ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα κατέβει Αθήνα με το τρένο. Η βαλίτσα μου τεράστια κι εγώ μινιόν κορίτσι ζοριζομουν να τη σηκώσω οπότε στα σκαλοπάτια τα πράγματα δυσκόλευαν. Μπροστά μου ήταν ένας που γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος ενοχλημένο ενώ εγώ πάλευα να ανέβω τις σκάλες... Ξεπερνώντας τις σκάλες που ανεβαίναμε συνεχίσαμε να προχωρούμε μέχρι να βγούμε από την αποβάθρα. Αυτός μπροστά με ξινισμενο ύφος κι εγώ πίσω ιδρωμενη καί ζορισμενη μέχρι να τελειώσει το βάσανο με τις σκάλες... Αφού τα κατάφερα και βγήκα σε μια φάση γυρνάει και μου λέει "θες βοήθεια"? Φερτην! ... Έμεινα παγωτό... Τόση ώρα που με έβλεπε να παλεύω έκανε τον Κινέζο και ξαφνικά του ηρθαν τυψεις μωρέ...δε δέχτηκα την βοήθεια του που άλλωστε δεν υπήρχε και λόγος πλέον. Αν ήμουν καμία όμορφη θα το έκανε από την αρχή αλλά επειδή εγώ είχα το μαύρο μου χαλί με το ταξίδι εμ δεν ήθελε να το κάνει εμ τον ενοχλούσε η συνείδηση του...χίλιες φορές να σε αγνοούν τότε. Στην τελική τη σήκωσα μόνη μου την βαλίτσα με ζόρι μεν αλλά το κατάφερα!