Eιμαι σιγουρη πως αν εβλεπες την μητέρα σου να ξαναγίνεται ενεργη στην ζωη της θα έπαιρνες μεγάλη δυναμη και κουραγιο. Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω, ειναι αποκλειστικά δικη της ευθυνη που έχει αφησει τον εαυτό της, δεν φταις καθολου εσυ, γιατι ετσι οπως σου λεει σε κανει να αισθάνεσαι και ενοχες απο πανω.Ολοι εχουμε τα πανω μας και τα κατω μας, και ο καθένας χρειαζεται διαφορετικο χρονο για να ξεπερνα τις δυσκολίες. Δεν εισαι αχρηστος, ποτε δεν ησουν, το να δουλευεις με τον εαυτο σου δειχνει ποσο θέλεις να εξελιχθεις σαν ανθρωπος. Οι δικοί σου πρέπει να σε καμαρωνουν λεω εγω.Αυτο το αισθημα της στασιμοτητας οταν οι γυρω σου προχωρουν , μου είναι πολυ γνωριμο και ξερω και άλλους που το εχουν βιωσει, οντως είναι κατι που μπορει να σε ρίξει πολυ . Εσυ να κοιταξεις τι θες απο δω και περα, η συγκριση με τους αλλους μπορει να σε αποπροσανατολίσει στο τελος.Και μν στενοχωριεσαι, με επιμονη και με προγραμμα θα τελειωσεις την σχολη, ας ειναι και στα 9 χρονια και παραπάνω, αν ειναι να μαθεις κατι ,να το καλλιεργησεις σωστα στο μυαλό σου, αξιζει ο παραπάνω χρονος.
16.4.2019 | 21:10
Γεια σε όλους.
Μια γνώμη ήθελα. Πέρασα κατάθλιψη και μια πολύ μαύρη και εσωτερική φάση... Μένω με τους γονείς μου, είμαι στην ιατρική και πολλές φορές το περιβάλλον με γεμίζει χειρότερο αρνητισμό με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Ένα από τα αίτια της δικής μου κατάθλιψης ήταν το πέσιμο της μαμάς μου. Ντύνεται με κουρέλια, δεν βγαίνει , δεν πάει πουθενά, είναι όλη μέρα μέσα, άνεργη, δεν κάνει μπάνιο, δεν έχει δόντια, δεν δεν δεν δεν, διάγει ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Στηρίζει όλη της την ύπαρξη πάνω μου και δεν έχει τίποτα που να μπορεί να της προσφέρει αυτοεκπλήρωση, μόνο εμένα. Πολλές φορές μου έχει πει πως είναι έτσι, επειδή δεν έδινα πολλά μαθήματα στη σχολή μου. Όμως έτσι ήθελε να είναι πριν εγώ καν ξεκινήσω να σπουδάζω. Μετά κατηγορεί τους παπούδες μου ότι φταίνε που εκείνη έγινε έτσι, γιατί λέει τους πρόσεχε η ίδια και δεν είχε άλλη επιλογή.Τέλος πάντων. Επειδή έχω αργήσει να τελειώσω, η ''κανονική'' διάρκεια είναι 6 χρόνια και εγώ είμαι 7ο και ξέρω πως ίσως και να τελειώσω στο 9ο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Νιώθω τύψεις όμως από τη μία πλευρά που τα άφησα και έγιναν τόσα, νιώθω λες και δεν προλαβαίνω, λες και η ζωή κυλάει και εγώ μένω στάσιμος, από την άλλη όμως, χρειαζόμουν μια περίοδο χωρίς να κάνω κάτι , γιατί ήμουν βυθισμένος μέσα στη θλίψη και κατά τη διάρκεια της απραξίας μου ως προς τη σχολή δραστηριοποιήθηκα αλλιώς, πχ διάβασα πολλά βιβλία ψυχολογίας και ψυχοπαθολογίας που μου άλλαξαν τη ζωή. Εδώ γράφω για να σας ρωτήσω, τι τρόπους να βρω ώστε να μην νιώθω τύψεις , να μην νιώθω άχρηστος?? Και γράφω και για να ακούσω και καμιά κουβέντα εμψύχωσης αν την αισθάνεστε.
9
