ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω χαμένη. Νιώθω θλιμμένη. Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Δεν ξέρω πόσα άλλα χτυπήματα θα δεχτώ. Ξυπνάω και κλαίω. Τα γράφω κάπως μελοδραματικα αλλά πραγματικά αυτό αισθάνομαι τη στιγμή που τα γράφω. Τόσα προβλήματα και εγω στάσιμη. Όλοι έχουμε προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά από μένα κάποιοι άλλοι, και λιγότερο σοβαρά άλλοι. Αλλά ο καθένας από εμάς είναι τόσο εγωκεντρικος που κοιτάει τα δικά του. Και είναι τόσο φυσιολογικό αυτό,αλλα ίσως αν κοιτάξουμε και τον δίπλα μας, ίσως νιώσουμε ότι δνε είμαστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα της ζωής. Το τελευταίο χρόνο η ζωή μου κάθε μήνα είναι και χειρότερη. Είχα κακοποιητικη σχέση σε όλες τις μορφές της, από που και κατεφερα να ξεφύγω ευτυχώς χωρίς καμία τουλάχιστον σωματική βλάβη. Μετά από πολύ λίγο διάστημα η μητέρα μου νοσηλεύτηκε με πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Μετά από διάστημα 2 μηνών ο σκύλος μου ήταν ένα βήμα πριν τον θάνατο. Μέσα σε όλα αυτά έχω παρατήσει τη σχολή μου στην οποία δεν μπορω να συνεχίσω λόγω οικονομικών καθώς βρίσκεται πολύ μακριά από τον τόπο μου και δεν έχω λεφτά να σπουδάσω. Ζω μέσα σε μια οικομικη αθλιότητα, προσπάθησα να δουλέψω και να βγάλω κάτι, για να φύγω από εδώ, να πάω να σπουδάσω, αλλά τα λεφτά ποτέ δεν φτάνουν, δεν περισσεύουν ούτε για να βγάλω το μήνα, όχι για να μαζέψω να σπουδάσω. Στήριξη από κανέναν τουλάχιστον οικονομική. Το μόνο που με κρατάει είναι η οικογένεια μου που είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας και προσπαθούμε να γελάμε. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου, από που να κρατηθώ για να μη πέσω στα δίχτυα της κατάθλιψης, που προς τα εκεί κατευθύνομαι. Σκέφτομαι ότι άλλοι βιώνουν χειρότερα, ζουν στον δρόμο, πάσχουν από σοβαρά προβλήματα υγείας, δνε έχουν οικογένεια, δεν έχουν αγάπη στις ζωές τους,αλλά δεν μπορώ να πειστώ. Θέλω από κάπου να πιαστώ. Απλά κάπου να ελπίζω. Αλλά δεν τα καταφέρνω.