσταω(σημειωτεον, παιζει να ειναι πανω απο 300 ευρω συνολικα), παρ' τα" και να μην ξανακανει κατι παρομοιο, πρεπει ΕΓΩ να ερθω στη δυσκολη θεση να του πω το αυτονοητο και να φανω στα ματια του κακια. Αυτος μια χαρα εχει βολευτει σ αυτη την κατασταση. Εχει ο,τι θελει με τα δικα μου λεφτα. Και το χειροτερο που μπορει να του συμβει ειναι να χασει εμενα απο φιλη του. Ε και τι εγινε, σιγα, θα βρει αλλη. Εγω ομως και λεφτα χανω τοσο καιρο εξαιτιας του και την ψυχικη μου ηρεμια εξαιτιας της γαιδουριας του. Γιατι αυτο ειναι που με εξοργιζει πιο πολυ, οχι τα λεφτα, αλλα η κοροιδια. Δεν ειναι αδικο ρε πουστη μου? Δηλαδη και καλος που εισαι, δεν το εκτιμα κανεις, ολοι απλα σε εκμεταλλευονται. Τι θα πρεπε δηλαδη, να μου ζηταει 2 ευρω και να του λεω δεν εχω? Ετσι πρεπει να φερεσαι για να μην σε εκμεταλλευεται τελικα ο κοσμος??