ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολοι οι ανθρωποι συνεχως προσπαθουμε να αλλαξουμε ορισμενες καταστασεις που δύσχεραινουν την ψυχολογικη μας κατασταση.Το ερωτημα ειναι,πως μπορεις να διαχειριστεις μια κατασταση η οποια φαινεται να ειναι μη αναστρεψιμη. Συνηθως οταν δε νιωθουμε καλα με τον εαυτο μας,προσπαθουμε να προσπεράσουμε τις οποιες δυσάρεστες σκεψεις μεχρις ωτου βρουμε την ψυχικη δυναμη και να νιώσουμε εστω λιγο καλυτερα.Ειμαι απο αυτους που οσο ασχημος και να πιστευα οτι ειμαι,παντοτε προσπαθουσα να κανω οτι μπορω για να βελτιώσω την εμφανιση μου και επ'ουδενι να μην το δειξω προς τα εξω.Πλεον δεν μπορω.Αποφευγω να κοιταω τον εαυτο μου στο καθρεφτη,αποφευγω να κοιταω ανθρωπους μεσα στα ματια,γενικοτερα αποφευγω οποιαδηποτε κατασταση μπορει να φερει αντικρυστα τον αλλον με την ωμή πραγματικοτητα της ασχήμιας μου.Το πιο τρομακτικο κομματι της καταστασης ειναι οτι δεν υπαρχει διαφυγή απο αυτο.Δεν μπορω να αλλαξω το ασχημο προσωπο μου,οσο καμαρωτός και αν δειχνω,ουτε προσέχοντας τον εαυτο μου με τον εναν ή τον αλλον τροπο.Φανταζει ματαιο και παιδικο,στα early 20's να σκεφτομαι οτι κατι θα αλλαξει στο μελλον.Προφανως και δεν θα αλλαξει,μοναχα προς το χειροτερο.Αν εισαι τοσο ασχημος σε μια νεαρή ηλικια,φανταστείτε μεταγενέστερα.Καπου καπου μαλιστα,το νιωθω και σαν ενα βαρος,που με κραταει πισω.Ειτε στο διαπροσωπικο επιπεδο,ειτε στο επαγγελματικό.Μπορει ολο αυτο τελικα να μην ηταν επιλογη μου,ουτε να ευθυνομαι εγω.Εχω 2 πανέμορφους γονεις,2 πανεμορφα αδερφια και φαινεται οτι εγω απλα κληρονόμησα τα λιγοτερο ομορφα χαρακτηριστικα τους. Συμπερασματικά,ποσο τραγελαφική ειναι μια κατασταση που κανεις δεν ευθυνεται αλλα ουτε υπαρχει και μια διαφυγή απο την 'τραγωδια' που υφίσταμαι.Ισως να ηταν μακροσκελές το κειμενο,αλλα σε μια γωνια του ιντερνετ ειναι πιο ευκολο να διηγηθείς κατι το οποιο δεν θες να επιβαρύνεις τους ανθρωπους που αγαπας.