ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι φοιτητής σε μια αρκετά δύσκολη σχολή στο 3ο από τα 5 έτη. Ενώ κατάφερα να περάσω στο 1ο έτος 12/14 μαθήματα , στο 2ο έτος ένα πρόβλημα υγείας σε συνδυασμούς με κακό προγραμματισμό οδήγησαν σε 0/7 στην εξεταστική του Φεβρουαρίου. Το γεγονός αυτό με στεναχώρησε αρκετά. Έκλαψα, αλλά μετά πείσμωσα και στρώθηκα στο διάβασμα με στόχο μια καλύτερη εξεταστική. Λίγες μέρες πριν δώσω το πρώτο μάθημα του εαρινού εξαμήνου, ενώ ξάπλωσα ήρεμος , δε μπορούσα να κοιμηθώ γιατί για πρώτη φορά ήρθε μια φωνή στο μυαλό μου που μου φώναζε δε θα τα καταφέρεις, θα τα κάνεις όλα χάλια. Μετά από κάποιες ώρες κατάφερα να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Δυστυχώς στο μάθημα δεν έγραψα καλά αν κι είχα διαβάσει και απογοητεύτηκα αρκετά. Οι αϋπνίες με ξαναεπισκέφτηκαν άλλες τρείς φορές σε εκείνη την εξεταστική. Τελικά τα κατάφερα και πέρασα 3/5. Το καλοκαίρι ξεκίνησα σοβαρό διάβασμα από τις 10 Ιουλίου σε μια προσπάθεια να διορθώσω την κατάσταση. Πριν αρχίσει η εξεταστική του Σεπτεμβρίου τα είχα φτύσει. Δεν άντεχα άλλο . Το κεφάλι μου γέμιζε αρνητισμό και η φωνή που μου έλεγε δε θα τα καταφέρεις δυνάμωνε. Οι αϋπνίες επέστρεψαν με μεγαλύτερη ένταση. Δεν ήθελα να δώσω κανένα μάθημα από όσα είχα διαβάσει. Έκλαιγα κάθε μέρα σχεδόν, είχα πόνους στο σώμα, δυσφορία κλπ. Εντέλει έδωσα όλα τα μαθήματα, άυπνος και κουρασμένος στα περισσότερα και κατάφερα να περάσω πάλι 3/5. Παρόλα αυτά η κούραση , η μελαγχολία και η αϋπνία συνεχίστηκαν για καιρό . Τον τελευταίο μήνα είμαι λίγο καλύτερα. Χρωστάω 8 μαθήματα αυτή τη στιγμή και κάθε μέρα έχω φόβο και άγχος ότι θα το ξαναζήσω όλο αυτό . Οι αρνητικές σκέψεις υπάρχουν ακόμα. Εκτός αυτού φοβάμαι και για την υγεία μου, καθώς τα συμπτώματα του άγχους σωματοποιούνται καθημερινά, ενώ το αυτοάνοσο που εχω δεν έχει ιάθει. Έφτασα σε σημείο να θέλω να παρατήσω τη σχολή, δε θέλω να πηγαίνω εκεί. Πάω αναγκαστικα για να μη χάνω επαφή. Βγαίνω με τους φίλους μου, επισκέπτομαι το πατρικό μου μια φορά το μήνα, προσπαθώντας να είμαι ενεργός. Παρόλα αυτά το άγχος και η κακή διάθεση παραμένουν . Έχω καταλάβει ότι όλα εκπορεύονται από το γεγονός ότι πάντα ήμουν υπερβολικά συνεπής, ενοχικός και υπεραναλυτικος . Ο βαθύτερος φόβος που υποκινεί όλα αυτά τα αισθηματα είναι η αποτυχία . Δεν την αντέχω. Βλέπω γύρω μου παιδιά να χρωστάνε 20 μαθήματα και να είναι καλά και εγώ γυρίζω σπίτι μου και είμαι θλιμμένος το μυαλό μου περιστρέφεται γύρω από τη σχολή. Δε ξέρω τι να κάνω ειλικρινά . Έχω γονατίσει από όλη αυτήν την κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι σοβαρό πρόβλημα δεν υπάρχει και όλα είναι στο μυαλό μου εννοείται . Μόνο και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να καταλήξω να χρωστάω μάθηματα και ότι από όλη αυτήν την κατάσταση θα αρρωστήσω και θα καταλήξω στο νοσοκομείο τρελαίνομαι. Ωστόσο γνωρίζω πως φέτος θα φτάσω να χρωστάω αρκετά λόγω αυξημένης δυσκολίας. Ξέρω πως ακούγομαι τρελός, αλλά δεν αντέχω άλλο . Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ οποιονδήποτε το διάβασε. Τί μου προτείνετε να κάνω; Περιμένω τα σχόλια σας.