ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Είμαι 23 και νομίζω ότι έχω καταθλιψη. Πάντα στην ζωή μου ήμουν χαρούμενη, ανέμελη και αισιόδοξη. Ήρθε η στιγμή όμως να φυγω από την πόλη που σπούδαζα καθώς τελείωσα τις σπουδές μου και οι δικοι μου δεν είχαν την δυνατότητα να με στηρίξουν αλλο οικονομικα. Δεν ήθελα να φυγω , ήθελα να βρω οποιαδήποτε εργασία μονο και μονο για να μείνω εκεί. Αυτό που εισέπραξα ήταν αρνητικότητα του τύπου δεν μενεις αν δεν βρεις δουλειά στο αντικείμενο σου...λες και είναι ευκολο! Γυρισα λοιπόν πισω στο πατρικό μου έχοντας κάνει την μεγαλύτερη μαλακια στην ζωή μου που τους ακουσα. Επίσης εκει που σπούδαζα είχα βρει τον μεγάλο μου έρωτα , τα είχαμε 1.5 χρόνο...ειχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας και ξέραμε ότι θα χωρίσουμε. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις δεθεί μετα απο τοσο καιρο και όταν ξέρεις ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που σε κάνει ευτυχισμένη να πρέπει να τον χάσεις. Βρίσκομαι σε ενα μέρος μακρυα απο αυτα που με κάνουν χαρουμενη, προσπαθώντας να συνηθίσω να ζω ξανά στο πατρικό μου και να ξεπεράσω έναν χωρισμο και να έχω να σκεφτώ και τι σκατα θα κάνω με το μέλλον μου. Δεν εχω καμια διαθεση να κανω τιποτα , ούτε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι Μου, νιωθω ότι τίποτα δεν έχει νόημα, είμαι δυστυχισμένη και δεν με καταλαβαίνει κανείς! Έχω κουραστεί....μπορει να με νιωσει κάποιος; Όλα μου φαίνονται απαισιόδοξα, δεν γελάω πλέον, πολυ σπάνια και δεν ειμαι αυτη που ήμουν καθε μερα Νιωθω να χάνω τον εαυτό μου ολο και πιο πολυ. Βοήθεια