ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν 26, επισκέφθηκα την Ακρόπολη για πρώτη ουσιαστική φορά. Την είχα επισκεφθεί κι ως παιδί στα πλαίσια της σχολικής εκδρομής του Δημοτικού, όμως, προσωπικά, αυτήν την εμπειρία την βάζω στην ίδια σειρά με τις εκδρομές σε διάφορα εργοστάσια και «εκπαιδευτικά πάρκα»- εκδρομές της μάζας και του σωρού δηλαδή που δεν αφήνουν κάποιο αποτύπωμα.Ήταν Φθινόπωρο κι ηλιοβασίλεμα. Κάθισα μόνος στα μαρμάρινα σκαλιά κάτω απ’το αέτωμα και άφησα τα μάτια μου να εισπνεύσουν κατά τον Νότο. Πέρα μακρυά απ’την κορυφή του λόφου του Φιλοπάππου, αχνοφαινόταν στον ορίζοντα ίσα μια μικρή λωρίδα θαλάσσης που λαμπύριζε. Έμεινα εκεί ν’αναλογίζομαι. Πόσοι μεγάλοι άνδρες της ιστορίας στάθηκαν εκεί κι αντίκρυσαν το πέλαγος. Πόσα καράβια βυθισμένα. Πόσες φορές ο Ήλιος πήγε κι ήρθε αδιάφορος κι αθάνατος, ενώ άνθρωποι σοφοί κοιτούσαν τον ορίζοντα και ποθούσαν να χαθούν μαζί του. Μέσα από τις δύο πέτρινες στήλες της εισόδου, μπόρεσα να δω αυτό που είδαν κι οι αρχαίοι Ρωμαίοι, αλλά και τόσοι άλλοι, όταν πάτησαν για πρώτη φορά στο ίδιο ιερό, τον Παρθενώνα. Είδα τον χρόνο να περνάει κι εμένα απλώς ένα ζευγάρι μάτια που για μια στιγμή ευθυγραμμίστηκαν με το Σύμπαν. Αναρωτήθηκα λοιπόν: ο χρόνος είναι η ψευδαίσθηση για εμάς ή εμείς είμαστε ψευδαίσθηση για τον χρόνο;Κι η εξομολόγησή μου είναι πως ποθώ να δω τις σύγχρονες ανεμογεννήτριες να σταματούν για πάντα να γυροφέρνουν. Το παγκόσμιο πολιτισμικό υπαρξιακό άγχος να παύει και να εξαφανίζεται. Οι νυχτερινές βουνοκορφές να ηρεμήσουν από τα κόκκινα λαμπάκια που προειδοποιούν τ’αεροπλάνα, μην τυχόν και γκρεμιστούν απάνω τους. Ησυχία. Και το χορτάρι τελικά να πνίξει το τσιμέντο.-Δρυς.Υ.Γ. Το μουσείο μού φάνηκε αδιάφορο, άτεχνο κι αταίριαστο. Ύβρις: γυαλί και μέταλλο να κουκουλώνουν το μάρμαρο και την πέτρα. Χίλιες φορές να γνώριζα την κοπέλα που στην εικόνα της λαξεύτηκε η Καρυάτιδα…και τα παιδιά μας να κρατούσαν ζωντανή μέχρι και σήμερα την φλόγα της Εστίας.