Φοβάμαι που φοβάσαι...

Στα καθημερινά κλισέ τούτης της εποχής της κρίσης, προστέθηκε και το "δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων".
Φίλες μόνες, ή με σχέσεις προβληματικές, μονοδιάστατες. Ατέρμονες συζητήσεις περί σχέσεων και ακαταλαβίστικων συμπεριφορών. Φοβίες και παρεξηγήσεις.
Ερώτηση κρίσεως λοιπόν:
Γιατί φοβόμαστε τόσο;
Η καχυποψία έχει φωλιάσει στις καρδιές, δεν είναι εύκολο να μιλήσεις σε κάποιον και να ανοίξεις την καρδιά σου. Φοβάσαι, φοράς "πανοπλία" μην τυχόν σε πληγώσει αυτός που έχεις δίπλα σου.
Άμυνες...αόρατα κιγκλιδώματα.
Κουβαλάμε ο καθένας τη δική του ιστορία, αποσκευές γεμάτες εμπειρίες ευχάριστές, δυσάρεστες...που μας έχουν διδάξει όμως πολλά.
Μας έχουν κάνει αυτές οι εμπειρίες ίσως πιο δυνατούς. Ίσως όμως να μας έχουν αφήσει σημάδια και κάθε είδους συναισθηματική αναπηρία, η οποία δε μας αφήνει ελεύθερους να νιώσουμε και να ζήσουμε τη στιγμή στο έπακρο.

Δύσκολα αφήνεσαι να σε παρασύρει το συναίσθημα πια.
Στα τριάντα μου. Αρκετές οι αποσκευές. Φοβάμαι.

Και τώρα που με βρήκες;
Και τώρα που σε βρήκα;

Άμυνες.
Σκέψεις, αναλύσεις, αμφιβολίες, κενά βλέμματα, διάλογοι εσωτερικοί...βασανίζομαι...βασανίζεσαι...
Νιώθω την ανάγκη να ανοίξω τόσο πολύ τα δυο  μου χέρια, να χωθείς στην αγκαλιά μου, να σε σφίξω τόσο δυνατά που να πονέσεις.
Μα φοβάμαι ότι θα φοβηθείς. Και δε θέλω να σε κάνω να φοβάσαι.
Ευτυχισμένο θέλω να σε κάνω γαμώτο!
Μα κι αυτό πώς να στο πω αφού φοβάμαι ότι θα φοβηθείς;
Θέλω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου κι όταν ξυπνήσω το πρωί, να είσαι η πρώτη μου εικόνα, η πρώτη μου καλημέρα.
Να σου πω ότι δίνεις άλλο νόημα στην κάθε μου μέρα από τότε που ήρθες. Μα...φοβάμαι ότι θα φοβηθείς!
Θέλω να σου πω ότι τρελαίνομαι όταν πλέκεις τα δάχτυλά σου στα δικά μου, όταν μου δίνεις ένα κλεφτό φιλί στο μέτωπο περπατώντας στα πλακιώτικα στενά.

Ανακάλυψα και την ορμόνη της ευτυχίας ξέρεις! Όταν κουρνιάζω στην αγκαλιά σου εκκρίνεται από κάπου -που δεν ξέρω- και με κάνει να λάμπω.
Αλλά κι αυτό πώς να σ' το πω;
Δε θα σου το πω γιατί αν το κάνω, φοβάμαι ότι θα φοβηθείς και...
Να,μωρέ... ήθελα να σου πω ότι εσύ είσαι το δώρο μου για τα φετινά Χριστούγεννα.
Δε θα με γεμίσει κάτι άλλο πιο πολύ.
Μη βάλεις τίποτε κάτω από το δέντρο λοιπόν.

Παίξε στην κιθάρα σου τα πιο όμορφα κομμάτια κι άσε με να κοιτώ τα μαγικά μάτια σου.
Γαλαζοπράσινα, σαν τους απόμερους βυθούς της ψυχής σου. Μάθε με να καταδύομαι εκεί με μιαν ανάσα. Να σε μάθω.
Δε θέλω να σου κάνω κακό. Ούτε να σε πληγώσω θέλω. Αλήθεια.
Οκ, σταματάω. Δε λέω άλλα.
Θα σου τα πω όλα με τα μάτια.
Γιατί αν σου τα πω με λόγια, φοβάμαι ότι θα φοβηθείς...

Τελικά, μήπως είμαι εγώ αυτή που φοβάται πιο πολύ;