Καλησπέρα,Άνοιξα λογαριασμό μόνο και μόνο για να σχολιάσω το συγκεκριμένο ποστ, καθώς ειλικρινά ήθελα να γράψω κάτι και ελπίζω να βοηθήσει.Είμαι 24 χρονών, έδωσα πανελλήνιες πριν κάποια χρόνια, και θα σου πω όσα περισσότερα μπορώ από την εμπειρία μου. Οι πανελλήνιες είναι μια πάρα πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία λόγω του φόρτου εργασίας, της πίεσης, και του άγχους που υπάρχει καθώς όταν βρισκόμαστε σε αυτή την ηλικία και σε αυτή την τάξη αισθανόμαστε σχεδόν όλοι μας, καλώς ή κακώς, ότι αυτές οι εξετάσεις θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Κάτι το οποίο δεν είναι ψέμα, αλλά όσο κι αν επηρεάζει η σχολή στην οποία θα σπουδάσουμε τη μετέπειτα ζωή μας, δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε το τέλος του κόσμου, ούτε η μοναδική εναλλακτική που έχει κανείς στη ζωή του.Όλα τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας μας επηρεάζουν στο βαθμό που τους επιτρέπουμε να μας επηρεάσουν. Στο σημείο που βρίσκεσαι, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να επικεντρωθείς στο διάβασμά σου, να προσπαθήσεις να διαβάσεις τον καιρό που έμεινε όσο περισσότερο μπορείς, χωρίς όμως υπερβολές και καταχρήσεις. Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από σένα πόσο καλά προετοιμασμένη είσαι σε κάθε μάθημα, ποια σημεία της ύλης κατέχεις περισσότερο και ποια λιγότερο, ποια θέματα είναι το δυνατό σου σημείο και σε ποια δυσκολεύεσαι σε κάθε μάθημα. Με βάση αυτό, και με πίστη στον εαυτό σου, στη δουλειά που έχεις κάνει ως τώρα, και στις δυνατότητες σου, προσπάθησε να δώσεις όσα ψυχικά αποθέματα έχεις ακόμα, για το μικρό διάστημα που έμεινε ακόμα, κάνε μια καλή τελική προσπάθεια, και άσε τους άλλους να λένε.Οι γονείς στις περισσότερες περιπτώσεις νοιάζονται και θέλουν το καλό των παιδιών τους, αλλά συχνά δεν το εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο για την ψυχική ηρεμία και την αυτοπεποίθηση των παιδιών. Πάρε δύναμη από το ενδιαφέρον τους και μην ανησυχείς για τις παρατηρήσεις τους. Στο κάτω κάτω, αυτό που λέει η μητέρα σου για ένα απροειδοποίητο διαγώνισμα δεν έχει κάποια αξία για την μελέτη σου και δεν θα έπρεπε να σε επηρεάζει ή να σε αποσπά, εκτός κι αν όντως εσύ αισθάνεσαι ότι στο συγκεκριμένο σημείο της ύλης έχεις δυσκολίες και η μητέρα σου χτύπησε κάποια ευαίσθητη χορδή.Σε κάθε περίπτωση, οι άλλοι άνθρωποι πάντα θα λένε πράγματα, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Αν δεν γράψεις καλά, θα λένε ότι δεν διάβασες ή ότι ενώ είχες διαβάσει πολύ δεν μπόρεσες να αποδώσεις. Αν γράψεις μέτρια, θα πουν ότι τόσο διάβασμα πήγε στράφι. Αν γράψεις καλά, θα σου προτείνουν πιθανώς να δηλώσεις κάποια υψηλόβαθμη σχολή που μπορεί να μη σ' αρέσει καν τελικά. Και άμα γράψεις άριστα, θα είναι της άποψης ότι μόνο την καλύτερη σχολή επιτρέπεται να δηλώσεις, γιατί άμα δηλώσεις κάποια άλλη τόσα μόρια που έγραψες θα πάνε στράφι.Όλα αυτά που αναφέρω τα άκουσα τη χρονιά που έδιναν οι φίλοι μου κι εγώ. Ξέρω άτομο που όλη τη χρονιά έγραφε κάτω από τη βάση σε συγκεκριμένο μάθημα και τελικά πήρε 100 στο τέλος. Ξέρω άτομο που με 2 μήνες φροντιστήριο έγραψε πολύ πολύ καλά, εξαιρετικά πιο πάνω από τις προσδοκίες όλων. Ξέρω άτομο που έγραψε τόσο καλά που το πίεσαν να δηλώσει εξαιρετικά υψηλόβαθμη σχολή και τελικά δεν του άρεσε καθόλου και την επόμενη χρονιά έκανε 10% για τη σχολή που πάντα του άρεσε. Ξέρω τουλάχιστον 3 τέτοια άτομα βασικά. Και ξέρω και δεκάδες άτομα που μπορεί να μην έπιασαν τη σχολή της πρώτης τους προτίμησης, αλλά μπήκαν σε μια σχολή που πραγματικά αγάπησαν και βρήκαν ένα αντικείμενο το οποίο πονάνε και αγαπούν να μελετούν, είτε το αντικείμενο των σπουδών τους, είτε κάποιο χόμπι τους, είτε οτιδήποτε άλλο.Η ζωή συνήθως βρίσκει το δρόμο εάν κάποιος προσπαθεί και είναι αισιόδοξος και επίμονος. Η ζωή συνεχίζεται ακόμα κι αν χρειαστεί να δώσει κανείς για δεύτερη φορά, ακόμα κι αν δεν περάσει κάπου και πάει σε μια ιδιωτική σχολή ή αποφασίσει να εργαστεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν έχει νόημα να τα σκέφτεσαι όλα αυτά τώρα, ούτε να ανησυχείς τι θα συμβεί σε περίπτωση που..., ούτε είναι χρήσιμο να σκοτίζεσαι σχετικά με το κατά πόσο θα ξαναδώσεις εάν χρειαστεί. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση. Άκου τα ενθαρρυντικά λόγια των καθηγητών σου. Μίλα με τους φίλους σου και ανταλλάξτε κουβέντες αλληλοϋποστήριξης. Μην αποφεύγεις τα δύσκολα σημεία της ύλης, εστίασε όπου εσύ αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι περισσότερη δουλειά, αλλά μη σε παίρνει από κάτω. Κάθε μέρα είναι μια μικρή μάχη, και η αισιοδοξία είναι ο σημαντικότερός σου σύμμαχος. Μπορείς να τα καταφέρεις.Μπορώ να αφηγούμαι για μέρες ιστορίες από άτομα που γνωρίζω και πως βίωσαν τις πανελλήνιες. Μπορώ να γράψω άπειρα ενθαρρυντικά πράγματα, και να μη σε βοηθήσουν καθόλου. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει ουσιαστικά αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου. Μην ακούς τι σου λένε, και μην μπαίνεις σε διαδικασία σύγκρισης. Αν εσύ είσαι καλά μέσα σου με τη δουλειά σου, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Αν πας στις εξετάσεις με χαμηλή αυτοπεποίθηση, βάζεις τρικλοποδιά στον εαυτό σου και στην προσπάθειά σου. Γιατί να το κάνεις αυτό; Υπάρχει λόγος να σαμποτάρεις τη δουλειά σου και την αξία σου, επειδή κάποιος έκανε ένα σχόλιο ή μια παρατήρηση; Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ή όλα ή τίποτα. Θα πας και θα γράψεις το καλύτερο που μπορείς. Και θα πάει καλά. Κι αν δεν πάει καλά, βλέπεις μετά.Μη σε παίρνει από κάτω. Η ψυχολογία είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για να πάει κανείς καλά στις πανελλήνιες. Έχεις πολλά να κερδίσεις, αλλά τίποτα να χάσεις, δες το κι έτσι. Πάμε για το καλύτερο. Οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου :) Καλή συνέχεια!!!
1.5.2019 | 22:44
Πανελλήνιες και αποτυχία
Σε έναν μηνα γραφω πανελλήνιες, και αυτο το πραγμα με εχει ισοπεδώσει ψυχικά. Ποτε δεν διαβαζα ιδιαίτερα, ισα ισα για να ανταποκριθώ σε κάποιες απαιτήσεις του φροντιστηρίου αλλα οχι οσο ακριβώς χρειάζεται. Πάντα είχα ενα θέμα στην αφοσίωση, και παρόλο που έχω στόχο, τις τελευταίες μερες δεν διάβαζα σχεδόν καθόλου. Για αυτον τον μηνα εχω σχεδιάσει να ακολουθήσω ενα προγραμμα διαβάσματος αλλα και παλι νιωθω πως δεν θα τα καταφέρω. Εχω και τους γονείςμου πανω απο το κεφάλι μου οι οποίοι με πιέζουν αφάνταστα και σε οτι θεμα συζήτησης και αν ανοίξω μαζι τους, πάντα βρίσκουν χωρο να συνδέσουν και τις πανελλαδικές. Πάντα μ λενε σε οτι πω, "εντάξει, εμένα με νοιάζει να διαβαζεις!" "Αρκει να διαβαζεις και να μην χαζεύεις στο κινητό" ή "Αντε να διαβασεις, μπορεις να γραψεις 20 ανετα!" , δίνοντάς μ τοσο άγχος που καθε θετικη διαθεση ή ορεξη για διαβασμα χάνεται. Μου θυμίζουν σε καθε λεπτο που περναει πως πρεπει να περάσω τις πανελλήνιες γιατι ειναι ολο το μελλον μ και αλλιώς θα καταστραφω. Νιώθω καθε μερα που περναει να πνιγομαι και αδυνατώ να διαβασω. Αυτο το προγραμμα που έφτιαξα ειναι η τελευταία μ ελπίδα. Με τρομαζει το πως θα αντιδράσουν αν δεν περασω. Μια φορα, σε ενα μη προειδοποιημένο γραπτο στα αρχαια γραμματική ειχα παρει πολυ μέτρια, η μητερα μ το είδε και άρχισε να λέει "Εσυ δεν ειπες πως θα καλυπτες τα κενα σ?Τι ειναι αυτο?" και άρχισε να λεει πράγματα που με έκαναν να αγχωθώ σε σημείο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μια φορα τόλμησα να ανοιξω συζήτηση για το οτι αν δεν περασω θα ξαναδώσω και αρχιζε να φωνάζει "Θα διαβασεις και θα περάσεις φετος!" Γιατι δεν μπορεί να καταλάβει οτι δεν ειναι εύκολο? Επίσης, ο τρόμος που νιώθω για το γεγονος οτι η ζωη μ μετα θα ειναι κολαση εφόσον 90% θα χρησιμοποιούν εις βαρος μ το γεγογονος οτι εχω κινητο, λεγοντας οτι αυτο φταιει που μ πολτοποιησε τον εγκέφαλο. Νιώθω οτι η ιδια μ η οικογένεια εχει γινει εχθρος. Φοβάμαι ασύγκριτα, δεν ξερω τι να κανω.
3
