Στην αρχή σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έγιναν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορεί, δηλαδή, μία, η όποια ποιήτρια, να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις σε μια εκδήλωση στην Κυψέλη. Είναι αδύνατον η θεραπαινίδα μιας τέχνης που έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την ψυχή να αναλώνεται σε απλουστευτικά ξενοφοβικά τσιτάτα, copy paste από φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής για την τρίτη ηλικία.
Πώς είναι δυνατόν μια ποιήτρια, η όποια ποιήτρια, να αναλώνεται μιλώντας για τον χώρο που της πιάνουν οι μετανάστες στα παγκάκια; Ας υποθέσουμε ότι πράγματι βγήκε βόλτα μια μέρα και είχαν καταλάβει τον ζωτικό «παγκακιακό» χώρο τρεις από αυτούς. Δεν της πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό να αναρωτηθεί από πού είναι; Να φανταστεί την οδύσσεια που τους έφερε ως εδώ; Δεν έχει δει ποτέ αυτές τις εικόνες με τους εκατοντάδες μετανάστες που ναυαγούν στα νερά της Ιταλίας; Με τις μάνες που χάνουν τα παιδιά τους 100 μέτρα από τις ακτές της Μυτιλήνης; Δεν έχει ακούσει ότι ξεκινά στο Μόναχο η δίκη μιας τρομοκρατικής ομάδας νεοναζί που δολοφόνησε 9 ανθρώπους, έναν Έλληνα ανάμεσά τους –αν γι' αυτήν έχει ξεχωριστή σημασία–, μόνο και μόνο επειδή ήταν μετανάστες; Στο μαύρο παγκάκι της ψυχής της δεν υπήρχε μια θέση για τίποτε από αυτά;
Αυτό που ενοχλεί εδώ δεν είναι το ρατσιστικό, όπως έσπευσαν πολλοί να κατακρίνουν. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για ρατσιστικές δηλώσεις. Η κ. Δημουλά δεν είπε ότι οι μετανάστες θα πρέπει να κάθονται κατάχαμα για να θρονιάζονται στα παγκάκια οι ανώτεροι Ελληνάρες. Αυτό που ξαφνιάζει είναι η ρηχότητα. Και ο Έζρα Πάουντ κάποια στιγμή, και πολύ κακώς, εκθείασε τον φασισμό, αλλά ως ποιητής. Όχι ως φοβισμένη κυρία που της κλέψανε δυο τετραγωνικά παγκάκι. Αν ασχολείσαι με τα τόσο μικρά, πώς μπορείς να ασχοληθείς, ως ποιήτρια, με τα μεγάλα;
Τελικώς, όλα είναι θέμα διαμετρήματος. H κ. Δημουλά δεν είναι κακή ποιήτρια, αλλά στην εποχή των media και των δημοσίων σχέσεων υπερεκτιμήθηκε. Κυρίως χάρη στις επαφές με το σύστημα ανακηρύχθηκε σπουδαία, για να εκτοξευθεί εκεί που δεν έγιναν δεκτοί ο Καρούζος, ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης και τόσοι άλλοι άξιοι, στην Ακαδημία Αθηνών. Κάθε χώρα –ή, καλύτερα, κάθε Ακαδημία– έχει τη Δημουλά που της αξίζει.
Θα σεβόμασταν απόλυτα την επιλογή της κ. Δημουλά να ασχολείται στα ποιήματά της αποκλειστικά με τον εσωτερικό της πόνο, αν μας άφηνε κι εμάς στον πόνο μας. Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ασχολείται με τα όποια κενά μιας ποιήτριας, αν η τελευταία δεν ασχολείται με τα κοινά. Αλλά πότε οι δηλώσεις για τους μετανάστες της Κυψέλης και άλλοτε παλιότερα κείμενα εναντίον του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, τα οποία υπέγραψε από κοινού με προσωπικότητες και πολιτικούς, όπως ο σημερινός υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, δείχνουν ότι επιφυλάσσει στον εαυτό της και ρόλο παρέμβασης στις εξελίξεις.
Από αυτή την άποψη, η κατάσταση δεν είναι απλώς μέτρια, όπως στο ποιητικό μέρος, αλλά απογοητευτική. Γιατί το μεγάλο έλλειμμα είναι ακριβώς αυτό: ο ποιητής(τρια) που, όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές της Ελλάδας, θα τραγουδήσει την τραγωδία της χώρας. Όχι το ναι ή το όχι στο μνημόνιο (δίλημμα στο οποίο η κ. Δημουλά έχει πάρει, για πρώτη φορά, θέση: προτιμά το ναι). Αυτός που θα μιλήσει για τον φόβο στις ψυχές των ανθρώπων, για το «ζητείται ελπίς» και τις σκιές που περπατάνε στις νύχτες στην Αθήνα, ψάχνοντας τα σκουπίδια, για την παράδοση στους ξένους και την ηθική κατάρρευση, για τους σπόρους του αλληλοσπαραγμού που φυτρώνουν, για τους νέους και τις νέες που δεν βρίσκουν δουλειά και αξιοπρέπεια και φεύγουν στο εξωτερικό.
Όσο για την κ. Δημουλά, που φέρεται να αρνήθηκε μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ το 2004, ποτέ δεν είναι αργά. Στο άδειο παγκάκι της Βουλής έχουν πιάσει θέσεις και άλλα κόμματα.
σχόλια