Τα ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα που ήρθαν χτες στη δημοσιότητα δεν άφησαν καμιά αμφιβολία ότι η «μπούκα» των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στο σπίτι του βραβευμένου σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ στο Κουκάκι, το οποίο γειτονεύει με κατειλημμένο κτίριο που επρόκειτο να εκκενωθεί, και παράτυπη ήταν και σε όργιο βίας και αυθαιρεσίας εξελίχθηκε με τον άγριο ξυλοδαρμό και τη σύλληψη του ίδιου και των δύο γιων του, απλώς και μόνο επειδή ζήτησαν το δημοκρατικά αυτονόητο: την παρουσία εισαγγελέα προκειμένου να επιτρέψουν στους ένστολους να εισέλθουν στον ιδιωτικό τους χώρο, που το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ως άσυλο. Επιβεβαιώθηκαν κιόλας έτσι οι μαρτυρίες και οι καταγγελίες της συζύγου του αλλά και περίοικων.
Αιφνιδιασμένοι από την απροσδόκητη τροπή που πήρε η επιχείρηση και αντιμέτωποι για πρώτη ίσως φορά με τέτοια κατακραυγή, κύκλοι της αστυνομίας και της κυβέρνησης, ο ίδιος ο «πολύς» (και μάλλον υπερεκτιμημένος, σοσιαλδημοκράτης, υποτίθεται) υπερυπουργός Προστασίας του Πολίτη, «εν χορώ» με τους ακροδεξιάς προέλευσης ομολόγους του Βορίδη και Άδωνη και τη συνδρομή φιλικών τους μέσων, διέδιδαν εξαρχής συνειδητά ασύστολα ψεύδη: Ότι έβρισαν, αντιστάθηκαν, παρανόμησαν, μέχρι κι ότι ο 54χρονος σκηνοθέτης επιχείρησε να αφοπλίσει αστυνομικό των ΕΚΑΜ (κάποιοι προφανώς βλέπουν περισσότερο σινεμά από τον Ινδαρέ, ιδίως ταινίες δράσης). Και βέβαια τους φόρτωσαν τον μισό ποινικό κώδικα.
Μέχρι και ο γνωστός για τη μετριοπάθεια και την ψυχραιμία του έγκριτος συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος που ορίστηκε επικεφαλής μιας προσχηματικής Επιτροπής για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας «κλότσησε», απειλώντας με παραίτηση. Ο εμμονικός με την αστυνομοκρατία κ. Χρυσοχοΐδης διαφημίστηκε εξαρχής ως η καλύτερη δυνατή και πλέον «ουδέτερη» επιλογή για τη θέση αυτή. Φαντάσου δηλαδή πώς θα είναι η χειρότερη.
Να αποτελέσει άραγε αυτό το συμβάν ένα «καμπανάκι» στο Μαξίμου ώστε να συμμαζέψει κάπως τα ξεσαλωμένα της «στρατά» προτού υπάρξουν χειρότερα, τα οποία δείχνει ως τώρα σχεδόν να εκβιάζει;
Η ΝΔ είχε κάνει ήδη προεκλογικά «σημαία» της το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας. Οι μεστές εντυπωσιασμού, ρεβανσισμού, κυνισμού, σεξισμού και αυταρχισμού, πλην όμως άκρως αμφιλεγόμενης νομιμότητας αλλά και ουσίας, επιδόσεις της στον τομέα αυτό κυριαρχούν στην επικαιρότητα τους τελευταίους μήνες, συχνά τη μονοπωλούν κιόλας (κάτι βέβαια που δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο). Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ευρεία αποδοχή τόσο της μέχρι τώρα πολιτικής της όσο και του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη προσωπικά - πιάνει τελικά τόπο η διαρκής πλύση εγκεφάλου - δεν ένιωθε μέχρι χθες την ανάγκη να απολογηθεί πουθενά για τίποτα, διακήρυττε αντιθέτως ότι ο λαός την εξέλεξε ακριβώς για να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές. Ώσπου...
Ώσπου αποκαλύφθηκε, κοντά στα άλλα, ότι ο κ. Ινδαρές όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση ούτε με την κατάληψη, ούτε με την εικόνα που παρουσίασαν προς τα έξω. Ότι πρόκειται για άνθρωπο πράο, φιλήσυχο και μάλλον συντηρητικό, διαμαρτυρόταν μάλιστα ότι οι αστυνομικοί «φέρονταν χειρότερα κι από αναρχικούς που τα σπάνε». Ότι είναι, δηλαδή, ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας τυπικός αστός από αυτούς που αποτελούν το κύριο σώμα των ψηφοφόρων της. Πολλοί από τους οποίους χειροκρότησαν τις απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων όπως και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τα εξαρχειώτικα «πογκρόμ» επίσης, δικαιολόγησαν τα αναχρονιστικά έως γελοία αστυνομικά «ντου» σε κινηματογράφους και μουσικά κλαμπ, ακόμα και τους εξευτελισμούς και τα δημόσια ξεβρακώματα «υπόπτων». Νιώθουν ωστόσο μάλλον αμήχανα στην προοπτική να αμφισβητούνται πλέον έμπρακτα το ίδιο το οικιακό και το οικογενειακό άσυλο και μάλιστα όχι κάποιου χαρακτηρισμένου ως «τρομοκράτη», αλλά νομοταγών, υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπων της διπλανής πόρτας, όπως λογίζονται και οι ίδιοι.
Όσο κι αν προσπαθεί να παρουσιάσει ως άλλη μια κανονικότητα η εξουσία τα όσα συνέβησαν, ακόμα και ο πιο αντιπροσωπευτικός «κυρ-Παντελής» του ομώνυμου δυσσεβούς τραγουδιού δύσκολα θα ενθουσιαστεί στην ιδέα ότι μπορεί η αστυνομία να μπαίνει σπίτι του όποτε θέλει, από όπου θέλει, να κάνει ό,τι γουστάρει, να βλέπει μπότες ενστόλων πάνω στα κεφάλια των παιδιών του. Να αποτελέσει άραγε αυτό το συμβάν ένα «καμπανάκι» στο Μαξίμου ώστε να συμμαζέψει κάπως τα ξεσαλωμένα του «στρατά» προτού υπάρξουν χειρότερα, τα οποία δείχνει ως τώρα σχεδόν να τα εκβιάζει; Υπόψη κιόλας ότι στην εν λόγω επιχείρηση, κοπέλα που βρισκόταν στην παρακείμενη κατάληψη τραυματίστηκε απόμ είδος πλαστικής σφαίρας (την οποία η ΕΛΑΣ μετέφρασε ως «μικρή ελαστική μπάλα, όπως του τένις»), η χρήση των οποίων ήταν εξαιρετικά σπάνια ως τώρα.
Η οικογένεια Ινδαρέ ανακοίνωσε ότι θα μηνύσει τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση αστυνομικούς –μια υπόθεση που ήδη διεθνοποιήθηκε– και μπράβο της. Πλήθος επώνυμοι από τον καλλιτεχνικό και τον πολιτικό μέχρι τον δημοσιογραφικό χώρο αλλά και απλός κόσμος εξέφρασαν ήδη αμέριστη συμπαράσταση, βγήκαν ψηφίσματα κ.λπ. Με την αφορμή κιόλας αυτή ανέβηκαν στα κοινωνικά δίκτυα ένα σωρό μαρτυρίες αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και τρανταχτής ψευδολογίας, από τη γνωστή «υπόθεση της ζαρντινιέρας» το '14 με θύμα τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου –από τις λίγες που οι δράστες καταδικάστηκαν, με τη διαφορά ότι την υψηλή χρηματική αποζημίωση που κέρδισε στο θύμα την κατέβαλε το δημόσιο, δηλαδή εμείς οι πολίτες, και όχι οι δράστες– μέχρι ιστορίες κατά κανόνα ατιμώρητης αστυνομικής «τρέλας» που τα θύματα δεν είχαν τολμήσει μέχρι τούδε να δημοσιοποιήσουν.
Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αυτά φυσικά. Πολλοί ειρωνεύτηκαν –και δικαίως– τον Άδωνη Γεωργιάδη που δήλωσε ότι «η ΕΛΑΣ είναι μακράν η πιο ήπια και απαλή αστυνομία της Δύσης», γεγονός είναι όμως ότι ζούμε σε μια εποχή έξαρσης της αστυνομοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο με τη δικαιοσύνη να «χαϊδεύει», κατά κανόνα, τους εκάστοτε «παρεκτρεπόμενους». Από τη Γαλλία και την Ισπανία ως τη Νότιο Αμερική, τη Μέση Ανατολή, το Χονγκ Κονγκ και βέβαια τις ΗΠΑ, η αστυνομία έχει μεταβληθεί σε κανονικό παραστρατιωτικό σώμα με εξοπλισμό και εμφάνιση «Robocop» (μια από τις ταινίες που μας «προετοίμασαν» γι΄αυτή την πραγματικότητα, όπως άλλωστε το «1984», το «Brazil» κ.λπ.). Λειτουργεί σχεδόν αυτόνομα, με αυξημένες εξουσίες και ελάχιστη ή μηδενική υποχρέωση λογοδοσίας. Συλλήψεις στο σωρό, ακραία βία, πλήρης εξευτελισμός, teaser και «αύρες» που δολοφονούν, στοχευμένες βολές με πλαστικές σφαίρες ώστε ο «αντίπαλος» να μείνει μονόφθαλμος, από το Παρίσι μέχρι το Σαντιάγο. Οι ελίτ τούτου του κόσμου αισθάνονται, βλέπεις, ολοένα περισσότερο ανασφαλείς και μην μπορώντας –ακόμα– να αναθέσουν τη διασφάλιση της τάξης και βασικά της κοινωνικής ειρήνης απευθείας στον στρατό, στρατιωτικοποιούν ολοένα περισσότερο την αστυνομία.
Η ύπαρξη δημοκρατών, πιο ανθρώπινων ενστόλων, όσο επιθυμητή, δεν αλλοιώνει δυστυχώς τη μεγάλη εικόνα, ενδεχομένως και να την «ξεπλένει». Οι εξουσίες, βλέπεις, δεν αρκούνται πια να κατέχουν το μονοπώλιο της βίας, οραματίζονται ένα είδος «σύννομου» ολοκληρωτισμού αποσκοπώντας στον απόλυτο έλεγχο της καθημερινής ζωής των πολιτών –ενίοτε και της σκέψης τους– σε όλες της τις εκφάνσεις. Είθε τα κινήματα και η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα και διεθνώς να τους χαλάσουν τα σχέδια.
σχόλια