Στις μέρες μας παρατηρώ γύρω μου ότι όλοι έχουμε αποστασιοποιηθεί μεταξύ μας, ότι όλοι έχουμε πάντοτε μια δικαιολογία έτοιμη για να μην κάνουμε κάτι και βγούμε από την καθημερινή ρουτίνα μας. Ακόμα και οι φίλοι που υποτίθεται θα έπρεπε να είμαστε " πιο κοντά", πράττουμε το ίδιο. Όχι όλοι - υπάρχουν και οι εκλεκτοί - αλλά στην πλειοψηφία μας. Πόσο δύσκολο είναι στο κάτω κάτω να βρεθούμε μια στο τόσο με ένα φίλο; Όχι να βγούμε απαραίτητα έξω. Γιατί υπάρχουμε κάποιοι που – ακόμη- έχουμε τη διάθεση να ¨ανοίξουμε¨ το σπίτι μας στους φίλους μας.
Για ένα κρασάκι, μία κουβεντούλα, να ευθυμήσουμε λίγο ή και να προβληματιστούμε ακόμη με τις καθημερινές έννοιες. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε ολόκληρο τραπέζι. Δεν είναι αυτός ο σκοπός, Ο σκοπός είναι να έρθουμε πιο κοντά με τον άλλον. Να έχουμε μια επαφή. Να μη χανόμαστε. Να πούμε τα νέα μας, να ενδιαφερθούμε για τον άλλον. Να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα.
Άραγε τι φταίει και έχουμε όλοι τόσο πολύ αποστασιοποιηθεί μεταξύ μας; Είναι η εργασία δικαιολογία; Είναι τα καθημερινά προβλήματα; Μήπως είναι η πεποίθηση ότι νομίζουμε ότι δε μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά σε σύζυγο κλπ; Γιατί υφίσταται κι αυτό ως πρόφαση (είναι κατανοητό για ιδιάζουσες περιπτώσεις). Δεν έχουμε χρόνο; Μήπως απλά βαριόμαστε; Μήπως θέλουμε μόνο όταν επιθυμούμε κάτι εξυπηρετώντας άλλους σκοπούς, σημαντικούς ή ασήμαντους; Γιατί τόση αποξένωση; Πόσο δύσκολο είναι να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να πούμε σε έναν φίλο μας "γεια σου, πώς περνάς; τι θα 'λεγες να βρισκόμαστε λίγο;".
Κατανοώ ότι όλοι έχουμε τα προβληματάκια μας, μικρά ή μεγάλα. Τι να πουν όμως κι εκείνοι που παλεύουν όντως με αληθινά προβλήματα; Ίσως μια βόλτα σε ένα νοσοκομείο πείσει μερικούς από μας και αναθεωρήσουμε.
Συνεννοούμαστε μόνο μέσω messenger. Το τηλέφωνο κοστίζει. Κι ας είναι εκείνη την ώρα ο άλλος offline. Αν το δει, το είδε. Κατανοώ ότι όλοι έχουμε τα προβληματάκια μας, μικρά ή μεγάλα. Τι να πουν όμως κι εκείνοι που παλεύουν όντως με αληθινά προβλήματα; Ίσως μια βόλτα σε ένα νοσοκομείο πείσει μερικούς από μας και αναθεωρήσουμε.
Είμαστε κι εμείς που απλά κρίνουμε οτιδήποτε κάνει κάποιος, αλλά για να βάλουμε κι εμείς το δικό μας λιθαράκι ούτε λόγος. Γιατί τόση μιζέρια; Γιατί τόση κακία σε άτομα που προσπαθούν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν είτε για τους ίδιους είτε για τους γύρω τους; Δεν έχει ενδιαφέρον η δική μας ζωή και ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων; Γιατί τόση εμπάθεια; Όλοι έχουμε την αξίωση να γίνουν καλύτερες οι συνθήκες από τους άλλους αλλά ποτέ δεν έχουμε την ίδια αξίωση από τον εαυτό μας.
Ίσως πρέπει όλοι μας να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Να βάλουμε άλλες προτεραιότητες. Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά και υποχρεώσεις. Ούτε και ο ψεύτικος κόσμος των social. Είναι και άλλα πράγματα. Είναι να βρεθούμε με ένα φίλο. Να δείξουμε αληθινό ενδιαφέρον για κάποιον. Η έννοια της φιλίας έχει απαξιωθεί στις μέρες μας εν γένει. Να δραστηριοποιηθούμε για το κοινό καλό κι όχι να είμαστε στον καναπέ μας και να κρίνουμε μόνο. Έστω να αναγνωρίσουμε ότι γίνονται καλά πράγματα από κάποιους, μολονότι κάποιοι από μας δεν επιθυμούμε να συμμετέχουμε. Να κάνουμε πράγματα για μας. Να γίνουμε παράδειγμα για τα παιδιά μας και το ευρύτερο περιβάλλον μας. Να βάλουμε στόχους. Να δημιουργήσουμε.
Και είναι πιο εύκολο όταν έχουμε συνοδοιπόρους άτομα από το φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον. Εν αντιθέσει με κάποιους άλλους από εμάς που υψώνουμε έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και σε άλλους βρίσκοντας δικαιολογίες. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή, στην πορεία της ζωής, που αν δεν αντιληφθούμε αυτό που κάνουμε – ή δε θέλουμε να το αντιληφθούμε – τότε αναπόφευκτα μας κατεβάζουν απ' το τρένο της ζωής τους. Ή μας αφήνουν απλώς να υπάρχουμε, και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για κάποιον απλά να υπάρχει, κι όχι να ζει.
Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λέγεται. Όταν συναναστρεφόμαστε άτομα τα οποία έχουν θετική αύρα τότε αλλάζουμε κι εμείς, γινόμαστε πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι και αρχίζουμε να βάζουμε στόχους, μικρούς ή μεγάλους δεν έχει σημασία. Όταν όμως ο κύκλος μας απαρτίζεται από κάποια άτομα τα οποία δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν εκτός από αρνητικότητα και στασιμότητα ή είναι τοξικά τότε μάλλον πρέπει κάτι να αρχίσουμε να αλλάζουμε.... Και τέλος ας γίνουμε λίγο περισσότερο ανθρώπινοι.....
σχόλια