Δοκιμασμένη συνταγή η δαιμονοποίηση των ΜΚΟ: αυτές συνεργάζονται με διακινητές, φέρνουν μετανάστες, τους βαφτίζουν πρόσφυγες, τους βάζουν να κάνουν αίτημα ασύλου, τρώνε τα λεφτά των φορολογουμένων, ξεσηκώνουν τους μετανάστες και τους βάζουν να κάνουν πορείες. Γιατί, φυσικά, κανέναν λόγο δεν έχουν οι στοιβαγμένοι στη Μόρια να διαμαρτύρονται από μόνοι τους.
Καθώς, λοιπόν, η κυβέρνηση βυθίζεται στο τέλμα, στήνεται γύρω της μια φάμπρικα συνωμοσιολογίας. Ανοησίες επί ανοησιών, πρακτορολογία, εμπόριο φόβου, μυστικά και ψέματα. «Αποικία των ΜΚΟ» γράφει μια φυλλάδα, «βδέλλες» τις αποκαλεί ένας υπουργός.
Η ίδια κυβέρνηση που τον Ιούλιο κατάργησε την υγειονομική κάλυψη για τους αιτούντες άσυλο, αφήνοντας ανασφάλιστους και χωρίς περίθαλψη ασθενείς, ευάλωτες ομάδες, μικρά παιδιά. Όπισθεν ολοταχώς, όταν οι συνέπειες έγιναν ορατές: τον Δεκέμβριο θεσπίστηκε Προσωρινός Αριθμός Ασφάλισης Αλλοδαπού για τους αιτούντες διεθνή προστασία.
Στο μεταξύ, είχε προκληθεί χάος. Άλλη σοφία: είχε καταργηθεί τον Ιούλιο το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, για να αναγκαστεί ο πρωθυπουργός άρον άρον να το επανασυστήσει λίγους χαμένους μήνες μετά. Γιατί; Μα γιατί η κατάργησή του δεν υπάκουε σε καμία πολιτική ή διοικητική λογική (και κυρίως χρηματοδοτική, όπως προφανώς επισήμανε η Κομισιόν).
Πάντως, και χωρίς ΜΚΟ το καζάνι θα είχε σκάσει χρόνια νωρίτερα. Εξάλλου, σε ΜΚΟ έχει δοθεί λιγότερο από το 10% των ευρωπαϊκών κονδυλίων για το προσφυγικό. Είναι αρκετά χρήματα, δεν είναι αυτά που έκριναν το αποτέλεσμα.
Στη σαγήνη της δαιμονοποίησης των οργανώσεων και των αλληλέγγυων υπέκυψαν και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι ίδιοι που στήριζαν φανατικά τη Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, η οποία μας εγκλώβισε στο σημερινό σκηνικό. Από τη μια, χρησιμοποιούσαν την τεχνογνωσία και τις υποδομές των μεγάλων οργανώσεων για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της προσφυγικής κρίσης. Από την άλλη, έριχναν τις ευθύνες για δικές τους ανεπάρκειες στις ΜΚΟ, όπως ο τότε αρμόδιος υπουργός τον χειμώνα του 2016, όταν η χώρα στιγματιζόταν ήδη από την ντροπή της Μόριας.
Φυσικά, στην κορύφωση των προσφυγικών ροών πολλές οργανώσεις «είδαν φως και μπήκαν». Άλλες μεγάλες, με τεράστια υποδομή, οργανωτικές δυνατότητες και πείρα. Άλλες μικρότερες. Άλλες με καλές προθέσεις και καλό αποτέλεσμα. Άλλες με καλές προθέσεις και αμφίβολο αποτέλεσμα. Άλλες με αμφίβολες προθέσεις και αμφιλεγόμενες πρακτικές.
Όλα αυτά όμως είναι θέμα της πολιτείας. Υπήρχαν ανάγκες που δεν μπορούσε να καλύψει, δουλειές που αδυνατούσε να σηκώσει. Εκχώρησε αρμοδιότητες, άργησε να βάλει κανόνες. Πάντως, και χωρίς ΜΚΟ το καζάνι θα είχε σκάσει χρόνια νωρίτερα. Εξάλλου, σε ΜΚΟ έχει δοθεί λιγότερο από το 10% των ευρωπαϊκών κονδυλίων για το προσφυγικό. Είναι αρκετά χρήματα, δεν είναι αυτά που έκριναν το αποτέλεσμα.
Αρμόδιοι που δηλώνουν αγανακτισμένοι ότι δεν γνωρίζουν ποιες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στο πεδίο δεν είναι αρμόδιοι, είναι για τα πανηγύρια. Ας ρωτήσουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να τους πει. Τι θα πει «έλεγχος των ΜΚΟ»;
Το κράτος, φυσικά, οφείλει να ελέγξει ΜΚΟ που τις χρηματοδοτεί το ίδιο. Και βέβαια, να ελέγξει τους δικούς του φορείς και τα κριτήρια με τα οποία χρηματοδοτούν. Γιατί η πλάκα είναι ακριβώς εδώ, στη σχέση κράτους-ΜΚΟ. Η μεγαλύτερη αδιαφάνεια υπήρξε όταν κρατικοί φορείς έπαιξαν μπάλα, στήνοντας ή ενισχύοντας ΜΚΟ.
Τι εννοούν; Ότι θα ελέγξουν τη Διεθνή Αμνηστία που δεν παίρνει παγκοσμίως πουθενά κυβερνητικό χρήμα, για να είναι αμερόληπτη; Και εάν υπάρχουν ΜΚΟ που πρέπει να ελεγχθούν για παράνομες πράξεις, ας τις ελέγξουν όπως αρμόζει σε κράτος δικαίου. Προσκομίζοντας στοιχεία στον εισαγγελέα. Όχι περιφερόμενοι στα κανάλια. Ούτε ξεκινώντας κυνήγι μαγισσών.
Την ίδια ώρα, 38.000 οι αιτούντες άσυλο στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης. Αριθμός αδυσώπητος. Συνθήκη απανθρωποποίησης, συνταγή βέβαιης έκρηξης. Αντί για την προφανή επιλογή απεγκλωβισμού και μεταφοράς στην ενδοχώρα, επιλέγεται ένα φτηνό παζάρι με τον χρόνο.
Η κυβέρνηση κοροϊδεύει τους νησιώτες, υποσχόμενη κλειστά κέντρα, σαν να χαρίζει καθρεφτάκια σε ιθαγενείς. Στήνει πλωτά δίχτυα. Αποπροσανατολίζει με παραμύθια για δράκους και ΜΚΟ. Αγοράζει χρόνο.
Δεν μπορούν να υπάρξουν κλειστά κέντρα για τέτοιους αριθμούς. Όπως δεν μπορούν να υπάρξουν οι επιστροφές που υπόσχεται. Για λόγους ανεξάρτητους από τη δική μας βούληση, που σχετίζονται με τις χώρες προέλευσης. Ακόμα και αν πετυχαίναμε διαστημικούς ρυθμούς στην εξέταση των αιτημάτων, ακόμα και αν κανένας από τους αιτούντες δεν δικαιούνταν προστασία, και πάλι, επιστροφές χιλιάδων δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η κατάσταση στα νησιά είναι οριακή. Κυριαρχούν η μόχλευση ρατσιστικού μίσους από τοπικούς άρχοντες, η πολιτική καπηλεία της κόπωσης των κατοίκων και η δραστηριοποίηση φασιστοειδών του ποινικού περιθωρίου. Απέναντι σε αυτά η κυβέρνηση απαντά με παραμύθια. Και η αντιπολίτευση ασκεί κριτική μόνο επί του επιχειρησιακού. Ωσάν η κατεύθυνση να είναι σωστή. Ωσάν η δυστοπική Μόρια να είναι όνειδος μόνο λόγω του σημερινού υπερπληθυσμού.
Στο Βερολίνο πολίτες διαδήλωσαν ζητώντας τη μεταφορά ανήλικων προσφύγων από τα ελληνικά νησιά. Κεντρικό σύνθημα: «Έχουμε χώρο». Μικρή ελπίδα στον ζόφο που απλώθηκε με την εκλογή πρωθυπουργού της Θουριγγίας με ψήφους χριστιανοδημοκρατών και ακροδεξιάς.
Εδώ κοιτάμε το δάχτυλο που δείχνει τις ΜΚΟ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια