ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και να ήθελα να διαφωνήσω κάπου μαζί σου, δεν έχω κάπου να πιαστώ. Εγώ δεν μπορώ και τους άλλους που λένε ν' ανέχεσαι στην ουσία (πατέρας σου είναι, μανα σου είναι κάποια μέρα θα τους χάσεις κτλ) αμ δε! Κανένας ρόλος δεν μας κάνει ιερούς και δεν μπορώ αυτούς που στην ουσία προτρεπουν ή επικρίνουν ένα άτομο που κάνει το αυτονόητο για κατι βλαβερό :ξεκοβει!Τώρα για την σχέση με το χρήμα, για μένα έχει σημασία πολύ η οικονομική κατάσταση, θα ήθελα να κάνω αμισθί την δουλειά μου μιας και εμπεριέχει ανάπτυξη συναισθηματικού δεσμού και παράλληλα να ζω αξιοπρεπώς. Μολαταυτα δεν βγαίνει να μην πληρώνομαι ούτε να ζω ανεξάρτητη με όσα παίρνω χωρίς να υπολογίζω τα λεφτά. Οπότε δεν ξέρω πως να το κρίνω, αλλιώς τα φανταζόμουν. Αναγνωρίζω την χρηστική του αξία και πάντα έτσι έβλεπα το χρήματα και τα αντικείμενα, ούτε για κοινωνικό στάτους, ούτε τίποτα. Όσον αφορά τους υπερτυχερους φιλάνθρωπους με τις ελεημοσύνες νιώθω μια βαθιά απαξίωση (μου βγαίνει αβίαστα ένας σνομπισμος με τους σνομπ και τους ανθρώπους που έχουν ρηχά κριτήρια και βάζουν τους ανθρώπους σε α'β' γ' κοκ κατηγορίες από παιδί... Μακρια από μένα και να μην πέσω στο έλεος τους γιατί και ακαταδεχτηειμαι κι αχάριστη θα με πουν. :)Υ. Γ. Η δικαιολογία του τι κάνουν οι άλλοι και το τι θα έκαναν για να αιτιολογησουμε την δική μας στάση είναι μια καραμελιτσα πολύ συχνή. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν θα αντιδρούσα δυναμικά σε όλες τις περιπτώσεις, σε άλλες το έχω κάνει κι άλλες όχι. Δεν ήξερα ν αντιδρασω. Δεν συμβαίνει όταν το περιμενεις. Αλλα πιο εύκολα υπερασπιζομαι άλλον πάρα τον εαυτό μου. (άσχετο ξέρω)

Όχι βέβαια, τι είπες τώρα, λες και δεν είναι γονείς τόσοι και τόσο απαράδεκτοι άνθρωποι που ζούνε ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να καταλάβω τέτοιου είδους συμβουλές, ή ακόμη χειρότερα αυτό που λες. Δεν μπορεί κάποιος να υποφέρει και εμείς να του λέμε: κάποια μέρα θα τους χάσεις. Η μόνη λογική απάντηση σε αρκετές περιπτώσεις που γνωρίζω είναι, "αμήν και πότε". Όπως το γράφω, δεν κατάλαβα. Να λέμε τα πράγματα όπως είναι.Ναι, είναι δύσκολα τα πράγματα. Συχνά συμβαίνει ένα από τα δύο: ή κάνει κανείς μια δουλειά που τον ευχαριστεί χωρίς να αμοίβεται ικανοποιητικά, ή αμοίβεται ικανοποιητικά αλλά η δουλειά δεν προσφέρει καμια ικανοποίηση. Το χειρότερο βέβαια έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι ΚΑΙ ψίχουλα παίρνουν, ΚΑΙ κωλοδουλειά κάνουν. Καλά έκανες και τα φανταζόσουν αλλιώς, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να ήταν. Πάντως βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι πιάνονται πολύ από το θέμα "χρήματα και ανεξαρτησία και αξία", εντάξει ο καθένας όπως το βλέπει αλλά εμένα με ενοχλεί. Με ενοχλεί δηλαδή που αιωνίως υπάρχουν σχόλια (εντός και εκτος διαδικτύου) τύπου δούλεψε βγάλε δικά σου χρήματα πρώτα και μετά κάνεις το ένα ή το άλλο. Λες και αλλοιώς δεν έχεις δικαίωμα στην ζωή.Ειδικά σήμερα, που δουλεύει δεν δουλεύει κανείς δεν σημαίνει ότι θα είναι και σε θέση να ανεξαρτητοποιηθεί. Βρίσκω ότι γινόμαστε σκληροί, ανούσιοι και αρκετά αλαζόνες. Ξέρεις, μου αρέσει η ιδέα μιας κοινότητας απαρτιζόμενης από μερικούς ανθρώπους με κοινό όραμα. Ένα μίνι χωριό που ο καθένας θα προσφέρει ό,τι μπορεί, ίσως κάποιος αναλάβει το μαγείρεμα και κάποιοι άλλοι να ασχολούνται με τον κήπο και άλλοι πάλι να τα πουλάνε κ.λ.π.. Νομίζω ότι είναι Η λύση στους καιρούς που ζούμε, μάλιστα μια λύση πολύ ανθρώπινη και βασισμένη σε αυτό που θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει: αλληλεγγγύη και φροντίδα για τον διπλανό μας.Δεν πειράζει αν δεν αντιδράς πάντα δυναμικά. Μπορείς όταν συμβεί κάτι και δεν βρήκες τον τρόπο να επέμβεις, να σκεφτείς τι θα κάνεις κάποια άλλη φορά αν συμβεί το ίδιο. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι καλής στόφας που πολλές φορές δεν έχουν αντιδράσει για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Προβληματίζονται όμως, το συζητάνε ή και ενημερώνουν άλλους αν αυτό χρειάζεται. Πρόβλημα αποτελούν όσοι δεν νιώθουν να τους αφορά και όσοι είναι της άποψης "έτσι κι αλλοιώς δεν αλλάζει τίποτε" και "θα μπλέξω γι' αυτό δεν επεμβαίνω".

Νομίζω ότι, υπερασπιζόμενη τρίτους, θα εξασκηθείς με τον καιρό να υπερασπίζεσαι όλο καλύτερα και τον εαυτό σου.

Αυτό που λες περί ανταλλαγής αγαθών/υπηρεσιών πάλι θα κατέρρεε γιατί κάποιοι εκμεταλλεύονται την ανιδιοτέλεια των άλλων και το καταστρέφουν, οπότε νομίζω κάπου θα ξεκίναγε η ανισότητα και πάει, κι εμένα αυτές οι κοινωνίες μ' αρέσουν της αλληλοπροσφοράς κι όχι της αλληλοεκμετάλλευσης, ΑΛΛΑ. Τουλάχιστον ανήκω στα άτομα που απολαμβάνουν αυτό που κάνουν πάντως και είναι πολύ σημαντικό γιατί όταν εργάζεσαι «πουλάς» τον χρόνο σου και γω τον δικό μου τον χαίρομαι αν εξαιρέσουμε την Οδύσσεια με τα μέσα και τις πολλές ώρες.:) Το άλλο δεν θα το άντεχα γιατί έχω και τρομερή έλλειψη φιλοδοξίας ή ανάγκης να με πουν οι άλλοι ότι είμαι η πρώτη κάπου (το χρωστάω σ' έναν συμμαθητή μου που σκύλιαζε για να είναι ο καλύτερος και κάπου εκεί τ απομυθοποίησα, τρίτη ή τετάρτη δημοτικού). Υ.Γ. Με την υπεράσπιση και την παρέμβαση, είναι λίγο δύσκολο καμιά φορά ότι μπορεί η δική ΣΟΥ παρέμβαση να αλλάξει κάτι, νομίζω ότι είναι κι ο φόβος ότι αν το κάνουμε εμείς θα τα κάνουμε χειρότερα, ότι δεν επαρκούμε. Θέλω να πιστεύω, ότι οι πιο πολλοί δεν είναι αδιάφοροι αλλά έντρομοι; Είναι καλύτερο; Αν το παλέψουν έχω να πω ένα σίγουρο ίσως. Ο καθένας μπορεί όμως να κάνει τις παρεμβάσεις που αντέχει το στομάχι του, αυτό έχει νόημα κι αυτό κατάλαβα και στην πράξη γιατί αν πέσεις μετά, εσύ θα χρειάζεσαι βοήθεια. (τα λέω και σε μένα σαν καλό ενοχικό άτομο που είμαι ωρες ώρες)

Ξεκινώντας από το τέλος: ναι βέβαια πρέπει να προσέχει κανείς να κρατάει τις ισορροπίες και να προτατεύει τον εαυτό του. Προσωπικά δεν είμαι τόσο καλή σε αυτό όσο θα ήθελα, αλλά έχω βελτιωθεί πολύ σε σχέση με παλιά. Ναι για μένα έχει σημασία τι είναι αυτό που κρατάει κάποιον και δεν επεμβαίνει. Πάντα για μένα είναι σημαντική η πρόθεση και το κίνητρο. Γιατί έχουμε δει και το αντίθετο, να κάνει διάφορα κάποιος άρπα κόλλα για να γεμίζει το βιογραφικό του. Όλο και κάπου μπορεί να χρειαστεί. Δώσε βάση σε μερικά βιογραφικά Βουλευτών ή Δημάρχων, θα πιστέψεις ότι άλλο δεν κάνανε μέχρι τώρα παρά μόνο ακτιβισμό.Πρέπει να αντέχει το στομάχι σου κατά τα άλλα όπως πολύ σωστά λες και πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις περιπτώσεις που κάποιος δεν είναι σε θέση να κάνει χρήση αυτής της βοήθειας/παρέμβασης. Αν και καμιά φορά χρειάζεται έστω και για το γαμώτο. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια τόσο δύσκολο να απομονωθεί κάποιος που πάει να χαλάσει το κονσέπτ μιας ομάδας. Το έχουμε δει να συμβαίνει συχνά, ίσως το μυστικό είναι ότι πρέπει να υπάρχουν μικρότερες ομάδες και άρα ελέγξιμες. Και πρέπει να σταματήσουμε επίσης να μπερδεύουμε την ανοχή με την επιζήμια αδιαφορία, βλέπουμε που μας έφτασε αυτή η νοοτροπία.