Έρωτας ή ανορεξία

Ήταν ο μεγάλος μου έρωτας και τον άφησα να φύγει. Ήταν ο άντρας που τον έβλεπα και το στομάχι μου πόναγε. Ήταν αυτός που ήξερε την DoloresIbarruri. Ήταν αυτός που με έκανε να πιστέψω ότι ο έρωτας ζει. Ήταν ο πρώτος ροκάς και μακρυμάλλης με τον οποίο έβγαινα. Δεν ήταν φλώρος. Ήταν αλήτης. Ήταν δειλός που δε μου εξήγησε στο τέλος. Ήταν ο μεγάλος μου έρωτας, ήταν ο μόνος που με έκανε να θέλω να μείνω μαζί του και να μην φύγω μακριά, εγώ που πάντα έφευγα.

Ήταν αυτός που μου εξηγούσε τι εννοεί ο Marx. Ήταν αυτός που με αγκάλιαζε όταν ζαλιζόμουν. Και τον έχασα, γιατί η ανορεξία μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Αδύνατη μα όχι στο μυαλό μου. Αρνιόμουν να βγούμε, ακύρωνα συνεχώς. Μια μόνιμη ζαλάδα, χλωμό πρόσωπο, να πιάνω τα κόκαλα στα πλευρά μου. Σε εκείνον ή σε όποιον άλλον ήθελε να με αγκαλιάσει, έλεγα μα είμαι βαριά. Δε ξέρω πώς το ξεπερνάς αυτό. Ξανάρχισα να τρώω σιγά σιγά. Εκείνον όμως? Εκείνος ήταν ο μεγάλος μου έρωτας  και έχασα κάθε μου ευκαιρία.