Ο,τι πιο σημαντικό και καθοριστικό έχω δει από σινεμά στη ζωή μου το έχω δει στην εφηβεία και ήταν συνήθως «ακατάλληλο», μυστηριώδες, σαγηνευτικό, ενήλικο – δηλαδή δεν ήταν το Ιντιάνα Τζόουνς (αγαπημένο μεν, παιδικό ή «αγορίστικο» δε), ήταν το Μπλε Βελούδο. Σπανίως υπήρξε ζήτημα εισόδου σε αίθουσα προβολής «ακατάλληλης» ταινίας από το γυμνάσιο και μετά.
Μια φορά θυμάμαι μόνο δεν μας αφήνανε με τίποτα να μπούμε να δούμε το The Wall, την υπερθυρεοειδική κινηματογραφική εκδοχή του άλμπουμ των Pink Floyd, στην Καλλιθέα νομίζω. Μικρό το κακό, αν θέλαμε πραγματικά τόσο πολύ να το δούμε, κάπως, κάπου θα μπουκάραμε. Στη χειρότερη, θα περιμέναμε να το δούμε σε κανένα θερινό, όπου ήταν πιο λάσκα τα πράγματα – ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος και η γονική συναίνεση χαλαρή.
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι κατά την εφηβεία, πρώιμη ή ύστερη, να έχω αναστατωθεί ψυχολογικά ή συναισθηματικά («ερωτικά», πάλι, όλη την ώρα, όπως όλοι οι άρρενες έφηβοι) από κάποια ταινία ανάρμοστη, υποτίθεται, για τρυφερές ηλικίες λόγω έντονης βίας, παθολογίας και νοσηρότητας. Ως παιδί, πριν από τα δώδεκα-δεκατρία δηλαδή, άλλη ιστορία φυσικά. Είχα δει κάποιες φορές (πάντα στο σινεμά ή στην τηλεόραση) θεάματα που μου είχαν προκαλέσει εφιάλτες και αγωνιώδη ερωτήματα για τη φύση της ενήλικης ζωής, αλλά δεν ήταν απαραίτητα θρίλερ ή σπουδές στη βία και στο σεξ.
Oι ταλαίπωροι τρομοκρατημένοι γονείς αναλώνονται σε μάταιες απόπειρες να ελέγξουν την καταλληλότητα του περιεχομένου που είναι διαθέσιμο στα παιδιά τους είτε στο Ίντερνετ είτε στην τηλεόραση. Αν ξεκινήσουν να ασχολούνται και με το τι ακριβώς πηγαίνουν να βλέπουν τα 15χρονα τέκνα τους στον vintage χώρο της κινηματογραφικής αίθουσας, πάει, θα «καούν» εντελώς.
Είναι πολύ δύσκολο, νομίζω, να προβλέψει κανείς τι είδους αφήγηση και εικονογραφία μπορεί να αγγίξει δυσάρεστα την παιδική ψυχοσύνθεση. Τίποτα δεν με είχε τρομοκρατήσει πιο πολύ ως παιδί από την γκροτέσκα, υδροκέφαλη φιγούρα του Μορφονιού στον Καραγκιόζη. Τρέχα γύρευε!
Τουλάχιστον τότε δεν ήταν εκτεθειμένα τα παιδιά στο ενήλικο μπουρδέλο (εντελώς κυριολεκτικά) των σύγχρονων «πρωινάδικων» της ιδιωτικής τηλεόρασης, με τη «Νίνα, 34 ετών: Τα έχω με τον σύζυγο της πρώην του άνδρα μου, θέλω να τον "δέσω" με ένα παιδί» ή με την «Εύη, 32 ετών: Προσπαθώ να τα φτιάξω με τον αρραβωνιαστικό της πρώην κουνιάδας μου για να την εκδικηθώ που με χώρισε».
Αληθινά είναι και τα δύο αυτά παραδείγματα ή, τέλος πάντων, εμφανίζονται ως αληθινή επικοινωνία, «τώρα, ζωντανά στην εκπομπή μας», ακόμα κι αν είναι στημένα ή κονσέρβα και μεταδίδονται κάθε τόσο σε επανάληψη ως «φρέσκα». Πολλά από αυτά τα «τηλεφωνήματα», μάλιστα, είναι τόσο μπερδεμένα στους βαθμούς συγγένειας που στοιχειώνουν τους σεξουαλικά εμπλεκόμενους, που παίρνει λίγη ώρα να τα αποκρυπτογραφήσει κανείς.
Φυσικά, αφού είναι μέρα-μεσημέρι και αυτά δείχνει η ελληνική τηλεόραση εκείνη την ώρα ως γυάλινο φόντο της καθημερινής ρουτίνας, τα προγράμματα αυτά είναι «κατάλληλα» ή «κατάλληλα για παιδιά άνω των 8» σύμφωνα με τη νέα –και εξίσου «ό,τι να 'ναι» με τις προηγούμενες– σήμανση των τηλεοπτικών προγραμμάτων που ισχύει στη χώρα από τις 30 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους.
Στο μεταξύ, οι ταλαίπωροι τρομοκρατημένοι γονείς, πιεσμένοι και από τους αυστηρούς κανόνες ελέγχου και ασφάλειας που επιβάλλει η σύγχρονη, βαθιά υποκριτική κουλτούρα υπερπροστασίας των ανηλίκων (που επιτρέπει το όργιο πρόωρης σεξουαλικοποίησης της προεφηβικής ζωής μέσω της μαζικής κουλτούρας και συγχρόνως μοιάζει να προειδοποιεί διαρκώς ότι καραδοκούν παιδόφιλοι παντού, σε κάθε γωνία), αναλώνονται σε μάταιες απόπειρες να ελέγξουν την καταλληλότητα του περιεχομένου που είναι διαθέσιμο στα παιδιά τους είτε στο Ίντερνετ είτε στην τηλεόραση. Αν ξεκινήσουν να ασχολούνται και με το τι ακριβώς πηγαίνουν να βλέπουν τα 15χρονα τέκνα τους στον vintage χώρο της κινηματογραφικής αίθουσας, πάει, θα «καούν» εντελώς.
#joker All teenagers from ages 12-17. pic.twitter.com/aUXge3ubYc
— a_failed_comedian (@someduudee) 28 Αυγούστου 2019
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια