ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρειάζεται να απευθυνθείς σε παιδοψυχολόγο. Είναι πολύ σημαντικό βήμα, χρειάζεται να μάθεις πώς να διαχειριστείς μια τόσο ευαίσθητη κατάσταση. Έχεις ανάγκες και το κατανοώ, αλλά έχει και το παιδί σου. Μην τις υποτιμάς. Αν αποφασίσεις να κάνεις αυτή τη μετάβαση, χρειάζεται να μάθεις πώς μπορεί να γίνει ομαλά για το παιδί σου. Απευθύνσου σε ειδικό.

Reading between the lines, θεωρείς υπεύθυνο το παιδί για ο,τι στερήθηκες. Δεν είναι όμως. Δεν ξέρω τι να πω, έχω σοκαριστεί πραγματικά. Το να ζητήσεις βοήθεια από ένα παιδοψυχολογο για να βοηθήσει το παιδί να αποδεχθεί το σύντροφό σου και τη συμβίωση σας δεν παίζει; Άντε με την πρώτη δυσκολία το βγάζεις από τη ζωή σου;Τι να πω, έχω παγώσει...Ελπίζω να είμαι υπερβολική και να παρεξήγησα.

Είναι πολύ σημαντικό να προσαρμοστεί το παιδί στα θέλω σου και όχι εσύ στα δικά του.Από την άλλη θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική στο πως θα γίνει αυτή η προσαρμογή. Το παιδί είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και νοιώθει απειλή, φόβο και ανασφάλεια. Φοβάται την απόρριψη από τους γονείς (ο ένας μακρυά, ο άλλος με άλλο συντροφο), οτι δε θα το αγαπατε, οτι θα χάσει τον πατέρα του, οτι ισως έρθουν νέα παιδιά, κτλ. Επιπλέον με αυτήν την απόφαση, χάνει και κάθε ελπίδα να είναι οι γονείς τους μαζί.Αυτά πρέπει να αντιμετωπίσεις. Εξήγησέ του οτι οι μεγάλοι θέλουν να μιλάνε πάντα με μεγάλους, οτι ο πατέρας του δεν αλλάζει ποτέ και θα το αγαπάει πάντα και θα το βλέπει όποτε θέλει. Πες του οτι και εσύ θα το έχεις πάντα προτεραιότητα (χρησιμοποίησε και καμιά υπερβολή σε αυτό). Αν σε ρωτήσει περί γάμου απέφυγε να απαντήσεις λέγοντας πχ οτι είναι νωρίς ακόμα και αρχικά θέλεις ενα μεγάλο άνθρωπο να μιλάς και να σε προσέχει. Άφησε το παιδί να εκφραστεί και να μιλήσει όπως θέλει.Πρέπει να του δημιουργήσεις ασφάλεια. Δούλεψε με την ψυχολογία του. Και κατά τη συγκατοίκηση να μην αλλάξεις τίποτα στην έως τώρα συμπεριφορά σου, απέναντί του. Στην ηλικία που είναι θα βοηθούσε και ένα δωρο από το νέο σύντροφο.Και να κανονίζεις να βλέπει συχνά τον πατέρα του. Ποτέ καυγάδες μπροστά στο παιδί για να μη νοιώσει ενοχές. Να είσαι πολύ προσεκτική στην αρχη της συγκατοίκησης, να παρακολουθείς συνέχεια τη συμπεριφορά του παιδιού, να είσαι δίπλα του χωρίς υπερβολές και όλα θα πάνε καλά.

Με στεναχωρεί πολύ που δέχεσαι ακόμα και να ζήσει το παιδι σου με τον πατέρα για να μπορέσεις εσύ να παντρευτείς και να μην σου χαλάσει την ευτυχία. Λυπάμαι. Και όχι το παιδί σου δεν θα είναι ευτυχισμένο γιατί η μάνα του καλοπερναει με τον καινούργιο σύζυγο μακριά του.

Μου φαίνεται ότι, πια βάζεις τον εαυτό σου πιο πάνω και από το παιδί σου.Ότι ήρθε η ώρα που "δικαιούσαι κι εσύ λίγη ευτυχία" λες και στη στερουσε κάποιος όλα αυτά τα χρόνια. Μήπως μέσα σου νιώθεις ότι το παιδί σου είναι "υπεύθυνο" επειδή ήρθε με τον τρόπο που ήρθε και σε όχι και τόσο κατάλληλη χρονική στιγμή;Τι λέω αυτό γιατί σχεδόν με σόκαρε το πόσο απλά το λες ότι το παιδί ας πάει να ζήσει με τον πατέρα του αν δεν δεχτεί τον καινούριο μου σύντροφο. Σε βρήκα τραγική σε αυτό το κομμάτι.Όσο για το αν έχεις δικαίωμα στον έρωτα, σαφώς και έχεις, όπως όλοι φυσικά. Αλλά..με οποιοδήποτε κόστος;

Προφανώς, δεν βρήκες τον σωστό τρόπο να τον προετοιμάσεις για τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις στην καθημερινότητά σας.Ούτε λες κάπου, αν έχει γνωρίσει ήδη τον σύντροφό σου. Αν πήγες, στα καλά καθούμενα και του πέταξες τη βόμβα για την συγκατοίκηση με έναν ξένο ουσιαστικά γι' αυτό άνθρωπο, δικαίως αντιδρά το παιδί σου έτσι. Και εσύ, έτσι θα αντιδρούσες, στη θέση του. Πρώτα γίνονται μερικές, περιορισμένου χρόνου, αναγνωριστικές επαφές με όλους εσάς μαζί και όταν αρχίσει να νιώθει άνετα με την παρουσία του το παιδί, τότε ξεκινάς σιγά σιγά την προετοιμασία για την συγκατοίκηση/γάμο.Τώρα, αν δε θες να αφιερώσεις χρόνο ώστε να γίνουν όλα τα σωστά βήματα, ε τότε ναι, η καλύτερη λύση είναι να πάει στον πατέρα του, αν είναι σύμφωνος και αυτός. Κινδυνεύεις όμως να δυναμιτίσεις, ανεπανόρθωτα, τη σχέση σου με το παιδί σου. Συνειδητά και με ευθύνη, κάνε τα επόμενα βήματά σου.Ναι, είσαι γυναίκα, έχεις δικαίωμα στον έρωτα, αλλά είσαι υπεύθυνη να βρεις και την χρυσή τομή να τα συνδυάσεις και την μητρότητα.

6 χρόνο είναι, οκ. Και?Πόση πια βαρύτητα έχει η γνώμη του? Προφανώς θα κλάψει, θα σκάσει, θα θα θα..θα μάθει..στη ζωή δεν κοντρολαρεις τα πάντα..ωριστε, ευκαιρία για μάθημα ζωής..